Odbudowa związku

Witam,

Jesteśmy ze swoją dziewczyną bardzo szczęśliwi, mija już 1,5 roku odkąd zaczęliśmy być ze sobą. Słodkie wakacje za granicą, wspólne wzajemne liczenie na siebie i poleganie na sobie...Normalnie historia z bajki... No ale... To "jesteśmy" z poprzedniego zdania możemy już chyba rozpatrywać w kategoriach czasu przeszłego. Jako że jestem człowiekiem, który zazwyczaj nie daje się ponieść emocjom, tym bardziej nie rozumiem swego zachowania. Magda, bo tak jej na imię, rozpoczęła nową pracę na początku października, która notabene pochłania jest strasznie dużo czasu. Rozumiem to doskonale. Nowa praca, nowi ludzie, trzeba się wykazać i postarać. Jako, że nie mamy za bardzo możliwości zamieszkania ze sobą, to widzimy się troszkę rzadziej niż to bywało w okresach bardziej przystępnych. I wszystko było super, ale do czasu... Mieliśmy wcześniej zaplanowany pewien wieczór (zarezerwowany stolik w restauracji itd.), czas tylko dla siebie; jednak Magda została w międzyczasie zaproszona na imprezę u znajomego z pracy, o którym dość często opowiadała. Miała to być taka własna spontaniczna wewnętrzna impreza firmowa. Jako że jest ona osobą otwartą na nowe znajomości (szczególnie jeśli chodzi o pracę), zgodziła się... Zapominając o naszym wieczorze. Gdy podczas rozmowy ze mną przypomniała sobie o tym, zrobiło się jej głupio. Przeprosiła itd. Zrozumiałem. Powiedziałem, że jest mi trochę przykro, ale rozumiem ją. Zaproponowałem zmotoryzowany transport na imprezę. Zgodziła się z uśmiechem. Potem przyszedł ten feralny wieczór. Zawiozłem Magdę, kóra wyglądała nader pięknie tego wieczoru, i miałem się stawić z powrotem koło 2 w nocy w celu odwiezienia jej. Stawiłem się. Wróciła uśmiechnięta. Podczas powrotu wyznała, że z imprezy nici, bo nikt nie przyszedł. Była sama z 2 facetami, winem i gitarą. I wtedy... nie wiem co we mnie wstąpiło... Wkurzyłem się, że tak to wszystko wyszło... Że nie podoba mi się, że byla tam z facetami, których wogóle nie znam, że martwie się, bo ostatnio często o jednym z nich mi opowiada. Normalnie książkowy przykład nagłego wybuchu zazdrości. Jeszcze nie docierało do mnie, że właśnie popełniam ogromny błąd... Zaczęło mi się mieszać w głowie, nie mogłem zapanować nad emocjami, i w tym wszystkim popełniłem największą gafę jaką mogłem: wplątałem w to wątek mojego dawnego związku, gdy moja ówczesna dziewczyna odeszła ode mnie, rozpoczynając nowy związek ze swoim ówczesnym "kolegą". Powiedziałem, że nie chcę jej w taki sam sposób stracić. Gdy dojechaliśmy pod jej dom, siadła mi na kolanach, przytuliła i powiedziała: "Nie stracisz, kocham Cię". Po chwili wyszła. Gdy wróciłem do siebie zrobiło mi się cholernie głupio. Dotarło do mnie co właśnie wyczyniam. Nie spałem całą noc (ona zresztą też nie) i na następny dzień niespodzianka w najmniej oczekiwanym momencie - kupiłem jej ogromny bukiet pięknych wiosennych kwiatów. Uśmiech wrócił jej na twarz. Powiedziała, że nie mam się czym martwić... Wieczorem powiedzieliśmy sobie wzajemnie, że uznamy że tej sprawy nie było. No ale od tamtej pory trochę się zmieniło. Od ponad tygodnia nie mieliśmy wieczoru dla siebie, widzimy sie tylko w locie - co prawda ma czas dla swoich koleżanek, dla ludzi z pracy, a dla nas już mniej. Gdy widuje ją rano - chodzi niewyspana, widzę że martwi się tamtą sytuacją ciągle... mimo wszystko... Mówi, że stęskniła się za mną, że wszystko jest ok, ale ja czuje ten dystans, czuje że ona traci siły. Jak odbudować to, co straciliśmy, tą pewność i poczucie siły związku dwojga ludzi?