zostalam zdradzona...i nadal kocham

[list:dc6953aff9]Czesc!Tyle sie czyta i pisze o zdradzie.Gdzie nie spojrzysz lub nie uslyszysz to ZDRADA.Czy to jest teraz w modzie?Chce opisac swoja historie i wierzcie,ze to jest najprawdziwsza prawda.Wiec....
Mojego obecnego meza poznalam 15 lat temu>w tej chwili mam 30lat wiec znam go pol mojego zycia.Odkad go poznalam wiedzialam,ze jestesmy sobie przeznaczeni. .
Po 8 latach chodzenia wkoncu zdecydowalismy sie na slub.Bylo pieknie!Z tego zwiazku mamy dwie coreczki 5 lat i 11 miesiecy.To byl cudowny czas pomimo tez trudnych przezyc.Ale bylismy razem.Wspieralismy sie i kochalismy.Myslalam,ze nic nie jest w stanie nas zniszczyc.Po ciemnych chwilach zaczelo pojawiac sie slonce.Zaszlam w ciaze z druga corka,finanse szly nienajgorzej no i bylismy my!Razem.Az pewnego dnia dowiedzialam sie,ze moj najukochanszy maz zdradzil mnie jak nasza coreczka miala miesiac.Swiat przestal istniec w sekundzie.Myslalm,ze umarlam.Nie moglam sie podniesc z tego koszmaru.Wiele miesiecy klamstw i oszukiwania przez osobe,ktorej ufalam bezgranicznie.Kiedy doszlam troche do siebie pomyslalam;trudno,stalo sie nie mi pierwszej.Probowalam go tlumaczyc,ze sie pogubil,ze spadl na niego ciezar utrzymania jeszcze jednej osobki,ze nie mogl sie odnalezc.kiedy dzisiaj po 5 miesiacach od tej wiadomosci o tym mysle to wiem,ze nic nie jest w stanie wytlumaczyc tego czynu.Podnosilam sie i upadalam wiele razy az doszlam do wniosku,ze koniec.Kiedy na poczatku roku wyprowadzil sie od nas do dziewczyny,ktora znal zaledwie kilka miesiecy musialam nauczyc sie zyc na nowo.Nieraz krzyczalam w poduszke z bezsilnosci.I chociaz On ciagle twierdzi,ze nas bardzo kocha,ze nie chce sie rozwiesc,ze wroci tylko nie wie kiedy to mysle sobie,ze gdyby ktos opowiedzial mi ta historie to powiedzialabym ;dziewczyno daj sobie spokoj,on nie jest ciebie wart.A ja postepuje inaczej niz zawsze mowilam.Kocham mojego meza ogromna miloscia.Taka,ze jestem gotowa mu wszystko wybaczyc,ze niczego bardziej nie pragne niz tego by wrocil.I jezeli tak sie stanie,to nie moge mu zagwarantowac,ze dam rade.Ze bede mogla z nim zyc po tylu cierpieniach pomimo,ze kocham go nad zycie.I chociaz przeszlam juz wszystkie etapy ,czyli;szok,bol.rozgoryczenie i zlosc.To wiem o tym,ze jezeli to potrwa jeszcze troche to zacznie mi to byc wszystko obojetne.I chociaz nie wiem,jak bede sie bronic to napewno to nadejdzie.Zaczynam tez myslec,czy nie lepiej dla mnie bedzie jak bede go kochac nie majac go obok siebie.Nie chce go nienawidziec......A juz teraz czasem mysle,ze kocham go nienawidze jednoczesnie.I wiem,ze mydli mi oczy,bo kto robi takie swinstwo osobie ,ktora sie kocha,z ktora ma sie dzieci i z ktora przezylo sie pol zycia?Sama juz nie wiem co czuje i co mysle.Ale znoszac to cierpliwie przekonuje sama siebie ,ze to jest wlasnie prawdziwa milosc.Ze poczekam,az zauroczenie minie i ze wroci z podkulonym ogonem.A ja wiem,ze to bedzie moment na ktory czekam kazdego dnia.I ze przyjme go z otwartymi ramionami,bo kocham go ogromnie.I chyba nie ma rzeczy,ktora zniszczylaby ta milosc.I jestem z tego dumna.[/list:u:dc6953aff9]