Proszę Was o poradę...

Kilka dni temu rzuciła mnie dziewczyna zabrakło nam paru dni do wspólnego roku. Wszystko zdarzyło się nagle i nic tego nie zapowiadało. Byłem bardzo szczęśliwy z nią ona ze mną też jak mnie wielokrotnie zapewniała, kochaliśmy się bardzo. Kasia była prawdziwą kobietą, czasami czepiała się błahostek jak np. nieumyty kubek, ja zawsze starałem się byc dobry dla niej, jednak od kiedy zaczęła pracować (co łączyła ze studiami) wpadała w straszne depresje, miewała zły humor, pocieszałem ją jak tylko potrafiłem. Mówiła że sobie nie da rady w życiu, że nie wydoli tak, i tak w kółko, to egzamin to praca. W pracy płakała czasami, pocieszałem ją, jednak między nami coś się psuło. Kasia zaczęła się czepiać o błahostki, atmosfera była tak napięta że często prowadziła do kłótni o mało istotne sprawy. Pewnego dnia o poranku przed jej pracą wstała i poszła po chleb, ja dalej spałem i to był impuls żeby ze mną zerwać, miałem chociaż kawę zrobić, ale ja spałem. Zezłościła się strasznie, przez tydzień z dnia na dzień było coraz gorzej, wiedziałem że to przeze mnie, ale nie widzieliśmy sie przez ten czas. Co raz gorsze wiadomości od niej dochodziły, kończąc na takiej że nie daje już rady że ją wszytko przerasta i to koniec. Umówiliśmy sie na rozmowę, uświadomiłem sobie jak wiele dla mnie znaczy i nie chcę jej stracić, jednak jej pewność mnie dobiła, dowiedziałem sie że od 2 miesięcy płakała z mojego powodu, właśnie dlatego np. że ja nie pracowałem, że nie chciałem iść do pracy albo zwlekałem z tym, i chodziło jej także o moją inicjatywę a raczej jej brak, przykładowo że sam od siebie np kanapek nie zrobiłem, kiedy ona o nich myślała, żebym je zrobił, i przez ten czas myślała, że ja się poprawię ale się zawiodła i ta sytuacja wcześniej była właśnie impulsem dla niej. Stwierdziła że siadała przy mnie psychicznie, bo myśl o przyszłości nie dawały jej żyć, nie widział naszej wspólny przyszłości bo ja nierobotny jestem w końcu, że będzie mnie musiała mnie do pracy zmuszać. Pracowity jestem. Odbyliśmy rozmowę, nie potrafiła mi odpowiedzieć czy mnie kocha, pomyślałem koniec, jednak sprawy się potoczyły że zostałem u niej na noc, na ostatnią naszą noc, nie z mojej inicjatywy, wspominaliśmy wszystko, śmialiśmy się, płakaliśmy, przytulaliśmy się, cudowne uczucie, całowaliśmy się, wiedzieliśmy że to ostatni raz i jeszcze większa była nasza rozpacz. Nie chciał mi dac szansy bo twierdzi że jej stan psychiczny na to nie pozwala, cały czas myśli o naszej przyszłości i to ją wykańcza i nie może tak, w nocy powiedziała mi że mnie kocha (łudzę się że nie pod wpływem chwili) ja jej powiedziałem że będę o nią walczył, i żyć nadzieją że ją odzyskam, pozostaliśmy na stopie przyjacielskiej. Strasznie sie za to wszytko obwiniała i przepraszała mnie, ale jednak nie potrafi ze mną być, twierdzi że ona nie jest mnie warta, bardzo bolą mnie te słowa bo ja wiąże cały czas z nią przyszłość, kocham ją po prostu i chcę jej udowodnić, że jestem już dojrzałym i odpowiedzialnym mężczyzną ale ona mi już szansy nie chce dać. Od tej nocy jeszcze jej nie widziałem, ale kontaktujemy się, nie potrafię o niej przestać myśleć, przesyłam jej walentynki, kartki, ona pisze że też tęskni, tylko nie wie czy kiedyś jeszcze razem będziemy. Walczę o nią z całych sił tylko nie wiem czy to ma sens, cały czas mam nadzieję, że wróci, że to jest spowodowane tylko jej stanami depresyjnymi, przepracowaniem i w ogóle. Ale żeby to ją aż do takiej decyzji pchnęło? Żyję cały czas nadzieją, tylko to boli, nigdy nie zwracałem tak ogromnej uwagi na każde słowo od niej jak teraz,ona jest dla mnie wszystkim. Czy ma to jakikolwiek sens?