Rozstanie i zakochanie.

Wcześniej występowałam pod innym nickiem, ale nie mogę przypomnieć sobie hasła.. Próbowałam i próbowałam.. Mail zmieniający nie dotarł, więc po kilku dniach postanowiłam założyć nowe konto.. Jednak nie o tym chciałam pisać..
Moja historia jest bardzo zawiła.. Wszystko zaczęło się w styczniu 2005 roku. W klubie spotkałam pewnego przystojnego chłopaka, w którym od pierwszej chwili się zauroczyłam.. Nie wierzyłam w to, że i on się mną zainteresował.. Zaczęliśmy się spotykać, ja fruwałam nad ziemią. Byłam taka szczęśliwa.. To był mój pierwszy związek. Wcześniej zdarzało się tylko tak, że ktoś coś do mnie czuł, ale ja niestety nie. Teraz było inaczej.. Wszystkiego mi się chciało. Wielka radość niosła mnie przez życie. Nic nie zdołało mnie zatrzymać.. Wszystkiemu dawałam radę. Wierzyłam, że mogę zbawić świat.. Mogłam góry przenosić.. Problemy zaczęły się szybko, bo po 4 miesiącach naszego bycia. Wyjechałam na Boże Ciało do domu, a on mnie zdradził.. Nie odzywał się do mnie, nie odpowiadał na smsy.. Ja siedziałam w domu i płakałam.. Wróciłam spotkaliśmy się. On płakał. Błagał o wybaczenie, o powrót. Byłam załamana. Nie jadłam i tylko ciągle ryczałam.. Schudłam strasznie, stałam się wrakiem człowieka.. Świat mi się zawalił (wtedy tak myślałam), bo przecież osoba, którą pierwszy raz pokochałam w tak ogromny sposób mnie zdradziła i okłamała.. Nie mogłam sobie z tym poradzić.. Wróciłam. Wybaczyłam. Nie potrafiłam bez Niego żyć. Przez pierwsze dwa lata były rozstania i powroty. Nie działo się nic konkretnego, po prostu w pewnych momentach nie dawaliśmy rady.. P. miał ochotę być wolnym człowiekiem, ja tego nie rozumiałam. Miałam inny model związku. Nie potrafiłam więc zrozumieć tego, że ciągle siedzi przed komputerem - po pracy (informatyk) ciągle coś robił przy komp., bo przecież "ma zaległości". Że chce sam wychodzić na spotkania z naszymi wspólnymi znajomymi.. Po dwóch latach zaręczyliśmy się. Wtedy nieco się zmieniło. Zaczęliśmy żyć sobą i dla siebie. Byłam wtedy taka szczęśliwa. Uwierzyłam w to, że może się udać. Że jesteśmy jednością.. Że nic ani nikt nas nie rozdzieli..
Z czasem stało się tak, że to tylko ja wychodziłam z naszym psem, że to tylko ja sprzątałam, że tylko ja robiłam pranie, gotowałam.. Mimo tego, że on wcześniej też zajmował się domem, pomagał mi. W listopadzie zaczęłam mieć wątpliwości tego wszystkiego. Obowiązki, atmosfera w domu zaczęła mnie przerastać.. Mieszkaliśmy razem, a ja marzyłam żeby wracał z pracy jak ja śpię, żebym nie musiała go oglądać i słuchać kolejnego marudzenia, czy krzyku. Nie było dnia, żeby się na mnie nie darł. Za cokolwiek.. W grudniu moja Mama poszła do szpitala-wylew. Załamałam się.. Jest dla mnie bardzo ważna. To moja najlepsze przyjaciółka.. Nie miałam wtedy wsparcia. To ja musiałam zadzwonić do jego przyjaciela z prośbą o zaopiekowanie się psem na cały dzień, bo "no przecież też go znasz". Tak się złożyło, że psiak był chory na mocną grypę i nie mógł siedzieć w domu sam 9h, bo był na to zwyczajnie za słaby.. W każdej chwili mogło przyjść pogorszenie. Zadzwoniłam.. Poprosiłam. M. przyjechał po 15min. Odwiózł mnie na dworzec, bo oczywiście P. stwierdził, że po co on się będzie fatygował skoro M. już przyjechał. Wtedy nie wytrzymałam na dworcu. Rozryczałam się po wyjściu z auta. M. nie wiedział jak zareagować.. Uniosłam lekko rękę i powiedziałam, żeby nic nie mówił.. Żeby odjechał, a ja sobie spokojnie poradzę.. Odjechał. Napisał mi smsa, odpowiedziałam. Już wtedy wiedziałam, że odejdę od P. Gdy opiekowałam się Mamą P. do mnie dzwonił i wyrzucał mi, że nie mam dla niego czasu, że jest dla mnie nieważny, bo ciągle w szpitalu siedzę.. Zamknęłam się w sobie..
