Rani mnie jego sentyment do byłej żony...

Kocham swojego mężczyzne nad życie. Gdy ponad rok temu poznaliśmy się, wydawało mi się, że nasze szczęście będzie trwać wiecznie (naiwne?). Był dla mnie wspaniały i nadal się stara, ale od jakiegoś czasu nie czuję się przy nim bezpiecznie. Jest facetem po przejciach (wieloletnie małżeństwo), bezdzietnym. Przyczyna rozwodu pojawiła się na kilka lat przed poznaniem mnie. Gdy mój ukochany powiedział żonie (która również ma kogoś), że występuje o rozwód, bo kogoś (mnie)poznał, powiedziała, że oczywiście zgodzi się na wszystko (wyraziła tylko niezadowolenie z tego powodu, że to on wyszedł z tą propozycją, a nie ona). Pół roku później było już po wszystkim. Nagle ta kobieta zaczęła potwornie niedomagać - psychicznie, fizycznie... nie wiadomo z jakiego powodu. W moim ukochanym zaczął budzić się ogromny sentyment, do tego stopnia, że zaczęli się bardzo intensywnie kontaktować, raz nawet został u niej na noc, bo - jak twierdził - nikt TYLKO ON umie jej pomóc.
Dla mnie był to początek tragedii. Trwa to do dziś, raz jest lepiej, raz gorzej.. Ostatnio nie wytrzymałam i wyprowadziłam się. Nie potrafię znieść myśli, że wracam po zajęciach do pustego mieszkania, a mój mężczyzna zamiast być przy mnie, zajmuje się inną kobietą, za którą nie jest już odpowiedzialny.
Najgorsze, że on tego nie rozumie. Mówi, że nie robi nic przeciwko mnie, wymaga bym zrozumiała. Dodaje, że nie potrafi inaczej postępować, że to jest widocznie jego wada.
Nie umiem tego zrozumieć i nie będę umiała. Nie czuję się bezpiecznie, obawiam się, że odejdzie do niej tylko po to, żeby się nią zajmować, bo ona nie radzi sobie w codziennych sprawach.
Kocham go przeraźliwie. Stałam sie zaborcza, nerwowa, nieszczęśliwa. Wszyscy znajomi radzą, bym dała sobie z nim spokój, ale ja nie umiem... Dodam, że jest między nami spora różnica wieku.
Jak sobie pomóc????