wszystko wróciło

Hej!
Od dawna czytam na forum o Waszych problemach i postanowiłam sie z Wami podzielić również moim.
Mam 26 lat, męża i 2letnią córeczke, krótko mówiąc szczęśliwa rodzinkę. Bynajmniej tak było do niedawna.
Może zaczne od poczatku... 3 lata temu dowiedziałam się o zdradzie mojego chłopaka (obecnego męza). Przespał się z koleżanką ze studiów. Wiadomość ta była dla mnie czymś okropnym. Wiele nieprzespanych nocy, mnóstwo wylanych łez i tysiąc myśli przechodzacych przez głowe - czemu to zrobił, czy mnie nie kocha, czy potrzebuje odmiany itp. na tamta chwile nie wyobrażałam sobie abysmy mogli byc dalej razem. od razu powiedziałam mu że nie umię wybaczyć. to był nasz koniec albo dopiero poczatek... los chciał że miesiąc naszym rozstaniu dowiedziałam się że jestem z nim w ciązy ale nie zamierzałam mu o tym mówić. za bardzo mnie skrzywdził. niby cały czas starał sie mnie przekonać że żałuje, że mnie kocha ale jego zdrada była dla mnie za duzym upokorzeniem. straciłam do niego zaufanie. chciałam wyjechać do mamy do Norwegii aby mój ukochany nie dowiedział się że zostanie ojcem. nie chciałam być z nim tylko ze względu na dziecko. niestey moja przyjaciółka uznała, że powinien o tym wiedzieć i powiedziała mu o wszystkim. Według niej nie musimy być razem ale nie powinnam zabierać dziecku ojca. i prawde mówiąc po kilku rozmowach z nim doszłam do wniosku że spróbuje mu wybaczyć. no i jakoś się udało. kilka miesięcy póżniej byliśmy już małżeństwem, a czas uleczył rany...
tak myslałam do niedawna. mąż przed 3 miesiącami dostał świetną dobrze płatną pracę ale wiazała sie ona z póżnymi powrotami do domu. od tego czasu ja i sprawy łóżkowe odeszły na bok. nie miał albo czasu albo ochoty na sex. pewnego wieczoru nie wytrzymałam i wypomniałam mu że przed 3 laty mnie zdradził i że może teraz też tak jest. Mąż stanowczo zaprzeczył, zmienił prace na taką której poświęca mniej czasu a co za tym idzie ma więcej czasu dla rodziny ale jest jakoś inaczej. czuje że to iż wróciłam do tego "zapomnianego" tematu odsunęło nas od siebie. jesteśmy dla siebie chłodni, obojetni. a ja boje się że to zawsze będzie do mnie wracać, że nigdy tak naprawdę mu tego nie zapomnę i ż nigdy mu tak naprawdę tego nie wybaczyłam...