Tak tkwiłam od 6grudnia do 16lutego. Będąc w domu w lutym M. do mnie zadzwonił w walentynki. Śmiałam się strasznie, bo nie lubię tego "święta", a on nigdy wcześniej do mnie nie dzwonił. Dlatego też zdziwił mnie ten telefon. Dobrze wiedziałam, że jestem w M. zauroczona. Jego osobą. Znaliśmy się od ponad 3 lat. Często do nas przyjeżdżał. Spał. Dużo z nim rozmawiałam. Poznaliśmy się. Doradzałam w związkach. Bardzo się ze sobą zaprzyjaźniliśmy, choć na samym początku bardzo się nie lubiliśmy..
Gdy wróciłam z domu z P. zdecydowaliśmy, że się rozstajemy. Że nie ma po co kontynuować tej ciągłej walki, krzyku i łez.. Wtedy P. wyjechał na delegację na ponad tydz. Ja zaczęłam jeszcze częściej rozmawiać z M. przez gg. W sumie to od rana do nocy spędzaliśmy ze sobą czas. Oglądaliśmy filmy, słuchaliśmy muzyki, czytaliśmy, graliśmy. Wszystko przez komp. Po tygodniu zaczęliśmy jeździć z psiakiem na wybiegi, do lasu, na długie spacery za miasto.. Później ze znajomymi wspólnymi wychodzić do pubu..
Wyprowadziłam się szybko, bo tydzień po rozstaniu - trochę zajęło mi znalezienie stancji z psem. Udało się. Na parapetówie nie wytrzymałam. Wiadomo jak to po %, człowiek nieco bardziej otwarty. Podeszłam do M. i powiedziałam, że jeżeli jest tak jak mi się wydaje i on coś do mnie nadal czuje i chce być ze mną, żeby mnie teraz przytulił, ale jak się mylę, żeby nie zrobił kolejnego kroku i uznamy, że tej sytuacji nie było. Pociągnął mnie za rękę tak, że wylądowałam na jego kolanach. Bardzo mocno mnie przytulił.. Mi serce biło jak oszalałe. Poleciały łzy szczęścia.. Znajomi od dawna podejrzewali, że M. mnie bardzo lubi, a nawet bardziej niż powinien. P. też to widział. Ja również, ale udawałam ślepą. Tak było mi łatwiej to wszystko odrzucać.. Odkąd zwiększyliśmy dawkę rozmów ja też zaczęłam się w nim zakochiwać, ale byłam z P. Wiedziałam, że nigdy nie zostawię P. i nigdy go nie zdradzę. Po tym, jak się rozstaliśmy za obustronną zgodą wszystko zaczęło wyglądać inaczej.
Zaczęłam być z M. Jestem przeszczęśliwa..P. o niczym nie wie. Udawało nam się jakoś kryć przez te 2m-ce. Teraz M. nie ma. Ma taką pracę, że nie ma go 3m-ce i jest 3m-ce. Czasami nie ma go 2m-ce i jest 6m-cy. Strasznie za nim tęsknię.. P. się odzywa prosi o powrót, a ja się boję mu powiedzieć, że jestem z M. Boję się tego, żeby sobie nic nie zrobił.. Nie wrócę do niego za żadne skarby świata.. Byłam za bardzo "zagłuszana" w związku. Kochałam go i dlatego jakoś sobie to tłumaczyłam. Teraz widzę to wszystko inaczej. P. się przeraził, bo wydaje mu się, że jest "stary", że powinien myśleć o założeniu rodziny i tylko ze mną będzie mu cudownie.. On ma 28lat ja 23.
Potrzebowałam się wygadać.. Przepraszam, jeżeli wyszło tego za dużo..
Czy powinnam powiedzieć P. prawdę?
Czy to nie za szybko, żeby tę prawdę poznał?
Czy zrobiłam coś złego?
Teraz już wiem, że gdy kończy się związek można się prawdziwie w krótkim czasie zakochać. Pod jednym jednak warunkiem. Jak związek gaśnie jakiś dłuższy czas, a nie gdy rozstanie jest nagłe i zaskakujące..