Przez 5 lat mieszkałam ze swoją córką i zięciem. Zdecydowały warunki ekonomiczne i to, że czułam się bardzo samotna. Po prostu po śmierci męża zapanowała wokół mnie pustka. Kilka miesięcy wcześniej córka wyszła za mąż i przeprowadziła się do kupionego na kredyt mieszkania.
Śmierć Henryka spadła na mnie jak grom z jasnego nieba
Nic nie zapowiadało tragedii. Pewnego dnia, po obiedzie, poczuł się niedobrze. Kiedy przyjechało pogotowie, stracił przytomność. Na sygnale zawieźli go do szpitala, a tam od razu trafił na stół operacyjny. Okazało się, że Nenio ma raka wątroby w ostatnim stadium rozwoju, z licznymi przerzutami. Mąż nigdy nie wybudził się po operacji. Zapadł w śpiączkę i tydzień później zmarł. Zostałam sama i to była jedyna niedogodność, która mogła mi doskwierać. Po Henryku miałam dosyć wysoką emeryturę. Mieszkanie ładne, dwupokojowe, w centrum miasta. Wszędzie blisko.
Tylko co samotnej osobie po tym wszystkim, gdy córka mieszka na drugim końcu miasta, a znajomi przez lata się wykruszyli? Ci, co pozostali, woleli przesiadywać pod gabinetami lekarskimi niż na towarzyskich spotkaniach. Czułam się coraz gorzej, aż tu pewnego dnia odwiedziła mnie córka z zięciem.
– Mamuś, przyjechaliśmy z pewną propozycją – zaczęła niepewnie.
– Myślimy, że może być ona korzystna dla obu stron – dodał zięć.
– Otóż chcielibyśmy, żebyś się do nas przeprowadziła – podjęła wątek córka. – Nasze mieszkanie jest duże, więc jeden pokój byłby twój. Julka ma dopiero 2 latka i zamiast siedzieć w żłobku z obcymi, mogłaby być w domu z babcią. Przecież wiesz, mamuś, że nie jest kapryśna. No i nie będziesz samotna. W domu zawsze jest jakiś ruch, jest do kogo zagadać… No i w ogóle.
Poprosiłam o czas do namysłu
Rzeczywiście, propozycja nie wydawała się najgorsza. Zięcia miałam miłego, od samego początku przypadliśmy sobie do gustu. Córka dobrze wychowana, zawsze byłyśmy sobie bardzo bliskie. I, co najważniejsze, w ten sposób mogłam pomóc jej i zięciowi. Bo Jacek nieoczekiwanie stracił pracę.
– Mamy problem ze spłatą kredytu… – Paulina ciężko westchnęła. – Pomyślałam, że gdybyś wynajęła swoje mieszkanie i dołożyła się do życia, jakoś byśmy przetrwali – powiedziała szczerze. – W końcu Jacek znajdzie pracę…
Miałam nie pomóc młodym? Już wtedy pomyślałam, że transakcja, choć wiązana, przyniesie korzyści obu stronom. Chociaż, muszę przyznać, kiedy usłyszałam propozycję młodych, najpierw przyszło mi na myśl, że będę zakładniczką.
„Moje pieniądze pójdą na ich potrzeby, a ja będę siedziała w pokoju i łaskawie dostawała kromkę suchego chleba” – myślałam w chwilach gorszego nastroju.
Ostatecznie jednak przeprowadziłam się do Pauliny, a ponieważ zawsze byłam domatorką, to nie dość, że zajęłam się małą, to jeszcze zaczęłam gotować dzieciom obiady. Wynajęte mieszkanie co miesiąc przynosiło nam 1500 złotych dodatkowego dochodu, co w zupełności pokrywało kredytowe zobowiązania córki.
Oddawałam im wszystkie pieniądze
Byłam prawie pełnoprawnym członkiem rodziny. Dlaczego prawie? No cóż, choć mieszkałam u córki, to jednak w jakimś stopniu czułam się obco. Nie ma się co oszukiwać, młodzi mają swoje prawa i starsza kobieta w mieszkaniu, chciał nie chciał, wprowadzała w ich życie osobiste pewne skrępowanie. Na szczęście takt i wyczucie każdej ze stron pozwalały nam unikać zastawionych przez los pułapek. W sumie żyło mi się dobrze i spokojnie. Po roku całą moją emeryturę i czynsz za wynajem wliczaliśmy do wspólnego budżetu.
Początkowo trochę mnie to uwierało. Owo finansowe wsparcie miało trwać do czasu, aż Jacek znajdzie nową pracę. A że chłopak był zdolny i obrotny, to szybko znalazł zajęcie, które, czego nie ukrywał, było lepiej płatne od poprzedniego. Mimo to moje pieniądze z wynajmu nadal szły na spłatę kredytu. Szybko jednak dałam sobie spokój z tym myśleniem. Miałam wszystko, co było mi potrzebne. Na koncie w banku też leżała niezła sumka na czarną godzinę. Więc co?
Miałam chować pieniądze do skarpety lub wpłacać na konto i cieszyć się, że mam coraz więcej złotówek? Reasumując, te lata nie były takie złe. Kiedy jednak dałam Paulinie namówić się na przeprowadzkę, nie wzięłam pod uwagę jednego – nawet mieszkając razem z córką i zięciem, będę czuła się jeszcze bardziej samotna, niż kiedy mieszkałam sama.
