Rok temu zamieszkałam razem z drugim mężem i naszą siedmioletnią córeczką na peryferiach miasta, w malowniczej, lecz nieco odludnej okolicy. Długi czas byłam z tego powodu bardzo zadowolona, bo lubię przyrodę, a nie lubię hałasu.
Wczesną wiosną dostałam dziwnego maila z nieznanego mi adresu. Ktoś napisał, że stale o mnie myśli, tęskni, że nie wyobraża sobie życia beze mnie i zżera go zazdrość, bo z innym chodzę spać. Potem odebrałam też kilka głuchych telefonów. Z początku się tym nie przejęłam. Jednak gdy wiadomości i telefony zaczęły się powtarzać, moja wyobraźnia ruszyła pełną parą. I wkrótce za każdym drzewem i krzakiem zaczęłam sobie wyobrażać zaczajonego… No właśnie – kogo? Odludna okolica stała się dla mnie przekleństwem.
Mój niepokój narastał z tygodnia na tydzień
W końcu postanowiłam rozwiązać problem. Lepiej dmuchać na zimne.
– Myślisz, że coś nam grozi? – pewnego dnia mąż z zaskoczeniem spojrzał na przytargane przeze mnie foldery ze staromodnymi, ciężkimi okiennicami, które zupełnie nie pasowały do naszego nowoczesnego domu. – Chcesz zamienić to miejsce w obronną twierdzę? Przecież mamy już alarm przeciwwłamaniowy.
– Zanim ochrona przyjedzie, to… – ugryzłam się w język, bo nie chciałam go wtajemniczać w te dziwne wypadki.
– To co? – zmarszczył brwi, jakby coś podejrzewał. – Kasiu, czy coś się dzieje?
Westchnęłam ciężko. Właściwie dlaczego mu o wszystkim nie powiedzieć? Może coś zaradzi. Może sprawi, że będę się czuła bezpieczniej… Pokazałam więc mężowi maile i powiedziałam o telefonach.
– To bez sensu – ocenił. – Albo ktoś cię z kimś myli, albo to jakiś szajbus.
Jeszcze tego samego dnia Maciek skontaktował się ze swoim znajomym, fachowcem od internetu. Tamten sprawdził co trzeba i zadzwonił nazajutrz. Okazało się, że wszystkie maile zostały wysłane
z różnych kafejek internetowych.
– Mam prześladowcę – jęknęłam.
– Myślisz, żeby powiadomić policję?
Mąż przyjrzał mi się uważnie, jakby się zastanawiał, czy aby nie ukrywam w szafie jakiegoś walniętego adoratora. Podczas spotkania towarzyskiego u Izy opowiedziałam znajomym o tym, co się u nas dzieje. Nasza przyjaciółka Iza, prawniczka w biurze prokuratora, słuchała mnie z uwagą, po czym zawyrokowała:
– Nie ma tu gróźb, tylko tęskne jęki jakiegoś zakochanego palanta. Głuche telefony są niepokojące, ale nic nie możecie zrobić. Facet jest mądry, komunikuje się przez kafejki. Złapanie go byłoby możliwe, jednak zbyt kosztowne. Na razie odpuśćcie. I bądźcie ostrożni. A ty – popatrzyła na mnie surowym wzrokiem – przypomnij sobie wszystkich facetów, z którymi kiedykolwiek flirtowałaś.
Mąż chrząknął znacząco.
– Nie bądź naiwny – zwróciła się do niego Iza. – Sam fakt, że jesteś drugim mężem, dowodzi, że przed tobą był choćby pierwszy. A propos, Kaśka, co u niego?
– Dlaczego miałaby wiedzieć? – warknął Maciek, który zawsze wykazywał drażliwość na punkcie mojego eksmęża. Może dlatego, że Olgierd był pierwszy pod każdym względem. Pierwsza miłość, pocałunek, noc. Piękne wspomnienia…
Pierwsze małżeństwo było pomyłką
Później zrobiło się już nieco gorzej, zwłaszcza po ślubie. Kiedy fascynacja erotyczna zniknęła, okazało się, że tak naprawdę niewiele nas łączy. A ponieważ nie mieliśmy jeszcze ani dzieci, ani większego majątku, po prostu rozeszliśmy się spokojnie i po przyjacielsku w swoje strony. Ja po pewnym czasie poznałam Maćka, który okazał się tym jedynym, a Olgierd wyjechał na kontrakt do Włoch, tam się zakochał i ożenił. Nie kontaktujemy się, ale nie mamy też do siebie żadnego żalu. Po prostu – każde zaczęło swoje życie.
Po wyjściu od Izy długo myślałam. Gnębiło mnie to wszystko… Nocą leżałam w ramionach męża, próbując zasnąć, ale nie potrafiłam. Szeroko otwarte okna wpuszczały pachnące, letnie powietrze, gdzieś w dali śpiewały słowiki. A mimo to w głębi serca czułam niepokój.
– Weź urlop – powiedział w końcu Maciek. – Julka za tydzień pojedzie do babci na wakacje. Jesteś spięta jak agrafka.
– To mnie rozepnij – zamruczałam cicho, gryząc go w płatek ucha.
Tydzień później zostałam w domu sama. Mąż wracał z pracy dopiero późnym popołudniem. Codziennie wygrzewałam się na tarasie, odrabiałam zaległą lekturę. Wieczorami kolacje przy świecach, erotyczne zabawy z mężem. Maile przestały przychodzić, telefon milczał… Stres odchodził. Czy może być lepszy urlop?
