Na początku września 2006 roku równolegle w dwóch kinach – Bajka oraz Relax, odbyła się uroczysta premiera filmu „Samotność w sieci” w reżyserii Witolda Adamka oraz Andrzejem Chyrą oraz Magdaleną Cielecką w rolach głównych.Bestsellerowa powieść Janusza L. Wiśniewskiego, którą kupiło w Polsce ponad 350 tysięcy osób, a przeczytało kilkakrotnie więcej, została wreszcie przeniesiona na duży ekran. To kultowa już opowieść o miłości w wirtualnym świecie i życiu współczesnego człowieka, który otoczony jest nowoczesną techniką, jednak tęskni za prawdziwym uczuciem.
Reżyserem filmu, współscenarzystą i autorem zdjęć jest Witold Adamek. W rolach głównych wystąpili Magdalena Cielecka oraz Andrzej Chyra. W filmie pojawiają się ponadto: Agnieszka Grochowska, Kinga Preis, Maja Ostaszewska, Jacek Borcuch, Jan Englert oraz Janusz L. Wiśniewski.
Film można zobaczyć na ekranach kin 15 września br. w 120 kopiach.
"S@motność w sieci" to absolutny fenomen na rynku wydawniczym. Nie chodzi tu tylko o rekordową sprzedaż, ale przede wszystkim o dyskusje, którą toczą się wokół książki już od 4 lat. Kilkadziesiąt tysięcy osób wysłało do autora e-maile oraz rozmawiało o książce na czatach, blogach, forach oraz stronach internetowych. Społeczeństwo sieci uznało książkę za swoją, przeżyło i skomentowało ją wspólnie.
"S@motność w Sieci" to jednak nie tylko powieść o współczesnym świecie internetu, wirtualnych sklepów i SMS-ów, ale przede wszystkim klasyczna historia o miłości, tej jednej, wymarzonej, która wzrusza do łez.
"W sieci, jak w filmie - za prawdzie uznajemy to, co wydaje nam się szczere... Setki tysięcy czytelników ´S@motności w sieci´ uwierzyło w emocje bohaterów powieści, bo odnalazło je w sobie samych. Taki też będzie film - różnorodny, bogaty w efekty wizualne i nowoczesne rozwiązania techniczne - ale przede wszystkim szczery... Bo mimo całej współczesnej wymowy, ´S@motność w sieci´ jest uniwersalną, powszechnie zrozumiałą opowieścią o tym, co naprawdę łączy ludzi, o miłości."
Witold Adamek
Rekordowa sprzedaż powieści "S@motność w sieci" (350.000), przewyższająca niemal dwukrotnie sprzedaż książki "Nigdy w życiu!" Katarzyny Grocholi (ok. 200.000) do momentu ekranizacji, pozwala sądzić, że również kinowe wyniki ekranizacji powieści Janusza L. Wiśniewskiego będą przebojem tego roku (film "Nigdy w życiu!" zobaczyło w kinach ponad 1.600.000 widzów).
STRESZCZENIE:
Film o genezie i cnocie zdrady. O cnocie(!), a nie o grzechu. O grzechu zdrady było tysiąc innych filmów. Zdradzie usprawiedliwionej miłością, która oprócz całej swojej świętości ma tylko jedną wadę: zdarzyła się o jedną obietnicę za późno. Miłości ostatecznej, o tej o której się marzy, takiej aby się popłakać i, aby dech zaparło. "Samotność w Sieci" kultowa książka Janusza L. Wiśniewskiego opowiedziana obrazami, muzyką i wrażliwością aktorów.
Pozornie historia klasycznego trójkąta małżeńskiego. Tyle, że w czasach internetu, SMS-ów, komunikatorów i samolotów, które niebezpiecznie skracają czas od pokusy do grzechu. Ona (Magdalena Cielecka), wrażliwa, romantyczna, inteligentna, spełniona zawodowo trzydziestoletnia mężatka z Warszawy chce wyspowiadać się komuś z pragnienia zdrady, do popełnienia której coraz bardziej się zbliża. Wyszukuje przypadkową osobę w internecie i chce jej opowiedzieć o lodowatym chłodzie swojego związku z mężczyzną, który może obdarować ją wszystkim oprócz swojego czasu i bliskości. W swojej przypadkowej zaczepce trafia na Jakuba (Andrzej Chyra). Naukowiec, emigrant z Polski, genetyk, informatyk od lat mieszkający i pracujący w Monachium w jednym z najbardziej uznanych laboratoriów genetycznych w świecie. Tak zorganizowany i tak zajęty swoją pracą, aby nie mieć czasu na jakiekolwiek uczucia. Grubą skorupą obojętności oddzielił się hermetycznie od świata, który poza nauką nie ma dla niego żadnego sensu. Ona powoli przebija tę skorupę. Znajduje klucz do jego emocji i mimo, że ma do dyspozycji tylko słowa (w internecie uczucie buduje się prawie wyłącznie poprzez słowa) rozkochuje i w pewnym sensie uzależnia go od swojej wirtualnej obecności. Reżyser prowadzi widza, wątkami scenariusza, grą aktorów, poruszającą muzyką, przez kolejne etapy rodzącego się między tą parą uczucia.
Biografiami bohaterów uzasadnia ich decyzje, usprawiedliwia jej zdradę, tłumaczy jego fascynację. Żaden ze współczesnych filmów z tak przekonywującą argumentacją nie opowiada o miłości zrodzonej i rozwijającej się w internecie. Realne światy kochanków stykają się tylko raz, na jeden wieczór i jedną noc, aby rozstąpić się następnego dnia rano. Ale nic po tym spotkaniu w realu nie jest już takie same. W konkluzji filmu widz sam odkrywa, że wirtualność kończy się tam, gdzie zaczyna się spełnione pragnienie dotyku.
