To był zwykły 'żart '?

Nie sądziłam, że kiedyś stworzę tu taki temat ale jednak...

Zacznę może od początku, kilka lat temu poznałam kogoś. Po pewnym czasie okazał się moją bratnią duszą, człowiekiem który rozumiał mnie jak nikt. To było coś pięknego, mała odmiana w tym szarym życiu. Połączyła nas piękna przyjaźń, zawsze miałam uśmiech na ustach gdy o nim myślałam. Potrafił mnie rozbawić, chwytała mnie za serce jego dobroć, optymistyczne podejście do życia. Wiedziałam, czułam że to ktoś wyjątkowy i nie chciałabym stracić tej przyjaźni. Bywało, że sprzeczaliśmy się o jakieś głupoty ale to było chwilowe, nie potrafiliśmy się na siebie za długo gniewać. Zawsze kończyło się na tym, że oboje się przepraszaliśmy... i to jeszcze bardziej nas do siebie zbliżało.

Tak, wszystko w sumie nas do siebie zbliżało. Jako kobieta, samotna i stęskniona za miłością trochę chyba za bardzo wszystko brałam do serduszka. On jak to facet, samotny ale jakby zimny na te sprawy, traktował mnie jedynie jak przyjaciółkę. Tak było od początku, zawsze byłam jego przyjaciółką, nikim więcej...

Pewnego dnia poczułam, że coś się we mnie zmienia. Patrzyłam na niego w inny sposób, w myślach marzyłam o tym żeby stworzyć z nim coś więcej, wiedziałam że taka miłość oparta na tak wielkiej przyjaźni ma szansę przetrwać wiele lat. Przecież tak dobrze się dogadujemy, mogłam mu powiedzieć o wszystkim, z ciekawością suchałam co on ma mi do powiedzenia. Gdy był smutny i ja byłam smutna, szukałam sposobu żeby go rozweselić i zazwyczaj mi się to udawało. On też wiele razy mi pomógł, wspierał kiedy miałam problemy. Zakochałam się w nim, tak znalazło sie dla niego miejsce w moim sercu.

W końcu, kiedy nie mogłam już znieść myśli postanowiłam postawić wszystko na jednej karcie i... wyznałam mu prawdę. Odkąd pamiętam zawsze miałam słabość do ukrywania swoich uczuć, tym razem nie było inaczej. Powiedziałam mu, że się w nim zakochałam. Byłam głupia, wiedziałam co mi odpowie ale w sercu zrodziła się jakaś głupia nadzieja, że może ona też, że może też to czuje... powiedział jednak, że jest mu przykro ale nie odwzajemnia mojego uczucia. To było poniżające, poczułam się okropnie, jakby mnie uderzył. Nie chciał mnie skrzywdzić, przepraszał i tłumaczył, że w jego przypadku ten proces trwa troche dłużej itd.

Bałam się, że przez to zniszczyłam naszą przyjaźń. Potrzebowałam czasu, wyjechałam na wakacje, nie mieliśmy z sobą kontaktu przez ponad 2 miesiące. Po powrocie przywitał mnie na gadu jak zawsze miło, sympatycznie. Ja też ochłonęłam przez ten czas i cieszyłam się że znów możemy się kontaktować. To uczucie nadal we mnie tkwiło ale zdusiłam je w sobie.

Po jakimś czasie już wszystko wróciło do normy. Unikaliśmy jednak tego tematu, nie umiałam z nim jeszcze o tym rozmawiać a i on nie chciał najwyraźniej nic psuć. Wszystko było prawie tak jak dawniej, to naprawdę wyjątkowy facet, prawdziwy skarb. Nikt tak jak on nie umie mnie rozśmieszyć, rozbawić. Jest zaradny, ułożony, miły, słodki, sympatyczny... już sam opis wskazuje na to, że NIE DLA MNIE. Zasługuje na fajniejszą i ładniejszą dziewczynę ode mnie.

