Wierzyć czy nie?

Proszę wszystkich o radę, ponieważ samej trudno jest mi ocenić sytuację, która mnie spotkała. Nie chcę, zaślepiona uczuciem, podjąć pochopnej decyzji.. Postaram się naświetlić sprawę od początku. Więc ponad dwa lata temu, poznałam chłopaka, na którego na samym początku nawet nie zwróciłam uwagi. Zwyczajnie był mi obojętny i na dodatek nie w moim typie, jak mi się wydawało. No ale w końcu coś między nami zaiskrzyło. Nie w tym rzecz, więc nie będę opisywała szczegółów, ale zakochałam się i to z wzajemnością. To były wakacje, a mieszkaliśmy jakieś 400 km od siebie. Z bólem serca rozstawaliśmy się po raz pierwszy.. i każde kolejne rozstanie było tak samo bolesne. Przeżylismy wspólnie cudowne chwile.. Spotykaliśmy się średnio co miesiąc, ale gdy już dochodziło do spotkań, zostawaliśmy razem jak nie cały weekend, to tydzień, dwa.. całe wakacje, wszystkie święta. Może się wydawać, ze to z góry nie miało szansy bytu, ale podczas naszych spotkań i przebywania razem, przeżyliśmy o wiele więcej i nauczyliśmy się wzajemnie o naszych głupich nawykach, przyzwyczajeniach, niż nie jedna para, która ma okazję spotykać się codziennie, ale niestety nie mają możliwości poznać namiastki wspólnego życia.. Nasz związek przetrwał ponad półtora roku, i nagle on podjął decyzję, że musimy się rozstać.. Jeszcze w ten sam dzień, pisał jak mnie kocha a wieczorem tak mnie zaskoczył.. Starałam się jakoś ratować nasz związek.. w końcu tyle razem przeżyliśmy Byłam tak załamana, ze nie da się tego opisać! Kilka tygodni później, kiedy musiałam pojechać w jego strony do rodziny, spotkałam się z nim.. Rozmawialiśmy, on starał się mi wyjaśnić, czemu odszedł ode mnie.. W końcu zaczął płakać i przepraszać i blagać zebym wróciła.. że to był błąd, ze kocha mnie bardzo mocno.. Czułam się znowu taka szczęśliwa.. Jednak następnego dnia, przyjechał juz całkiem opanowany i już wiedzialam, czego mam oczekiwać. Powiedział tylko, ze nie potrafi być z nikim.. Że sam nie rozumie siebie, ze już nic go nie obchodzi.. Chociaż dalej mówił, że kocha.. Powodu jako takiego konkretnego, dalej nie znałam. Powiedział tylko, ze to zaczęło się, kiedy wybieral dla mnie pierścionek zaręczynowy i zadał sobie pytanie, co ja w ogóle robię? Odebrałam to jako tchórzostwo przed ustabilizowaniem się.. przez obowiązkami, przed przyszłością.. Nie mogłam już nic zrobić, więc czekałam.. Czekałam w cierpieniu i bólu, ale miłość do niego była tak ogromna.. Czekałam, aż wróci.. Dowiedzia.lam się później, ze ma jakąś dziewczynę. Może z miesiąc razem byli.. Później napisał mi jedno zdanie.. nie przestaje się kochać, jak kocha się naprawdę.. napisał również, ze żałuje.. Chciałam z nim o tym porozmawiać osobiście.. ale gdy mogło dojść do spotkania, on już był z kimś innym.. Zaczęłam układać sobie życie, zabijając resztki nadzieii w sobie.. Zaczęłam spotykać się z kimś innym, kto jest całkowitym przeciwieństwem mojego byłego.. O wiele bardziej czulszy, dojrzalszy.. Ale nie potrafiłam pozbyć się tego zalu.. i czułam ( i wciąż czuję!!), ze prawdziwa miłość zdarza się tylko raz. Nie chcę, zeby tak było.. Kilka tygodni temu, zaczęłam pisać z moim byłym.. Twierdzi, że nadal mnie kocha.. ze był głupi ze zrozumiał jak bardzo mnie skrzywdził. Mówi też, że wie jak to teraz moze wyglądać, ale jego też zostawiła dziewczyna niedawno, której podobno nie kochał, chociaż poczuł smak porażki. Niby nigdy nie przestał myśleć o mnie i zmienił się. Nie naciska, zębym do niego wróciła, bo wie, ze jestem z kimś innym, nawet uszanował to, keidy napisałam, zę ma przestać pisać. Stwierdził tylko, ze taka dziewczyna jak ja to skarb, który trzeba szanować, a on to niestety zmarnował. Tylko przez to, że on się odezwał, moje uczucia znów są tak silne jak byly.. Szczerze mówiąc, przez ten czas często wspominałam.. Boję się, ze już nigdy nikogo tak nie pokocham. i Czuję też, że tylko przy nim mogłabym się czuć szczęśliwa.. Nie dając mu szansy, tracę też swoją szansę na bycie szczęśliwą.. bo mam wrażenie, ze tylko przy nim mogę być.. Próbuję patrzeć na siebie z perspektywy inyych, i wiem że z innego punktu widzenia, niż mój, to nie ma się nad czym zastanawiać, bo mój były to dupek.. ale czy naprawdę ktoś może się tak nagle zmienić? iczy warto w ogóle wierzyć?

[ Dodano: 2008-11-22, 23:00 ]
Uh.. dużo tego.. mam nadzieję,,ze nikogo nie przerazi ilość słów.. i ktoś będzie w stanie mi doradzić..