Janusz L. Wiśniewski
TWÓRCY O FILMIE:
JANUSZ L. WIŚNIEWSKI:
"Samotność..." powstała w smutku i przeciwko smutkowi. W moim smutku i przeciwko mojemu smutkowi. Pisana do elektronicznej szuflady mojego komputera miała być fabularyzowaną opowieścią o samotności, tęsknocie, przemijaniu czasu i o tym co w życiu najważniejsze: o miłości. Miała być rodzajem pamiętnika, do którego wrócę kiedyś po latach, aby się wzruszyć lub zawstydzić swoją banalnością z przeszłości. W wyniku najróżniejszych konstelacji namówiono mnie, abym wydał ten tekst jako książkę. We wrześniu 2001 zobaczyłem ją na półkach księgarń w Polsce. Jak dotychczas nie miałem odwagi jej przeczytać..
Pisząc ją, lata świetlne temu - zacząłem pisać tę powieść w 1998 umieszczając jej wątki około 1996 roku - w najbardziej psychodelicznych snach nie przewidywałem, że może stać się podstawą adaptacji filmowej. Nie ma bardziej "niefilmowej" książki niż "Samotność…". I nie ma większej pokusy, aby opowiedzieć ją obrazem. Witold Adamek, współscenarzysta i reżyser filmu uległ bardziej pokusie "niemożliwego" niż przeraził się "oporem materii". Adamek zna tę książkę na pamięć. Kiedyś pokazał mi swój egzemplarz książki. Pachnie jego cygarami i nie ma żadnej strony bez zagiętego rogu. Ale Adamek - chociaż chyba najbardziej perwersyjny - to nie jedyny "oczarowany". Nie wiedząc co czynię na okładce książki opublikowałem swój adres e-mailowy. Od 5 września 2001 roku odebrałem i przeczytałem ponad 20 tys. e-maili od ludzi, którzy nie dość, że podarowali mi swój czas czytając "Samotność…", to jeszcze zechcieli mi o tym napisać. Ponad 300 tys. ludzi wydało w odruchu wolnej woli swoje pieniądze, aby tę książkę kupić, zakładając, że na jeden nabyty egzemplarz przypada średnio 5 czytelników, szacuję, że "Samotność…" przeczytało około 1, 5 mln ludzi w Polsce. Nie licząc tych, którzy przeczytali ją w czterech zagranicznych wydaniach. Każdy z nich ma swoją wizję opisanych przeze mnie historii. Witold Adamek, ze swoją niekwestionowaną hyperwrażliwością, jest jednym z nich. Podobnie jak Cielecka i Chyra, Grochowska, Preis, Dymna, Borcuch, Englert, Czyżewska i wielu innych, którzy namówieni przez niego zgodzili się swoim talentem, ciałem i głosem jego wizję odtworzyć i zarejestrować na taśmie filmowej. Wsiadali w samoloty i lecieli z nim do Berlina, Monachium, Paryża, Nowego Orleanu, aby nic nie było bardziej udawane niż musi i, aby działo się tam gdzie dzieje się moja książka. I dzieje się naprawdę, otulone przepiękną muzyką norweskiego kompozytora Ketila Bjornstadta, który w swoim studio w Oslo usłyszał w mojej książce to czego ja nie słyszałem.
Nie ma chyba bardziej nieobiektywnej osoby oceniającej ten film. Jako naukowiec uważam, że powinienem zupełnie powstrzymać się od jakichkolwiek opinii. Jako autor "po godzinach" pozwolę podarować sobie wąski margines przyzwolenia na opinię. Film Adamka jest widowiskową adaptacją mojej książki z innym, zdumiewającym zakończeniem i z minutami zdziwienia, że "można przecież opowiedzieć tę historię także tak", adaptacją na tyle mi bliską, że po ponad dwóch godzinach w studio, gdzie montowano i wyświetlono mi ten film zapadła we mnie długa cisza...
To opowieść, która zmienia spojrzenie ludzi na samotność. Wirtualny świat bohaterów książki i filmu nie ogranicza, nie zawstydza, wyzwala skrywane emocje...
ANDRZEJ CHYRA:
Jak doszło..?
Ten film od dłuższego czasu wisiał w powietrzu. Wiedziałem, że Magda zagra rolę (...). Ponieważ bardzo lubiła tę książkę, uznałem, że to bardzo dobry pomysł. Kto zagra Jakuba chyba nie było jasne, aż po pół roku padła propozycja, abym to ja go zagrał. Pomyślałem, że może warto zaryzykować. Zwłaszcza, że nigdy nie grałem w melodramacie. W historii, którą zna wiele osób i są jej wielkimi fanami, mają bardzo konkretne wyobrażenie kim są bohaterowie, jak wyglądają, jak mówią, zachowują się, w jakim świecie żyją. Może to podkładanie głowy pod topór, ale z drugiej strony czułem, że to może być film o uczuciach, o miłości, ale nie o pierwszej naiwnej tylko o związku dwójki dojrzałych ludzi, którzy już wiele w życiu przeszli i to, że angażują się nie jest dla nich ani łatwe, ani oczywiste. A takich dojrzałych opowieści o dojrzałych ludziach nie ma wiele.
Czy ten film...?
Rozmawiając o scenariuszu cały czas pamiętaliśmy o widzach, którzy są wiernymi fanami prozy Wiśniewskiego, ale przede wszystkim chcieliśmy zrobić film, który byłby dziełem autonomicznym. Zrozumiałym dla każdego. Chcieliśmy też, żeby ten film był trochę inny niż większość polskich produkcji, dlatego nie rozgrywa się w dialogach, nie pędzi - zainwestowaliśmy w refleksję i niedopowiedzenie. W związku z tym zdjęcia i muzyka-naprawdę piękna (...), są bardzo mocnym nośnikiem akcji. Rzadko oglądane w naszych filmach plenery-Paryż, Berlin, Nowy Orlean są na pewno atrakcją tego filmu, nie mówiąc o tym, że zagrać w tych miejscach też było wielką przygodą.
