Warszawa, rok 1922. Młodziutka Bella Hertz po zaledwie dwóch latach małżeństwa postanawia rozstać się z mężem. Nie chcę spędzić u jego boku reszty życia, chce poznawać niezwykłych ludzi, podróżować i romansować. Na początek Berlin! Ukochany tatuś wyraża zgodę i wysyła Bellę wraz z jej siostrą Elą za granicę – pierwsza będzie studiować historię sztuki, druga zapisze się do pracowni malarskiej.
W trakcie poważnej rozmowy z ojcem Bella składa deklarację – dość mężczyzn w jej życiu, już nigdy nie wyjdzie za mąż. Niebawem jednak śle z Berlina telegram, w którym zaprasza ojca do siebie, by poznał jej narzeczonego. Wybrankiem jest kolega ze studiów, Chińczyk imieniem Wu, według Belli „malutki, żółciutki i wybornie zabawny”.
Wszyscy do niej lgną, co drugi mężczyzna się w niej kocha – głośna i głodna życia Bella działa jak magnes. Spotyka na swej drodze sławy przedwojennej awangardy i pomaga wytyczać „nowe drogi sztuki”. Opowieść toczy się od anegdoty do anegdoty, może nie każda jest prawdziwa, ale od żadnej nie wieje nudą.
Fragment:
Nieprzynależąca nigdzie, niesłużąca niczemu, ciekawa tylko i wyłącznie życia, samego życia. Samotna wobec nieskończoności, samotna wśród dnia dzisiejszego, zafascynowana ciałem, miłością i mężczyzną. Prosta, prymitywna, lekka jak bańka mydlana, chyba tylko obciążona kropelką mydła, wędrowałam szerokim gościńcem.
Recenzje:
Kobieta, z którą tańczył Picasso, którą malował Kisling, którą kochali artyści nad Wisłą i nad Sekwaną.
Paulina Sołowianiuk, Ta piękna mitomanka
Miała serce dla każdego, kto tego potrzebował, była opiekuńcza, pomocna, hojna. Dotarłaby do samego Stwórcy, jeśliby to się stało niezbędne dla kogoś z jej podopiecznych.
Kira Gałczyńska
O autorce:
Izabela „Czajka” Stachowicz (1893–1969) – polska pisarka. Pochodziła z szanowanej rodziny żydowskiej Szwarzów, była stryjeczną wnuczką zgierskiego myśliciela żydowskiego Izuchera Mosze Szwarca (Schwarza). Kronikarka życia bohemy artystycznej międzywojnia, przyjaciółka i muza artystów i pisarzy, m.in. Witkacego, Broniewskiego, Iwaszkiewicza. Studiowała w Warszawie, Berlinie i Paryżu. Debiutowała w 1937 roku reportażem Moja podróż: Szlakiem Południa, wydanym pod pseudonimem Iza Bell. W czasie wojny znalazła się w getcie warszawskim, z którego udało jej się uciec. Pod nazwiskiem Stefania Czajka wstąpiła do partyzantki ludowej. W 1946 roku jako Izabella Gelbard wydała tom poezji Pieśni żałobne Getta. Największy rozgłos zyskały jej powieści autobiograficzne, m.in. Ocalił mnie kowal (1956), Lecę w świat (1958), Małżeństwo po raz pierwszy (1962), Nigdy nie wyjdę za mąż (1966), Dubo... Dubon... Dubonnet (1970).
Izabela Czajka Stachowicz Nigdy nie wyjdę za mąż, literatura piękna poza seriami, Wydawnictwo W.A.B