Mijały dni, tygodnie, miesiące... nasza przyjaźń ciągle kwitła. Raz zdarzyło się nawet, że omawialiśmy to zdarzenie. Ja po tym co się stało stałam się w tym przypadku nieufna, wiem już od tamtej pory, że nigdy, przenigdy nie zdradzę pierwsza żadnemu facetowi swoich uczuć. To było poniżające, straszne uczucie, które coś we mnie zamknęło, zmieniło. Jest mi wstyd do tej pory, gdy przypomnę sobie tą swoją wylewność. Mogłam zamknąć to w sobie, nie mówić nic o tym, że kocham. On jednak wyjaśnił mi później, że on dłużej się zakochuje, że potrzebuje dużo czasu nawet dla kogoś tak uroczego jak ja. Znów chyba źle to odebrałam....

Jakiś czas temu zauważyłam pewne zmiany, w jego zachowaniu, stosunku do mnie. Odniosłam wrażenie, że patrzy na mnie nieco inaczej, nie jak na przyjaciółkę tylko kobietę, dziewczynę która stworzona jest po to by być kochaną. Chwilami wręcz przecierałam oczy odczytując wiadomości od niego, dla kogoś jak ja, z ukrytym na dnie serca uczuciem to było coś niezwykłego. Czułam, że zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej i nieco inaczej. Były plany, chcieliśmy spędzić razem sylwestra, w myślach całowaliśmy się, przytulaliśmy, to było jak bajka. To stało się dla mnie zbyt piękne, budziłam się rano i pierwszą myślą było 'Ciekawe czy on jeszcze śpi?' Leżałam, myślałam o tym jak słodko musi wyglądać, jak bardzo chciałabym się teraz do niego przytulić i nagle 'ding ding' - SMS, od niego. To było magiczne, niezwykłe. Zaczęłam już nawet wierzyć, że może coś się zmieniło między nami.

Dawał mi jasno do zrozumienia, że jest mną zainteresowany. A ja cieszyłam się w głębi serca ale chwilami nie mogąc wręcz w to uwierzyć nabierałam dystansu. Stałam się zazdrosna, gdy wspominał o jakiejś dziewczynie pękało mi serce, czułam się nieszczęśliwa. Chcąc się odegrać pisałam mu też czasem o kolegach. To, co tak ukrywałam na dnie serca obudziło się z podwójną siłą. Kochałam go jak nikogo na świecie, to wyjątkowy chłopak, ktoś dla mnie tak bardzo ważny, że nawet gdyby napisał mi wtedy 'Jestem w szpitalu, miałem wypadek' wsiadłabym do samochodu i pojechała do niego do szpitala.

A teraz? Teraz wszystko się zmieniło. Praktycznie nie kontaktujemy się z sobą, on rozmawia z dziewczynami, kumpelami a ze mną to jakoś nie wychodzi. Czuję, że to był zwykły bajer. To wszystko co pisałam wyżej, to z jego strony był chyba zwykły blef. Gdyby czuł coś do mnie szukałby kontaktu... nie wiem tylko po co było to wszystko? Dlaczego rozbudził moje nadzieje? Ochłonął, już nie myśli o mnie każdego ranka tak jak to było do tej pory. Teraz jego myśli zajmują inni, nie ja... to smutne. Czuję, że to zabrnęło za daleko. I chyba taki będzie koniec tej znajomości bo we mnie już powoli umiera zaufanie, czuję się niepewnie co do niego. Najlepiej chyba będzie odejść, przecież on i tak mnie już nie potrzebuje;(

Chyba przestałam już ufać, on był jedyną osobą której ufałam. Dzięki niemu wierzyłam, że są na świecie tacy w porządku faceci jak on, teraz już sama nie wiem co myśleć... czytając to spojrzycie na to z waszej strony, mam nadzieję że spróbujecie mi trochę pomóc. Co zrobić?