Jak Pan ocenia...?
W Polsce nie kręci się filmów gatunkowych. Jednym z niewielu uprawianych jest komedia romantyczna. Ale już poważniej o uczuciach jest nam mówić trudniej. Nie wiem, czy się wstydzimy, czy po prostu nie potrafimy. Nasze filmy mówią o walce, zmaganiu z rzeczywistością, patologiach, krytyce społecznej. A bohaterowie "Samotności…" nie walczą o byt - w sensie materialnym - oni walczą o swoje uczucia, bo ich życie emocjonalne jest uśpione, zepchnięte na dalszy plan przez intensywność życia i przejścia. Nie wierzą w istocie, że miłość może jeszcze ich spotkać i kiedy przychodzi, wprawia w zdziwienie, zakłopotanie, aż wreszcie porywa jak wielka fala. Coś się w nich budzi na nowo, coś do czego głęboko tęsknią, w co boją się zaangażować Prawdziwa love story.
MAGDALENA CIELECKA
Przeczytałam powieść Leona Wiśniewskiego zaraz po tym, kiedy została wydana. Nie miałam wówczas pojęcia, że na jej podstawie powstanie film, i oczywiście nie przypuszczałam, że zagram w nim główną rolę. W związku z tym, kiedy Witold Adamek zaproponował mi udział w tym projekcie, nie wahałam się. To wielka radość zagrać rolę, która odzwierciedla niepokoje i pragnienia kobiet w naszych czasach. A także tęsknot, które drzemią niemal we wszystkich. "Samotność w sieci" to współczesna love story, o miłości niełatwej, trochę grzesznej, niemoralnej. To film o emocjach i o ludziach którzy z tymi emocjami się boksują. O strachu i samotności, o tym, jak w tej samotności trudno istnieć. Dla bohaterów to miłość jest bodźcem do zmiany swojego życia, patrzenia na świat i ludzi, zwłaszcza dla Ewy. Widzimy cały jej proces przemiany od braku świadomości siebie po akceptację swoich pragnień, podjęcie ryzyka kochania wbrew rozumowi, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Bohaterka doświadcza swoistego przebudzenia i daje sobie prawo do przeżywania emocji, także za cenę błędów. Wkracza na drogę wewnętrznego rozwoju, który pozwoli jej zrozumieć samą siebie i decydować o swoich wyborach. Film stawia wiele pytań, bliskich myślę wielu ludziom. Jaką cenę płaci się za życie w zgodzie samym sobą? Czy miłość usprawiedliwia nasz egoizm i daje prawo do przekreślenia dotychczasowego życia, ranienia bliskich? Czy warto wreszcie przeżyć czas takiej ekscytacji i jak to wpływa na nasze życie. To dylematy, przed którymi staje w jakimś momencie, chyba każdy człowiek. Film nie daje na nie odpowiedzi, trudno tu o jednoznaczną ocenę zdarzeń i postaw bohaterów. Pozostawia widzowi furtkę dla własnej interpretacji i, mam nadzieję, inspiruje do własnych przemyśleń.
SZYMON BOBROWSKI
Do tego, by zagrać w filmie, najbardziej motywowała mnie osobowość reżysera, Witolda Adamka. Kilka razy pracowaliśmy na planie zdjęciowym, ale nigdy nie znaleźliśmy się w relacji aktor - reżyser. Powieść Leona Wiśniewskiego, którą przeczytałem zaraz po jej opublikowaniu, oraz przyjemność zagrania w jednym filmie z Magdą Cielecką sprawiły, że nie miałem się nad czym zastanawiać.
Kluczową sprawą dla popularności powieści i filmu jest ich tematyka. Internet daje ludziom poczucie bliskości. Dzięki niemu dwie dusze nawet oddzielone oceanem, mogą inicjować spotkanie najpierw wirtualne, a często po nim w rzeczywistości. Bo tak naprawdę wszyscy jesteśmy samotni, i generalnie łatwiej nam porozmawiać przez telefon, czy internet, a trudniej, kiedy siedzimy w kawiarni. Na osobności trudniej powiedzieć sobie, co nawzajem o sobie myślimy, czy dać sobie jakieś życiowe rady.
Ludzie w wirtualnym świecie, są w stanie z większą łatwością powiedzieć sobie, "dobra, będziemy razem", albo powiedzieć sobie "Boże, tyle o Tobie wiem, że nie jestem w stanie z Tobą być. "
To historia absolutnie prawdziwa i prawdziwy problem, problem XXI wieku.
Dlatego kultywuję tradycję spotykania się z ludźmi. Kontakt bezpośredni z drugim człowiekiem, patrzenie mu w oczy i formułowanie myśli natychmiast, wylewanie ich z głowy na gorąco, bez przetwarzania przez maszynę, jest czymś prawdziwym, fantastycznym i ludzkim. Internet może dla mnie nie istnieć, ale wiem jaką rolę może odgrywać dla innych.
BIOGRAMY TWÓRCÓW:
Janusz Leon Wiśniewski
Urodzony w 1954 roku. Rybak dalekomorski, doktor informatyki i doktor habilitowany chemii, profesor Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku. Współredaguje uznane naukowe czasopismo informatyczne wydawane w internecie. "Na swojej stronie internetowej - www.wisniewski.net - napisał: "Panie, pomóż mi być takim człowiekiem, za jakiego bierze mnie mój pies..."
Witold Adamek
Reżyser, operator i producent filmowy. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSTiF w Łodzi. Laureat wielu nagród krajowych i międzynarodowych. Uznanie zdobył dzięki wspaniałym zdjęciom do filmów wybitnych polskich reżyserów (m.in. "Biesy" Wajdy, "Krótki film o miłości" Kieślowskiego, "Ferdydurke" Skolimowskiego, "Girl Guide" Machulskiego, "C.K. Dezerterzy" Majewskiego , "Spis cudzołożnic" Stuhra, "Żółty szalik" Janusza Morgensterna) i popularnych seriali telewizyjnych ("Polskie drogi" , "Jan Serce", "Matki, żony i kochanki", "Siedlisko").
