problem, seks z niepełnosprawnym

Witam,

To mój pierwszy post, chociaż forum czytam od dawna.
Przyszedł moment, w którym przełamałem się i postanowiłem poszukać pomocy na forum. Sam już nie potrafię poradzić sobie, ze swoim problemem.
Jestem w stałym związku od 3,5 roku. Wszystko niby ok, gdyby nie seks.
Problem polega na tym, że jestem osobą niepełnosprawną. Mam zanik mięśni.
Gdy poznałem swoją dziewczynę, była niedługo po rozstaniu z mężem. Wychowywała sama córkę i była w ciąży z drugim dzieckiem.
Było nam razem dobrze, po pewnym czasie zamieszkaliśmy ze sobą. Wszystko było ok, nawet seks był w miarę udany, ale popsuło się po porodzie.
Moja dziewczyna, po porodzie stwierdziła, że stała się aseksualna i że muszę czekać, aż wróci jej chęć, żeby znów było jak wcześniej. Więc czekałem. Kochaliśmy się rzadziej, ale nie było jeszcze tragedii. Niestety z czasem zamiast poprawy, było coraz gorzej. Twierdziła, że wszystko z czasem wróci i że się stara. Nawet w którymś momencie powiedziała, że już jest lepiej, bo nie czuje niechęci do seksu, tylko ciągle sama z siebie nie ma potrzeby. Wszystko niby ok, gdyby nie to, że kochaliśmy się coraz rzadziej.
W końcu ostatnio powiedziała w prost, że problem z seksem jest spowodowany moją niepełnosprawnością.
Wygląda to tak, że jak już do czegoś dojdzie, to jest ok. Wydaje mi się, że jest jej dobrze i ona też tak twierdzi, ale mówi, że problemem jest sam początek. Powiedziała, że jeśli bym sam mógł wszystko zainicjować, to by się podniecała i nie było by problemu. Bo już nie jest aseksualna, tylko potrzebuje, żeby ją złapać tu i ówdzie, "wziąć" ją niespodziewanie np na stole, a ja takich rzeczy robić nie jestem w stanie. Powiedziała, że nie może się podniecać nawet wyobrażaniem seksu ze mną, bo nie za bardzo ma co sobie wyobrażać, a nie będzie się sztucznie nakręcać, bo to nie ma sensu, więc teraz już gasi w sobie swoją seksualność i twierdzi, że ja też powinienem, bo są ważniejsze rzeczy w życiu.
Zdaję sobie sprawę, że nie jestem bogiem seksu i że pewnie ludzie, którzy to przeczytają, pomyślą, że powinienem się cieszyć, że mam w ogóle kogoś i pewnie po części tak jest.
Niestety z drugiej strony jak by czuł się facet, któremu kobieta mówi, że np ma małego członka i przez to się z nim nie kocha, bo ona potrzebuje "coś większego", ale niech się nie martwi, bo są w życiu ważniejsze sprawy niż seks.
Ja jestem już całkiem "wykolejony" psychicznie i kompletnie nie radzę sobie z tą sytuacją.
Chciałem pójść razem z dziewczyną do seksuologa, ale twierdzi, że w naszej sytuacji żaden lekarz nam nie pomoże i nie będzie rozmawiać o łóżkowych problemach z obcym człowiekiem.

Kocham ją bardzo, uwielbiam z nią być, rozmawiać, ale potrzebuję też czuć, że jestem dla niej "facetem"
Piszę, bo już nie widzę specjalnych szans na rozwiązanie naszego problemu.
Może ktoś z Was mi coś doradzi.

Pozdrawiam