Obojętność zabija....

Witam...

mój problem nie jest banalny, ale nie wiem czy uda mi się przekazać go tak byście dobrze zrozumieli... mam tak potężny mętlik w głowie, że już sama sobie nie potrafię niczego wyjaśnić racjonalnie...

a więc...

jestem z chłopakiem od 3 lat.. na początku, wiadomo, pięknie.. wyznania, czułe słówka... piękne wspólnie spędzone dni (a było ich dużo na początku).. później między nami było różnie... przeważnie to ja byłam tą osobą ktorą krzywdził.. lecz potrafił tak mną manipulować, iż wierzyłam zawsze ze to moja wina, to przeze mnie sie kłócimy.. potrafił wspaniale mi to wmówć... ja ciągle przy nim trwałam... bo kocham go nad życie.. jest to mój pierwszy poważny facet.. to jemu oddałam się w pełni... i tak trwałam w tym toksycznym związku przez dwa lata... potrafił być wobec mnie bezwzględny... straszny.. wręcz niemożliwy, tak jakby jednego dnia mnie kochał a na drugim dzień potrafił mnie potraktować jak zabawke...ścierke.... nasze kłótnie zazwyczaj wynikały z tego, że on lubił sobie wypić.. a kiedy przesadzał włączał mu się agresor i kiedy PROSIŁAM aby troszke przystopował, robił mi niewyobrażalną awanturę.. :( i tak dochodziło do kłotni która trwała nawet kilka dni.... ja cierpiałam...ale później zawsze przepraszałam(?!) Dla niego zostawiłam wszystkich przyjaciół... kiedy mówił mi żebym nie spotykała się z koleżankami, robiłam to bo bardzo go kochałam.. tylko on się dla mnie liczył...
po dwóch latach zaczęłam powoli otwierać oczy... zaczynałam mieć dosyć... zauważył to że zmienilam sie i jestem oschla w stosunku do niego... i wtedy zaczął się starac.. myślę że gdyby zaczął robić to troszkę później, nie byłoby czego ratować.. jednak udalo mu się... obiecywał zmianę, że nie tknie alkoholu... i rzeczywiście tak było... przez 6 pięknych miesięcy... wtedy czułam się jak królowa... wiedzialam i widzialam ze kocha mnie ponad życie, bo dla mnie potrafił się zmienić ze złego człowieka w tego wspaniałego... jedynego... lecz każda bajka kiedyś się kończy... i właśnie teraz jest tak, że stał się dla mnie bardzo obojętny... dodam, że ja nie robiłam nic takiego, żę później kiedy się zmienił to traktowałam go źle.. wręcz przeciwnie,, oboje czuliśmy się wspaniale... bo ja też się starałam... no i nagle koledzy stali się ważniejsi ode mnie... raz nie widząc się 4 dni... bo wyjechałam... tego samego dnia kiedy wróciłam nie mogliśmy się spotkać bo on "musiał" spotkać się z kumplami... kiedy próbuję mu tłumaczyć, że czuję że coś jest nie tak.. że odtrąca mnie.. on się wścieka i znowu są okropne kłótnie... (z tym tylko ze ja już nie jestem taka głupia i nie dam sie nabrać, że to moja wina) mówi mi okropne rzeczy, że jak mi nie pasuje to droga wolna... od 5 miesięcy mieszkamy razem ale to jest tak jakbyśmy się nie widzieli wogóle.. on ma swoje sprawy w których nie ma mnie.... a co jest najgorsze przestał chcieć się ze mną kochać.. co mnie bardzo martwi.. bo to zawsze on chciał kochać się ze mną.. to on był tym nienasyconym moim ciałem... ja czasami odmawiałam... wiadomo jak to kobiety... czasami boli to i tamto:) zawsze nazywałam go małym erotomanem... ale przynajmniej wiedziałam, że mnie chce, że mu się podobam... a teraz nie wiem... czuję, że znalazł sobie kogoś... ze nie jestem już atrakcyjna dla niego,.. kiedy go zapytałam tak szczerze czy ma kogoś... że przecież nie zabiję go za to bo serce nie sługa... twierdzi, że nie.. ale dalej jest obojętny jak kamień...

Nie wiem co mam robić, boli mnie to tak strasznie... staram się mu pokazać, że go kocham.. ze jest najważniejszy.. ale dla niego to chyba nic nie znaczy... dodam, iż jestem osobą, która nie ma poczucia wlasnej wartości i potrzebuje czułośći, zapewnień... żebym wiedziala ze mnie kocha i że czuję się bezpiecznie... lecz on mi tego nie da.. bo powiedział że: "a co to on tu jest żeby takie coś robić?"




przepraszam, że to tak długo wyszło... pewnie nie bedziecie chcieli tego czytac.. ale przynajmniej wyrzucilam troche z siebie....


nienawidzę obojętnośći.. to jest najgorsze... :(