Jako reżyser zadebiutował filmem "Poniedziałek" w 1998 roku. Był producentem m.in. "Spisu cudzołożnic" Jerzego Stuhra według prozy Jerzego Pilcha i "Daleko od okna" Jana Jakuba Kolskiego według opowiadania Hanny Krall. Realizował również spektakle dla Teatru Telewizji.
Nagrody:
Indywidualna nagroda za zdjęcia "Lwy Gdańskie" za filmy: "BARYTON" "NADZÓR" "YESTERDAY" - X Festiwal Polskich Filmów Fabularnych - Gdańsk 1985
Nagroda "AGFA" "JEZIORO BODEŃSKIE" - Festiwal Polskich Filmów Fabularnych - Gdańsk 1986
Indywidualna nagroda za zdjęcia "Lwy Gdańskie" za filmy: "DOTKNIĘCI", "KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI", "OBYWATEL PISZCZYK" - XIII Festiwal Polskich Filmów Fabularnych - Gdańsk 1988
Nagroda za zdjęcia "DZIECI I RYBY" - Festiwal Filmów - Phenian 1998
"PONIEDZIAŁEK" 1998 - (reż. W. Adamek) - Grand Prix "Wielki Jantar" w konkursie międzynarodowym - Koszalin KSF "Młodzi i Film" 1999, Nagroda Młodych - nagroda specjalna przyznawana przez Jury Młodych - Koszalin KSF, "Młodzi i Film" 1999 - Srebrny Jantar - główna nagroda za film Polski w konkursie filmów polskich za najlepszy film - Koszalin KSF "Młodzi i Film" 1999
Działalnośc producencka od 1993 roku
"SPIS CUDZOŁOŻNIC" - Nagroda Specjalna Jury - Festiwal Filmów Fabularnych Gdynia 1994
"GIRL GUIDE" - Złote Lwy - Grand Prix - Festiwal Filmów Fabularnych Gdynia 1995, Złoty Klakier - Nagroda Publiczności Festiwal Filmów Fabularnych Gdynia 1995
"SIEDLISKO" reż. Janusz Majewski - serial TVP - 9 godzin.
"DALEKO OD OKNA" reż. Jan Jakub Kolski - 2000
HERKULES 2000 - Nagroda Jury Młodzieżowego Fundacji Integracji Europejskiej
Nagrody na XXV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych:
Najlepsza rola kobieca, Najlepsza rola drugoplanowa męska, Najlepsze zdjęcia do filmu fabularnego, Scenografia, Kostiumy
W OBRONIE GODNOŚCI I TOLERANCJI - Nagroda Publicystyczna za Film - Sztokholm 2000
Realizacje dla teatru TVP: ŚMIERC ZA ŚMIERĆ, reż. Władysław Kowalski 2000 , ODSZKODOWANIE, reż. Władysław Kowalski 2001 , WIELKI ŚWIAT, reż. Witold Leszczyński 2001
Reżyseria filmu fabularnego: PONIEDZIAŁEK - 1998, WTOREK - 2001, MISS MOKREGO PODKOSZULKA - 2004, S@MOTNOŚĆ W SIECI - 2006
Reżyseria i zdjęcia dla teatru TV: IDIOTKA NA NIBY - 1997, DWA TELEFONY - 1997, SZKOLNE GRAFFITI - 1997, W TYM DOMU NIE STRASZY - 1997, NIECH ŻYJĄ AGENCI - 1998, SZKOLNE GRAFFITI - 1998, UKRYTY UŚMIECH - 1998
Filmy fabularne:, DOMENA WŁADZY - 1991, reż. John Irvin, Donald Sutherland, ARAMA FILM PRODUCTIONS, USA; KRÓTKI FILM O MIŁOŚCI - 1998, reż. Krzysztof Kieślowski; BIESY - 1998, reż. Andrzej Wajda, Daumont, Francja; FERDYDURKE - 1992, reż. Jerzy Skolimowski, Francja; TAK TAK - 1993, reż. Jacek Gąsiorowski, Flach Film, Francja; CIEMNE ŚWIATŁA - 1990, reż. Juha Rosma; JEZIORO BODEŃSKIE - 1986, reż. Janusz Zaorski , Nagroda Festiwal - Locarno ; SZWADRON - 1992, reż. Juliusz Machulski , Panavision; DO WIDZENIA DO WCZORAJ - 1993, reż. Janusz Majewski, Koprodukcja Polska-Węgry; KOLEJNOŚĆ UCZUĆ - 1993, reż. Radosław Piwowarski, Złote Lwy - Festiwal Polskich Filmów Fabularnych Gdyni 1993; BOHATER ROKU - 1991, reż. Feliks Falk, Nagroda - Festiwal Filmowy Moskwa 1986 ; PANNY I WDOWY - 1991, reż. Janusz Zaorski; OLIMPIADA 40 - 1980, reż. Andrzej Kotkowski; SPOKOJNE LATA - 1982, reż. Andrzej Kotkowski; NADZÓR - 1985, reż. Wiesław Saniewski, Nagroda - Festiwal Mannheim; LATA DWUDZIESTE LATA TRZYDZIESTE - 1984, reż. Janusz Rzeszowski; TO TYLKO ROCK - 1984, reż. Paweł Karpiński; W STARYM DWORKU - 1984, reż. Andrzej Kotkowski; BARYTON - 1985, reż. Janusz Zaorski; GRZEH ANTONIEGO GRUDY - 1975, reż. Jerzy Sztwiertnia; MGŁA - 1985, reż. Sylwester Szyszko; C. K.DEZERTERZY, Część I i II - 1975, reż. Janusz Majewski; POCIĄG DO HOLLYWOOD - 1987, reż. Radosław Piwowarski; OBYWATEL PISZCZYK - 1989, reż. Andrzej Kotkowski; PIŁKARSKI POKER - 1988, reż. Janusz Zaorski; KAPITAŁ ALBO JAK ZROBIĆ W POLSCE PIENIĄDZE - 1989, reż. Feliks Falk; DOTKNIĘCIE - 1988, reż. Wiesław Saniewski; DIABELSKA EDUKACJA - 1994, reż. Janusz Majewski; SPIS CUDZOŁOŻNIC - 1994, reż. Jerzy Stuhr, Nagroda Specjalna - Festiwal Polskich Filmów Fabularnych - Gdynia 1994; GIRL GUIDE - 1995, reż. Juliusz Machulski, Złote Lwy - Festiwal Polskich Filmów Fabularnych - Gdynia 1995; DZIECI I RYBY - 1998, reż. Jacek Bromski; ZŁOTO DEZERTERÓW - 1998, reż. Janusz Majewski; PONIEDZIAŁEK - 1998, reż. Witold Adamek