Wyjaśnię, co mam na myśli
Otóż zięć bardzo kocha moją córkę, z wzajemnością. To miłe widzieć, że oboje są tak sobie bliscy. Kiedy jednak człowiek patrzy, jak się przytulają, głaszczą i uśmiechają, dopiero wtedy naprawdę czuje, że stracił bliską i kochającą osobę. W końcu na tle czerni lepiej widać biel. Tak było w moim wypadku. Byliśmy razem, rozmawialiśmy, jedliśmy wspólne posiłki i chodziliśmy na spacery. Oni jednak mieli siebie, a ja czułam się coraz bardziej „osobna”. Może była to również kwestia tego, że niemal 40 lat spędziłam ze swoim mężem.
On zawsze stał przy moim boku. Nie powiem, trochę mnie ubezwłasnowolnił, a może należałoby powiedzieć – rozpieścił. W wielu sprawach myślał za mnie, wiele czynności robił, nim ja zdążyłam o nich pomyśleć. No i najważniejsze – wciąż się bardzo kochaliśmy. Nasza miłość może już nie była tak szalona jak niegdyś, ale nie brakowało jej dawnej tkliwości ani zapatrzenia jednej osoby w drugą. Bez Henia, krótko mówiąc, dotarło do mnie, że oto nadszedł czas jesieni mojego życia. A może nawet należałoby powiedzieć o początku zimy…
Dzieci są szczere: co w sercu, to na języku
Pewnego lata, kiedy córka z zięciem i dzieckiem wyjechali za granicę na wakacje, i ja postanowiłam wybrać się na ukochane Mazury. Córka namawiała mnie, żebym pojechała odpocząć nad Śniardwy. Bałam się jednak, że będę szukała swoich dawnych ścieżek, które przemierzałam z nieżyjącym mężem. Kiedy przyjechałam do ośrodka wczasowego, nieoczekiwanie na mojej drodze stanął ten mężczyzna. Nim go zobaczyłam, usłyszałam jego tubalny śmiech. Podszedł do mnie, przedstawił się i bezceremonialnie spytał o imię. Potem dłuższą chwilę patrzył w moje oczy i powiedział, że mu się podobam. Pomyślałam sobie wówczas, że ten facet z pewnością musiał urodzić w się w lukstorpedzie.
Ale wkrótce okazało się, że Tomasz nie jest aż tak szybki, jak początkowo sądziłam. Kiedy nie było mnie w pobliżu, brylował wśród znajomych, śmiał się głośno i żartował. Gdy jednak pojawiałam się na horyzoncie, milkł, stawał się bardziej zamyślony, i nieśmiało zerkał na mnie. Tydzień po moim przyjeździe byliśmy już nierozłączną parą. Tomasz to emerytowany kapitan żeglugi wielkiej. Trudno policzyć, ile krajów zwiedził. Odwiedził wszystkie porty świata, ale w tylko w jednym z nich, w Gdańsku, miał swoją dziewczynę.
– Z Marysią przeżyliśmy 42 lata. Odeszła ode mnie przed 3 laty. Dawniej zawsze wpadaliśmy na wakacje nad jeziora. Długi czas bałem się wrócić w to miejsce. Wreszcie się odważyłem i… jakby w nagrodę, spotkałem ciebie.
Czy mogliśmy jednak myśleć o wspólnej przyszłości?
On z Gdańska, ja z Poznania. Poza tym, czy w ogóle mieliśmy przed sobą jakąś przyszłość? Kiedy zadałam to pytanie, Tomasz spojrzał na mnie, jakbym próbowała mu wmówić, że Ziemia jest płaska i leży na grzbietach trzech wielkich słoni.
– Mamy przecież tylko po 60 lat!
Rozbawił mnie tym stwierdzeniem. –
A może trzeba powiedzieć: aż 60 lat.
– Zależy, najmilsza, jak patrzysz na swoje życie. Jeśli już chcesz kłaść się do grobu, to rzeczywiście słowo „aż” jak najbardziej tu pasuje. Ale ty taka nie jesteś. Już trochę cię poznałem. Ty po prostu się boisz.
Tomasz miał rację. Bałam się.
– Mamo, nie wiesz, co to za człowiek – usłyszałam od mojej córki. – Być może tobie opowiada o dawnych latach, a w rzeczywistości poluje na twoje mieszkanie i dobrą emeryturę po ojcu. Poza tym, co tata by na to wszystko powiedział?
– Myślisz, że nie mam prawa być znowu szczęśliwa? – zapytałam cicho.
– Nie jest ci z nami dobrze?
– Muszę się nad tym wszystkim zastanowić – odparłam i poszłam do siebie.
Jakiś tydzień później, gdy córka z zięciem pobiegli do teatru, do mojego pokoju weszła Julka. Wnuczka przyzwyczaiła się, że wraz ze mną odrabia lekcje. Jula usiadła przy stole, spojrzała na mnie swoimi wielkimi błękitnymi oczami i wypaliła:
– Wiesz co, babciu? Chciałabym, żebyś była szczęśliwa.
– Jestem, bo mam ciebie – odparłam, nie bardzo wiedząc, co powinnam powiedzieć temu kochanemu dziecku.
– Moja mama i tata bardzo żałują, że mogą stracić twoje pieniążki. Tatuś powiedział, że jak nie będziesz dokładała się do naszego domku, to na przyszłe wakacje na pewno nigdzie nie pojedziemy. Ale ja bym wolała, żebyś ty była szczęśliwa.
Nie muszę mówić, jak się wtedy poczułam. Tak trochę zdradzona, trochę zła. Ale zaraz potem przyszło poczucie ulgi. Przestałam się zastanawiać, bić z myślami i uczuciami. Dzięki wnuczce przeprowadziłam się do Gdańska i jestem znowu szczęśliwa. Nawet nie wiecie, jak bardzo.
Czytaj także:
„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”
„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”
„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”
