toksyczny związek czy zespół Aspergera

Czytałam juz wiele na temat ZA podejzewajac, ze wlasnie zyje z taka osoba...jednak nie mam pewnosci, a moze po prostu mialam pecha trafic na kogos takiego i teraz ciezko jest sie z tego wszystkiego wykrecic. Moze on jest po prostu toksycznym człowiekiem, a mi nie pozostało nic innego jak pogodzic sie z sytuacja albo podjąc z nim kolejna walke.
W skrócie:
oboje mamy 29 lat, prawie dwiletnie dziecko, od roku mieszkamy osobno (efekt ciaglych konfliktow itd..) Widujemy sie prawie codziennie i wykanczamy mieszkanie chcac sprobowac wszystkiego od nowa......ale juz watpie czy sie uda.
Zaczynam: Marek jest człowiekiem wykształconym, niezle zarabiajacym, powierzchwonych znajomosci (ale tylko w pracy) wiele , przetrwały 2 znajomosci z czasow LO, ktore ograniczaja sie do spotkań raz do roku.
Kłopoty:
- na kazdym kroku chce udowodnić, że nie mam racji. Co mu nie wyjdzie (wkecenie śrubki) to moja wina. Za wszytsko co złe obwinia mnie, mowi ze na niczym sie nie znam, ogolnie jestem beznadziejna (koncze doktorat wiec sie chyba na czyms znam, do cholery!)
- jak napisze, ze kocha to tylko w SMSie i jak jest na kolacji firmowej i troche wstawiony,
- płacz, złośc dziecka (zwlaszcza w miejscach publicznych) doporowadza go do zdenerwoania i uwag pod moja osoba typu:"nie widzisz, zrób coś lub nawet nie umiesz dziecka upilnowac" itd...
- od roku nie mieszka z nami tylko u rodziców (których traktuje jak słuzacych, matka pomiata) a nadal daje uwagi, że nie umiem dziecku maści rozmarowac na plecach,
- jesli dziecko ma katar, to na pewno ja albo rodzice (oczywiscie moi) "coś zrobilismy"
- jesli dziecko płacze, słysze "placze bo mu z wami zle"
- teraz urzadzamy mieszkanie i nie mogac sie doczekac, chcialam wziac sprawy w swoje rece, co uruchomiło lawine awantur o wszystko, chce miec na wszytsko wpływ, z niczego nie jest zadowolony, nie szanuje nikgo prócz szefa (co mu płaci)
- wszytskich uważa za skonczonych idiotów, nierobów itd...
- jest podejrzliwy do kazdego (jego myslenie to: jesli ktos chce pomoc, to na pewno bedzie chciał cos w zamian)
- na spotkaniach ze znajomymi albo z rodziną nie mowi NIC (chyba ze to jest jego rodzina, czyli mama tata i babcia , wszyscy zle sie czuja w jego towarzystwie, nie potrafi rozmawiac o niczym, tylko o pracy, ewentualnie o dziecku,
- na uwagi ze jest aspoleczny, mowi ze ma w d.... znajomosci
- moze podpowiem, ze jego brat (tez człowiek "inny") swoja złosc odreagowuje niszcząc swoje ciuchy (ma ponad 30lat!), jego żona równiez podejrzewa chorobe psychiczną (na pytanie żony dot. pieniedzy mowi ze nie jej sprawa i pokazuje goły tyłek!!!! ratunku-aż wyc się chce!!!). Mimo ze obaj maja stanowiska dyr i zarabiają dobrze, relacje partnerskie doprowadzaja nas (mnie i żone brata) jedynie do łez, pogorszenia stanu zdrowia i depresji, Jest to dla nas jedynie udręka.
Rodzice ich ciagle bronia i mowią, ze mamy nie zwracac uwage na nich, bo oni po prostu tacy są. A ja sie pytam JACY?????
Niestety ojcu trzeba zarzucic, ze nie nauczyl ich szacunku do matki. Jest dobra wtedy, jak zrobi sałatke, a jesli sie odezwie nieproszona usłyszy :"ze ma sie zamknąć".Do ojca (ktorego mowia ze kochaja) mowią "stary jestes i głupi", albo "czy cie juz popier...." a za chwile"tatus".
- wydaje sie byc niedojrzały, uposledzony wrecz emocjonalnie, obraza sie momentalnie i nie powie co sie dzieje? a ja nie umiem odgadywac w myslach,
- swoj zły nastroj odreagowuje na mnie (on jest zły wiec mi tez popsuje dzien),
- jak tatus przygotuje mu złe menu na obiad to powie "stary co za ***** zrobiłes"???? to nie jest normalne chyba????
- na Wigilie spoznił sie z dzieckiem, mowiac ze nie mam nic do gadania i przyjedzie kiedy bedzie mial ochote,
- ze wzgledu na zdrowie mojej mamy musze pomyslec o żłobku i co usłyszalam: " ze to moja mama pojdzie do domu starcow, ja do wiezenia, a dziecka nie wysle do tego ***** (żłobka)"
- przerywa rozmowe telefoniczna (rzuca słuchawką) jak nie jest zadowolony z jej przebiegu, a na dzień dobry mowi; "gdzie sie k.... podziewasz" - sama słodycz
- uzywa słów, których nie rozumie, nazywając innych SBekami, lub komunistami
- zarty pod swoim adresem odbiera dosłownie i obraza sie
- interpretuje wszystko "po swojemu" albo raczej "jak mu wygodnie"
- z nikim i z niczym sie nie liczy, kaze sie dostosowac
Jestem załamana bo mam wspaniałe dziecko, ale nie wytrzymam jesli za lat kilka bede słyszała to co jego ojciec mowi do matki. Nie wiem co robic, wiem ze gdyby nie dziecko dawno bym odeszła....teraz moze warto walczyc o rodzine, ale pytanie o jaką? Nie mam juz sił by ciagle walczyc o swoje, przeciez nie na tym polega zwiazek by pokazywac "czyje na wierzchu".
Proszę doradzcie cos, dziekuje!