PRAKTYKANT - 2000, reż. Jacek Bromski; ŻÓŁTY SZALIK - 2000, reż. Janusz Morgenstern, Złoty Klakier - XXV Festiwal Polskich Filmów Fabularnych - Gdynia 2000; WTOREK - 2001, reż. Witold Adamek
Seriale telewizyjne: PARADA OSZUSTÓW - 4 godz. 1976, reż. Grzegorz Lasota; POLSKIE DROGI - 8 godz. 1976, reż. Janusz Morgenstern; DOKTOR MUREK - 7 godz. 1979, reż. Witold Lesiewicz; Z BIEGIEM LAT Z BIEGIEM DNI - 10 godz. 1980, reż. Andrzej Wajda; JAN SERCE - 6 godz. 1981, reż. Radosław Piwowarski; ARSEN LUPIN - 1 godz. 1988, reż. Michael Boisrond, Mars International Production (Francja); TAJEMNICE POLICJI - 1,5 godz. 1988, reż. Janusz Zaorski, Falcon Production (Francja); MARIA CURIE - 4,5 godz. 1990, reż. Michael Boisrond, Mars International Production (Francja); PANNY I WDOWY - 10 godz. 1991, reż. Janusz Zaorski; ARSEN LUPIN - 1 godz. 1991, reż. Allan Nahum Mars International Production (Francja); MATKI, ŻONY I KOCHANKI - 13 godz. 1996, reż. Juliusz Machulski; MATKI, ŻONY I KOCHANKI część II - 10 godz. 1997, reż. Juliusz Machulski; SIEDLISKO - 9 godz. 1998, reż. Janusz Majewski; CZWARTA WŁADZA - 4 godz. 2004, reż. Witold Adamek
Witold Adamek przygotowując filmową adaptację bestsellerowej powieści Janusza L. Wiśniewskiego, wykonał siedem tysięcy zdjęć plenerów i obiektów. Okazało się, że te piękne fotografie są nie tylko dokumentem owych poszukiwań, ale także zapisem nieuchwytnych, niemal magicznych emocji i nastrojów. Młodzi graficy - Dorota Jędrkiewicz i Robert Trojanowski - wybrali najciekawsze z tych obrazów, dopełnili świetnymi fotosami Renaty Pajchel, rysunkami ze storyboardu, fragmentami scenariusza, cytatami z powieści, komponując album o filmie. Daje on pojęcie o pięknie tej filmowej adaptacji, ale zarazem emanuje autentyzmem uczuć, które wypełniają stronice powieści Janusza L. Wiśniewskiego, kadry filmu Witolda Adamka, a przede wszystkim serca setek tysięcy czytelników, którzy odnaleźli samych siebie w tej współczesnej opowieści o pragnieniu miłości.
Album w sprzedaży od 18 sierpnia
Ketil Bjornstad
Artysta uznawany jest za jeden z emblematów skandynawskiego jazzu. Nie od początku jednak był jazzem zainteresowany. Odebrał klasyczną edukację muzyczną studiując w Oslo i Paryżu pod okiem cenionych pedagogów: Roberta Rieflinga i Amalie Christie. Na profesjonalnej scenie debiutował jako solista w Koncercie nr 3 Beli Bartoka. Dopiero później usłyszawszy "In A Silent Way" Milesa Davisa zainteresował się inną muzyką. Od tego czasu wziął udział w niezliczonych sesjach nagraniowych i koncertach zespołów, nie tylko z kręgu muzyki improwizowanej, ale również rocka i folku. Nagrał z nimi, a także pod własnym nazwiskiem, ponad 30 płyt, wśród nich m.in. wysoko cenione tytuły wydane przez Emarcy/Universal i ECM, dla której regularnie nagrywa od 1993 roku towarzyszyli mu m.in. jedni z najbardziej intrygujących twórców "stajni" Manfreda Eichera: wiolonczelista David Darling, gitarzysta Terje Rypdal czy popularny trębacz Nils-Peter Molvaer. Płyty pod własnym nazwiskiem, w roli sidemana, muzyka do filmów (m.in. do obrazów Jean-Luca Godarda) to nie jedyne pasje Bjornstada. Od 1972 roku, kiedy to zadebiutował jako pisarz zbiorem poematów "Aschehoug", jego prace pisarskie (powieści, wiersze, eseje) tłumaczone są na wiele języków i wysoko cenione w kręgach literackich. Nie bez powodu często mówi się o nim jako o człowieku Renesansu i bezwzględnie jednym z najbardziej niezwykłych ludzi sztuki w Norwegii.
