Było to podczas bitwy pod Legnicą 9 kwietnia 1241 roku. Wtedy to między rycerstwem polskim (głównie ze Śląska ale także z ziemi krakowskiej i z Wielkopolski) i wspierającymi go posiłkami rycerstwa Niemieckiego, a Mongołami. Bitwa ta zakończyła się klęską wojsk chrześcijańskich. Zginął dowodzący nimi książę śląski Henryk Pobożny co miało fatalny wpływ na dalsze jednoczenie Polski.
Mongołowie przeważali liczebnie posiadając 8-9 tysięczną armię przeciwko wojskom chrześcijańskim które liczyły 7-8 tys. żołnierzy jednak nim przybyły posiłki Henryk musiał stawić czoło wrogowi posiadając znacznie mniejszą liczbę wojaków.
Najeźdźca poza liczebnością posiadał jeszcze inną przewagę jaką byli konni łucznicy, jednak najstraszliwszy popłoch miał siać toksyczny dym:
"Była tam w ich (mongolskim) wojsku między innymi chorągwiami jedna ogromnej wielkości. (...) na wierzchołku jej drzewca tkwiła postać głowy wielce szpetnej i potwornej z brodą, kiedy więc Tatarzy o jedną staję w tył się byli cofnęli i zabierali do ucieczki, chorąży niosący ów proporzec począł tą głową z całej siły machać, a natychmiast buchnęła z niej jakaś para gęsta, dym i wiew tak smrodliwy, że za rozejściem się między wojskami tej zabójczej woni Polacy mdlejący i ledwo żywi ustali na siłach i niezdolnymi się stali do walki".
Przypuszcza się, iż ów tajemniczy dym mógł być w rzeczywistości stężonym siarkowodorem który mongołowie byliby w stanie wytworzyć w XI w.
Siarkowodór poraża oddychanie komórkowe co prowadzi to do ciężkiego niedotlenienia, działa bezpośrednio toksycznie na komórki nerwowe.
Przy większych stężeniach gazu jego przebieg jest gwałtowny - następuje nagłe zatrzymanie oddechu i utrata przytomności. Śmierć przez uduszenie następuje w ciągu kilku minut.
Lżejsze zatrucia objawiają się drapaniem w gardle, kaszlem, podrażnieniem spojówek, mdłościami i wymiotami.
Skutkami długotrwałego narażenia na małe ilości siarkowodoru mogą być: bóle i zawroty głowy, łatwe męczenie się, nudności. Często występują zmiany zapalne układu oddechowego.
Po zwycięstwie Mongołowie zaatakowali Legnicę gdzie schroniły się uciekające wojska. Najeźdźca szybko przerwał oblężenie miasta i zamku który w tym czasie był drugą co do potęgi nizinną twierdzą w tej części Europy (nieco potężniejsza była tylko twierdza Wrocławska). Po tym wydarzeniu zrezygnowali z zapuszczania się dalej na zachód i powędrowali na południe do Węgier.
Autor: ~oRkA