Jednego z przedostatnich wolnych dni słońce grzało wyjątkowo mocno. Wystawiłam leżak na taras. Osłonięta ze wszystkich stron wysokimi tujami postanowiłam zażyć słonecznej kąpieli nago. Co prawda mogłabym być widziana z okien sąsiadującego z nami domku, ale właściciele akurat wyjechali na wakacje. Grzechem byłoby więc nie skorzystać z okazji.
Mniej więcej po 15 minutach nieopodal naszej posesji przemknął samochód ochrony. Potem drugi. 20 minut później usłyszałam dzwonek do furtki. „Co jest grane?” – pomyślałam. Ubrałam się i poszłam otworzyć.
– Ten człowiek twierdzi, że pani nam wszystko wytłumaczy – usłyszałam od ochroniarza firmy, która strzegła osiedla. Wskazał na faceta stojącego za nim. Zbaraniałam. To był mój… były mąż.
– Powiedz im, że nie jestem złodziejem – usłyszałam jego błagalny głos. – Chciałem tylko na ciebie popatrzeć. Te maile i głuche telefony to też ja. Nie bój się, nic ci nie grozi. Musimy tylko porozmawiać. Zwariuję, jak nie zgodzisz się mnie wysłuchać.
Włamał się do sąsiedniej willi, żeby mnie podglądać
Nie przewidział tylko jednego – sąsiedzi mieli zainstalowany cichy alarm, który dyskretnie zawiadamiał pobliską ochronę. Umówiłam się z byłym następnego dnia w kafejce przy Rynku. Najtrudniejsze było przekonać Maćka, by pozwolił mi pójść. Dostał piany.
– Oszalałaś? – wrzeszczał. – To świr! Odbiło mu! Nigdzie nie pójdziesz!
Udało mi się wynegocjować, że kiedy nazajutrz będę rozmawiać z Olgierdem, dwa stoliki dalej usiądzie Maciek.
I siedział – naburmuszony i zły, patrzący na Olgierda jak rozwścieczony tygrys, ale przynajmniej nie wtrącał się w rozmowę. A ta była doprawdy… kuriozalna. Olgierd miał minę dwunastoletniego chłopca, który wiele nabroił i wreszcie postanowił się do wszystkiego przyznać. Nawet mnie tym rozbawił. Jednak to, co powiedział, już takie zabawne nie było.
– Jak wiesz, po rozwodzie wyjechałem do Włoch na kontrakt. Tam poznałem Sophię, zakochaliśmy się, pobraliśmy. Założyłem firmę, osiągnąłem sukces. Mam więc pieniądze, piękną żonę i trójkę dzieci. Byłem naprawdę szczęśliwy. Ale pewnego dnia zacząłem przeglądałem stare rzeczy z Polski i zobaczyłem album z naszymi zdjęciami. Popatrzyłem na ciebie i nagle… Nie rozumiem tego, ale poczułem, że chcę na ciebie patrzeć. Rozmawiać z tobą. Kochać się. Zacząłem marzyć, że zostaliśmy kochankami. Zacząłem sobie roić, że może jeszcze za mną tęsknisz. Potem sam uwierzyłem w swoje wymysły. Zaniedbałem się w pracy, oganiam się od dzieci. Sophia zorientowała się, że coś złego się ze mną dzieje, bo już nie potrafię się z nią kochać. To klęska. Nawet nie wiesz, jak bardzo Włoszki potrafią być kłótliwe – westchnął. – Kasiu, wiem, że czasu nie da się cofnąć, ale nie mogę sobie z tym poradzić.
– I zachowywałem się jak świr, prześladowca – rozległ się nad nami szyderczy głos mojego obecnego męża. – Dosyć tego dobrego – dodał i usiadł przy stoliku, biorąc mnie za rękę gestem właściciela. Olgierd się skrzywił.
Poczułam się świetnie – oto jestem obiektem pożądania dwóch mężczyzn. Lecz trwało to tylko chwilę. Bo dobrze wiedziałam, co się tak naprawdę dzieje. Kiedy jeszcze byliśmy razem, ciągle się kłóciliśmy. Z różnych powodów, lecz głównie dlatego, że Olgierd zawsze chciał tego, co mieli inni. Przed ślubem zabiegał o mnie. Po ślubie odstawił mnie na boczny tor. Widziałam spojrzenia, jakimi obrzucał inne kobiety, zwłaszcza te zajęte. Jego matka mi wyznała, że taki był od dziecka. Już w podstawówce przezywali go śniadaniowym złodziejem, bo wykradał kanapki dzieciom, a swoje wyrzucał do kosza.
– Śniadaniowy złodziej powrócił – powiedziałam łagodnie i zobaczyłam, jak nagle Olgierd zaczyna rozumieć.
– Cholera! – jęknął i zakrył twarz.
Mój były wrócił do żony i zaczął chodzić do terapeuty
Ja napisałam do Sophie list, w którym zdradziłam jej – jak kobieta kobiecie – tajemnicę Olgierda. Odpisała, że już przygotowała listę rzeczy, które będzie robić, by jej mąż nigdy nie był pewien, czy ona naprawdę do niego należy. Coś takiego przyda się każdej kobiecie.
Czytaj także:„Adoptowaliśmy chłopca. Po 7 latach postanowiłam, że oddamy go z powrotem do domu dziecka”„Nie mieszkam z mężem, bo ciągle się kłócimy. Spotykamy się 2 razy w tygodniu i w weekendy”„Mąż miał na moim punkcie obsesję. Nie chciał się mną z nikim dzielić. To doprowadziło do tragedii”