Magdalena Cielecka
Urodzona 20. 02. 1972 roku w Myszkowie. W latach 1995 - 2002 aktorka Teatru Starego w Krakowie ("Operetka" 1995, "Klątwa" 1997), od 2001 - Teatru Rozmaitości w Warszawie ("Bzik tropikalny" 1997, "Magnetyzm serca" 1999, "Uroczystość" 2001, "4.48 Psychosis" 2002, "Dybuk" 2003). Absolwentka PWST w Krakowie (1995). Zadebiutowała na scenie w 1992 roku w sztuce Gabrieli Zapolskiej wystawianej przez Teatr Stary. Laureatka nagrody im. Zelwerowicza przyznawanej przez miesięcznik "Teatr" za osiągnięcia aktorskie (1999) oraz nagrody "Feliks Warszawski" w kategorii: Najlepsza Drugoplanowa Rola Kobieca za rolę Ariela w "Burzy" w Teatrze Rozmaitości. Na XXV Opolskich Konfrontacjach Teatralnych doceniono też jej kreację w tytułowej roli w "Iwonie, księżniczce Burgunda" w Teatrze Starym. Za rolę Siostry Anny w "Pokuszeniu" (1995) Barbary Sass została nagrodzona aż trzykrotnie: na Światowym Festiwalu Filmów w Tokio, Srebrną Statuetką Leliwity w Tarnowie i na Festiwalu "Gwiazd Jutra" w Genewie. Trzykrotnie nominowano ją do nagrody "Orzeł - Polska Nagroda Filmowa" w kategorii: Najlepsza Główna Rola Kobieca za filmy: "Amok", "Zakochani" i "Egoiści". W 2002 roku została nagrodzona na przeglądzie filmowym "Prowincjonalia" za rolę w "Listach miłosnych". Grała także w serialach telewizyjnych: "Siedlisko" (1998), "Oficer" (2004 - 05), "Defekt" (2003 - 05). Wystąpiła również w filmach: "Weiser" (2000), "Powiedz to, Gabi" (2003), "Trzeci" (2004), "Po sezonie" (2005), a ostatnio "Chaos" i "Palimpsest" (2006).
Andrzej Chyra
Urodzony 27. 08. 1964 roku w Gryfowie Śląskim. W 1987 roku skończył Wydział Aktorski PWST w Warszawie, a 7 lat później Wydział Reżyserii. W latach 1987 - 88 aktor warszawskiego Teatru Rampa, 1989 - 90 Teatru Studyjnego w Łodzi, a od 2000 roku Teatru Rozmaitości w Warszawie ("Bachantki", "Uroczystość"). W 1994 roku w Teatrze Stara Prochownia wystawił sztukę "Z dziejów alkoholizmu w Polsce", trzy lata później "Przegryźć dżdżownicę" Katarzyny Grocholi na Scenie na Piętrze w Poznaniu. Aktor Teatru Telewizji. Na dużym ekranie zadebiutował w 1993 roku w "Kolejności uczuć". Sławę przyniosła mu rola Gerarda w filmie "Dług" (1999), za którą dostał trzy nagrody: na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, na Festiwalu "Najnowsze Kino Polskie" we Wrocławiu oraz nagrodę "Orzeł, Polska Nagroda Filmowa". Za tytułową rolę w "Komorniku" (2006) został nagrodzony, aż pięciokrotnie: na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, na MFF "Złoty Rycerz" w Rosji, na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" we Wrześni oraz nagrodami "Orzeł, Polska Nagroda Filmowa" i Złota Kaczka (przyznawana przez miesięcznik "Film"). Grał w "Kallafiorze" (1999), przy którego scenariuszu współpracował, "Wiedźminie" (2001), "Symetrii" (2003), "Zmruż oczy" (2003), "Tulipanach" (2004), "Persona non grata" (2005), "Wszyscy jesteśmy Chrystusami" (2006). Na małym ekranie mogliśmy go oglądać w serialach: "Miasteczko" (2000 - 01), "Defekt" (2003 - 05) oraz "Oficer" (2004 - 05).Agnieszka Grochowska
Urodzona 31. 12. 1979 roku w Warszawie. W 2002 roku skończyła warszawską Akademię Teatralną. Jest znaną i cenioną aktorką teatralną (tytułowa rola w "Kopciuchu" (2004) Janusza Głowackiego) i Teatru Telewizji, w którym zadebiutowała tytułową rolą w "Beatryks Cenci" (według tragedii Słowackiego). Na małym ekranie grała też w "Antygonie" (2004) i "Piaskownicy" (2005). Od 2003 roku aktorka Teatru Studio w Warszawie ("Mewa", "Bal pod orłem"). Na dużym ekranie zadebiutowała w filmie "Alarm" w 2002 roku. Potem grała między innymi w "Warszawie" (2003), "Nimm dir dein leben" (2004), "Podróży Niny" (2004). Za rolę Tanii w "Pręgach" (2004) otrzymała nominację do nagrody "Orzeł, Polska Nagroda Filmowa". Ostatnie produkcje (2006), w których wystąpiła, to: "Południe - Północ", "Tylko mnie kochaj" i "Wszyscy jesteśmy Chrystusami".
