pomóżcie mi.... liczę na Waszą pomoc...

Mam niecałe 18 lat, ale mimo wszystko liczę, że potraktujecie mój problem poważnie...
trafiłam na to forum przypadkiem i liczę na Waszą pomoc...

Jestem w kropce, a moja historia jest dosyć długa i skomplikowana.... wierzę, że okażecie mi wyrozumiałość i wyrazicie swoje zdanie na ten temat. Z góry dziękuję, jeśli ktoś przeczyta to wszystko....

Moja historia zaczęła się ponad 2 lata temu... poznałam pewnego chłopaka, zakochaliśmy się w sobie, zaczęliśmy być razem. Chodziliśmy do jednego gimnazjum, to był początek 3 klasy. Wszystko było pięknie i cudownie, ale... okazało się, że palił marihuanę. Oczywiscie ja ,która jest abstynentką, zbagatelizowałam to, bo tak naprawdę nie wiedziałam,że to jest aż TAK straszne... minęło pół roku... wyszło na jaw,że prócz zioła, wciągał też amfetaminę..Międzynami zaczęło się bardzo osłabiać, umawiał się i nie przychodził, nie dotyrzymywał słowa, ale o dziwo, z nikim nie mogłam tak pogadać jak z nim... czułam, że się współuzależniłam...ale tuż przed egzaminami zerwaliśmy ze sobą. Ja zrozpaczona, chciałam mu pomóc - latałam po psychologach, rozmawiając z nimi na jego temat, gadałam też z jego mamą, która również to zbagatelizowała i uważała, że z tego wyrośnie.Straciałam wtedy nadzieję,ale nadal go kochałam.Minęło kolejne pół roku....nie pamiętam nawet jak, ale po całkowitym zerwaniu kontaktu, nagle zaczęliśmy rozmawiać ze sobą na gg. Gadaliśmy tak, jakbyśmy nigdy się nie rozstawali!! (oczywiście pomijając wszelkie czułości).W końcu zdecydowaliśmy się spotkać. Ja myślałam,że już mi z nim przeszło.Gdy go zobaczyłam-wystraszyłam się,tak wyglądał...rozmawialiśmy normalnie, potem jakoś tak wyszło, że się przytuliliśmy do siebie i... nerwy mi puściły..wiedziałam,że go ciągle kocham... powiedziałam mu to, a om pzyznał,że to samo czuł przez te cały czas do mnie...zdecydował,że rzuci amfetaminę i ograniczy marihuanę. Ja na to poszłam:/ było o wiele lepiej, niż za pierwszym razem, gdy byliśmy ze sobą. Już nie było sytuacji, że umawiał się i nie przychodził, lepiej mnie traktował i zaczęliśmy być bardziej przyjaciółmi dla siebie. niestety minęło kolejne parę miesięcy...znowu zauważyłam u niego zachowanie podobne do tego, jak się zachowywał przed pierwszym zerwaniem...tak...znowu wrócił do amfetaminy...zaczął być jak drań dla mnie...zerwałam z nim w same walentynki, bo nerwowo już nie mogłam wytrzymać.to było dla mnie straszne, ale dałam radę dzięki kochanym przyjaciołom... gdy zaczęłam wysłuchiwać od jego znajomych, że nie zdał do następnej klasy, że stoczył się już całkowicie, zrobiło mi się go żal, a jednocześnie cieszyłam się, że z nim nie jestem. Ale non stop wierzyłam, że on się zmieni, że wyjdzie z tego... nie straciłam w niego wiary NIGDY. modliłam się za niego, kochałam go...ale kontaktu nie mieliśmy...
nadszedł początek wakacji 2006.... potrzebowałam jakiegoś nr telefonu do naszej wspólnej znajomej, więc szybko się podłączyłam na gg do niego... rozmowa zaczęła się normalnie...ale oczywiście historia lubi się powtarzać... temat zszedł na nas: przeprosił mnie za wszystko co się stało, przyznał się, że zachowwyał się jak ostatni dupek, że kochał mnie przez ten cały czas, ale narkotyki zrobiły z nim coś strasznego i że zmieni się... że ma już plany... ale mówił, że narazie naszego uczucia nie stawia na podium, bo najpierw musi sobie poradzić ze sobą, a potem myśleć o innych rzeczach... nie wiedziałam o co mu chodzi, z tym, że chce się zmienić.Już mu nie wierzyłam.Przez przypadek się spotkaliśmy w autobusie. Wyglądał jak cień człowieka...ale jak mnie zobaczył to rozpromienił się.Staliśmy tylko i patrzyliśmy się sobie w oczy.nic nie musieliśmy mówić... wiedzieliśmy jedno-że się kochamy...czułam to, a jego pocałunek jak wysiadał mnie w tym utwierdził... tydzień kilka tygodni później na gg się ze mną pożegnał. Napisał, że mnie bardzo kocha, że zawsze będę jego aniołkiem.. nie wiedziałam o co chodzi.. potem się dowiedziałam od jego mamy, że wyjechał na drugi koniec Polski do Gdańska leczyć się do Monaru... jest tam do dziś (od końca wakacji). od sierpnia nie zapalił nawet papierosa, podobno bardzo się zmienił, dużo ćwiczy, świetnie się uczy, stał się wspaniałym człowiekiem...neistety nie może pisać do mnie listów jeszce...ja do niego piszę, że trzymam za niego kciuki iwogóle.. on podobno pyta się o mnie mamy, zaczął mnie ponoć bardzo doceniać, prosi ciągle jak jego mama tam pojedzie, żeby mnie uściskała, pozdrowiła i podziękowała, że do niego piszę...ale ja nie wiem kim dla niego teraz jestem...czy ta odległość i czas nie zabiło tego uczucia.... w sumie tyle wytrzymaliśmy...to się ciągnie ponad 2 lata ta nasza historia....bardz bym chciała z nim być...ale boję się co będzie, bo on tam najpewniej skończy szkołę. Za pół roku kończymy 18 lat (różnica naszego wieku- 3 dni) Oboje nie chcieliśmy związku na odległość, więc oficjalnie razem nie jesteśmy...ale ja ciągle wierzę, że się uda... tak wierzę, jak kiedyś, że on z tego wyjdzie.... .
A Wy co o tym wszystkim sądzicie?
Jestem bardzo wdzięczna wszystkim tym, którzy mi odpowiedzą na tego posta i dotrwają w czytaniu tej opowieści do końca....
Pozdrawiam