TOKSYCZNY ZWIĄZEK, DZIECKO I MASA PROBLEMÓW - CO DALEJ?

WITAM WSZYSTKICH!
Jestem tutaj nowa,ale nie bez przypadku piszę coś od siebie.Dotąd przyglądałam się waszym wpisom, teraz sama potrzebuję pomocy. Jest tak,jak w temacie. Widzę,że trwam w toksycznym związku. Sprawa nie jest jednak taka prosta, bo jesteśmy małżeństwem z 5-letnim stażem i...4letnim synkiem...I mieszkamy za granicą. W tej chwili trwają kolejne nasze ciche dni. Są święta a my oboje,jak dzieci. Mąż pochodzi z rodziny patologicznej, wiedziałam,ze mogą byc problemy w przyszłości,ale naiwnie wierzyłam, że wszystko można zmienic, tym bardziej,że tradycyjnie na początku było jak w bajce między nami... (wiem,brzmię naiwnie). Od trzech lat praktycznie nie ma między nami porozumienia, z małymi przerwami. Łączyły nas głębokie problemy i najlepsze,ze właśnie z nich wychodzimy i nagle okazuje się,że jestem głupia, prosta, nie umiem gotowac a na dodatek najgorsza ze mnie matka i żona. O wyzwiskach pod swoim adresem nie wspomnę. Te wyzwiska i kłótnie o nic zdarzały się już wcześniej ale teraz tak to przybrało na sile,ze nie mogę już tego zniesc. Dodatkowo mąż zyje ponad stan trwoniąc nasze pieniądze, w końcu zaczęłam odkładac drobne kwoty aż uzbierała mi się spora kwota. Będę to robiła nadal,aby byc niezalezną. Co jeszcze mogę napisac - jego toksycznośc polega na tym,że odwraca moje słowa, wpiera mi wciąż,ze białe jest czarne itd, zarzuca mi rzeczy, których nigdy nie zrobiłam, wkłada mi w usta słowa, których nie wypowiedzialam, i jeszcze mnie wysyła na leczenie. Czasami czuję,ze zwariuję.Nie chce mi się nic robic, nie chce mi się nawet wstac z łóżka. Wszystko,co robię, robię automatycznie i tylko dla dziecka. Odebrał mi chęc do zycia. Zmieniam się, gdy jego nie ma obok - np jak wyjeżdzam do Polski na tydzien-dwa. Udaje mi się trzymac jak wtedy,zanim się to zaczęło - jestem wtedy sobą, przebojową, pewną siebie dziewczyną. Pytacie w końcu o co chodzi. Otóż wynajęlismy razem mieszkanie i umowa kończy się za pół roku. Wtedy mam plan, aby odejśc. Powiedziałam mu,aby odszedl, spytalam wprost dlaczego tak się mnie trzyma, skoro mu ze mną źle. Odpowiedział tylko 'przestan, nie żartuj sobie'...
Ostatnio awantury są o wszystko, o pierdołę. Ja też napewno popełniam wiele błędów, o części z nich wiem, z części nawet sobie nie zdaję sprawy z pewnością... W każdym razie chcę się od tego uwolnic, czuję,ze wtedy będę wolna, że wtedy odżyję. Zastanawiam się,co przez te pół roku? Co będzie z dzieckiem. Mały jest bardzo za tatą, bardzo go kocha... Ja już nie czuję miłości, nie czuję nic, prócz żalu, nie ufam mu.... Pomożecie? Najchętniej uciekła bym już dziś. Pewnie to trochę wszystko chaotyczne, jeśli ktoś moze odpisac to pomóżcie proszę. Duszę się.