Kinga Preis
Urodzona 31. 08. 1971 we Wrocławiu, gdzie w 1996 roku ukończyła PWST. Lubiana i ceniona aktorka Teatru Polskiego we Wrocławiu, zdobyła wiele nagród: 1995 - Nagroda Młodych za tytułową rolę
w "Kasi z Helibronnu" z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, 1999 - Nagroda Główna, Publiczności i Dziennikarzy na XX Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, 2001 - "Złota Iglica" dla najpopularniejszego aktora Wrocławia przyznawana przez czytelników "Słowa Polskiego", 2002 - Złota Kaczka dla najlepszej polskiej aktorki w 2001 roku, 2002 - "Srebrna Iglica", 2002 - nagroda na 42. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za rolę tytułową w "Przypadku Klary" we wrocławskim Teatrze Polskim. Niektóre ze spektakli, w których zagrała, to: "Płatonow - Akt pominięty" Antoniego Czechowa, "Historia PRL według Mrożka", "Improwizacje wrocławskie" Tadeusza Różewicza, "Doktor Faustus" Thomasa Manna. Pierwszy film, za który aktorka została nagrodzona to "Poniedziałek" (1998). Za drugoplanową rolę Renaty otrzymała nagrodę na FPFF w Gdyni i "Orła, Polską Nagrodę Filmową" (2000). Do tej samej nagrody nominowaną ją też rok później za film "Wrota Europy" (1999). "Orłem" nagradzano ją jeszcze trzykrotnie, za filmy: "Wtorek" (2001), "Cisza" (2002) i "Komornik" (2005) (za którego zdobyła też nagrodę na Festiwalu w Gdyni), a nominowano do niej za "Symetrię" (2003). Grała też między innymi w filmach: "Karol. Człowiek, który został Papieżem" (2004), "Nigdy w życiu!" (2004), "Co słonko widziało" (2005) czy "Przybyli ułani" (2005) z cyklu "Święta polskie". Na małym ekranie mogliśmy oglądać ją w serialach ("Przeprowadzki" 2000 - 01; "Defekt" 2003 - 05) oraz w wielu sztukach Teatru Telewizji.
Szymon Bobrowski
Urodzony 16. 05. 1972 w Koninie. W 1995 roku skończył Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi. Wcześniej aktor Teatru Nowego w Poznaniu ("Mewa", "Lot nad kukułczym gniazdem", "Opowieść zimowa") od 1999 roku - Teatru Powszechnego w Warszawie. Zadebiutował na scenie w 1994 roku, w "Małym księciu", a rok później za rolę w "Czarownicach z Salem" na XIII Przeglądzie Spektakli Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi otrzymał Nagrodę III Stopnia. W telewizji występował zarówno w spektaklach Teatru Telewizji ("Skowronek", "Sesja castingowa"), jak i serialach: "Miasteczko" (2000 - 2001), "Na dobre i na złe" (2003 - 05), "Magda M. " (2005 - 06). Na dużym ekranie zagrał między innymi w: "Demonach wojny według Goi" (1998), "Pierwszym milionie" (2000), "Prawie ojca" (1999), "Strefie ciszy" (2000), "Życiu jako śmiertelną chorobą przenoszoną drogą płciową" (2000), "Karolu. Człowieku, który został papieżem" (2004) , a ostatnio w "Odwróconych" (2006). Podkładał też głos w "14 bajkach z Królestwa Lailonii Leszka Kołakowskiego" (1998) i "Moim bracie niedźwiedziu" (2003).
Maja Ostaszewska
Urodzona 03. 09. 1972 roku. Aktorka teatralna i filmowa. W 1997 roku ukończyła krakowską PWST. Rok wcześniej na Festiwalu Szkół Teatralnych otrzymała Grand Prix za rolę generałowej w "Płatonowie" w reżyserii Krystiana Lupy. Aktorka Teatru Dramatycznego w Warszawie, występuje gościnnie
w Teatrze Rozmaitości w Warszawie i Starym Teatrze w Krakowie. Od 2000 aktorka Teatru Narodowego. Jej Kreację Anieli w "Magnetyzmie serc" wystawianym w Teatrze Rozmaitości nagrodzono aż dwukrotnie: na XXV Opolskich Konfrontacjach Teatralnych i na 40. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (2000). Na 12. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w 1997 roku wyróżniono ją za rolę Ellinor Fierce Golders w reżyserowanym przez Grzegorz Jarzynę "Bziku tropikalnym". Grała między innymi Julię
w "Fernando Krapp napisał do mnie ten list" Tankreda Dorsta, Joannę w "Nocy listopadowej" Stanisława Wyspiańskiego, Valerie w "Tamie" Conora McPhersona. Laureatka "Paszportu Polityki 2000"
i Złotej Kaczki (2001) w kategorii: najlepsza polska aktorka roku 2000. Większość jej ról filmowych to wielkie sukcesy. Pierwszoplanowa rola w "Przystani". Przyniosła jej nagrodę na FPFF w Gdyni. Rolę siostry Marii Leonii Graczyk w filmie "Prymas. Trzy lata z tysiąclecia" (2000) doceniono trzykrotnie przyznając Mai Ostaszewskiej ponownie nagrodę na FPFF w Gdyni, Orła, Polską nagrodę Filmową oraz Srebrną Statuetkę Leliwity (Tarnowską Nagrodę Filmową). Dzięki świetnej grze w "Przemianach" (2003) otrzymała Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego przyznawaną przez miesięcznik "Kino" i nominację do Orła, Polskiej Nagrody Filmowej. Inne filmy, w których zagrała, to: "Patrzę na ciebie Marysiu" (1999) (Srebrna Statuetka Leliwity), "Egoiści" (2000), "Pianista" (2002), "Ojciec" (2005, cykl "Solidarność, Solidarność... "). Grała też w dwóch serialach, "Przeprowadzki" (2000 - 01) i "Na dobre i na złe" (2003 - 06).
Jacek Borcuch
Urodzony 17. 04. 1970 roku w Kwidzyniu. Aktor, reżyser, scenarzysta. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim oraz aktorstwo w warszawskiej PWST. W 1993 roku skończył Studio Wokalno - Aktorskie im. Baduszkowej w Gdyni. Występował m.in. w Teatrze Muzycznym w Gdyni, w Teatrze Rampa w Warszawie oraz w Operetce Szczecińskiej. Jego debiut reżyserski to "Kallafiorr" z 1999 roku, do którego napisał scenariusz i w którym zagrał. Reżyserował część odcinków serialów "Samo życie" i "Magda M. " oraz filmy "Tulipany" (2004) i "Mrok" (2006). Jako aktor filmowy zadebiutował w 1995 roku w "Graczach". Później wystąpił między innymi w: "Nic śmiesznego" (1995), "Sposobie na Alcybiadesa" (1997), "The White Raven" (1998), "Długu" (1999), "Gunblast vodka" (2000), "Czwartej władzy" (2004), "W dół kolorowym wzgórzem" (2004), "Personie non grata" (2005). Muzyk - w pierwszej połowie lat 80. grał w punkowych zespołach: Iridium, Zbite pisuary, Replay. Obecnie członek zespołu "Physical Love" (nagrali między innymi ścieżki dźwiękowe do filmów "Kallafiorr" i "Tulipany").
Jan Englert
Urodzony 11. 05. 1943 roku w Warszawie. Od 1980 roku wykładowca w warszawskiej PWST, (którą skończył w 1964 roku), w latach 1981-87 dziekan Wydziału Aktorskiego, a w latach 1987-93 i 1996-2002 rektor. W 2001 roku Rosyjska Akademia Sztuki Teatralnej w Moskwie uhonorowała go tytułem profesora. W latach 1992 - 1993 był członkiem Rady d/s Kultury przy Prezydencie RP. W okresie od 1964 do 1981 roku występował na deskach Teatru Współczesnego w Warszawie, w latach 1981-94 był aktorem warszawskiego Teatru Polskiego. Obecnie aktor Teatru Narodowego w Warszawie, od roku 2002 także jego dyrektor artystyczny. Do jego najbardziej znanych ról należą też: tytułowy "Vatzlav" Sławomira Mrożka (1982), Konrad w "Wyzwoleniu" Stanisława Wyspiańskiego (1982), "Król Lear" Szekspira (1998) czy Gajew w "Wiśniowym sadzie" Czechowa (2000). Od ponad 40-stu lat jest związany z Teatrem Telewizji, w którym nie tylko grał ale i reżyserował, na przykład "Irudiona" Zygmunta Krasińskiego (1982) czy "Dziady" Adama Mickiewicza (1997). Jego ogromny dorobek przed kamerą to ponad 100 filmów fabularnych i seriali, na przykład: "Kanał" (1956), w którym jako 14-sto latek zadebiutował rolą łącznika Zefirka, "Sól ziemi czarnej" (1969), "Kolumbowie" (1970), "Perła w koronie" (1971), "Noce i dnie" (1975), serial "Polskie drogi" (1976), "Akcja pod Arsenałem" (1977), serial "Lalka" (1977), "Rodzina Połanieckich" (1978), serial "Dom" (1980 - 2000), "Stan wewnętrzny" (1983), "Piłkarski poker" (1988), "Szczur" (1994), do którego napisał scenariusz, "Matki, żony i kochanki" (1995 i 1998), "Kiler" (1997) i "Kiler-ów 2-óch" (1999), serial "Miasteczko" (2001), "Superprodukcja" (2002), gdzie gra samego siebie, "Bezmiar sprawiedliwości" (2006).
Anna Dymna
Urodzona 20. 07. 1951 roku w Legnicy. Znana i ceniona aktorka - laureatka wielu nagród za całokształt działalności artystycznej. Na scenie pojawiała się już w dzieciństwie - jako aktorka w teatrzyku podwórkowym. W teatrze i filmie grała podczas studiów w PWST w Krakowie (debiut na pierwszym roku rolą Isi w "Weselu"), w której od 1990 roku prowadzi zajęcia. Od 1973 roku aktorka Teatru Starego w Krakowie. Na dużym ekranie zadebiutowała w 1971 roku w filmie "150 na godzinę". Później zagrała wiele różnorodnych ról w blisko 60-ciu filmach i serialach filmowych: wnuczkę Kargula i Pawlaka w "Nie ma mocnych" (1974) i "Kochaj albo rzuć" (1977), szlachciankę w "Janosiku" (1973), Melanię Barską w "Trędowatej" (1976), Barbarę Radziwiłłównę w "Królowej Bonie" (1980), za którą otrzymała Nagrodę Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji. Była Marysią Wilczurówną w "Znachorze" (1981), Magdaleną w "Dolinie Issy" (1982), Małgorzatą w "Mistrzu i Małgorzacie" (1988) i Baronową w "Schodami w górę, schodami w dół" (1988). Rola dziennikarki - alkoholiczki w filmie "Tylko strach" (1994) nagrodzona została na XVIII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Grała też Teresę w "Pestce" (1995), Walunię w "Bożej podszewce" (1997), malarkę w "Siedlisku" (1998), Panią Sawicką w filmie "Duże zwierzę" (2000), co przyniosło jej nominację do Orła, Polskiej Nagrody Filmowej. Do tej nagrody nominowano ją jeszcze dwukrotnie: za udział w "Wiedźminie" (2002) i "Skazanym na bluesa" (2006). Grała też w "Starej Baśni" (2003) i "Wieży" (2004). Jej role na małym ekranie przyniosły jej w 1994 roku Nagrodę im. A. Zelwerowicza za role w Teatrze TV. Była między innymi Lavinią w "Żałoba przystoi Elektrze" Eugene'a O'Neila (1984), Bertą w "Wygnańcach" według Jamesa Joyce'a (1988), Anitą w "Antygonie w Nowym Jorku" Janusza Głowackiego (1995), a za rolę Molly Bowser w "Palcu bożym" Erskine'a Caldwella (1993) została nagrodzona na II Festiwalu Polskiej Twórczości TV. Gospodyni programu telewizyjnego "Anna Dymna. Spotkajmy się" poruszającego problematykę niepełnosprawności. Założycielka fundacji "Mimo wszystko". W 2000 roku kardynał Franciszek Macharski odznaczył ją Medalem św. Brata Alberta za udział w akcjach charytatywnych. W 2004 roku odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski "za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i dydaktycznej, za działalność na rzecz potrzebujących pomocy".
