Niepewność.

Chciałbym Wam krótko przedstawić sytuację, w której od pewnego czasu się znajduję. Zależy mi na Waszym obiektywnym spojrzeniu, choć być może po prostu potrzebuję wygadać się przed zupełnie niemal anonimowym gronem. Sam nie wiem. Przeczytajcie jednak, proszę.

Do niedawna jeszcze byłem w związku - krótko dość, bo tylko ponad rok. Bywało różnie, jak to w życiu, niemniej radziliśmy sobie jakoś. Tak mi się przynajmniej wydawało.

Nasza znajomość zaczęła się w dość przykrych okolicznościach. Magda przeżywała wówczas załamanie po bardzo nieprzyjemnym rozstaniu z chłopakiem. Poniżał ją, traktował jak szmatę, obrzucał epitetami. A my? Bardzo szybko staliśmy się sobie bliscy. Wiedziałem, co czuje i starałem się jej pomóc, tak tylko potrafiłem. Zależało mi na niej, więc całą tę sytuację przeżywałem tak naprawdę razem z nią - dochodziło do sytuacji, w których twierdziła, że nie chce już żyć. Bałem się wtedy. Bardzo. Pilnowałem, pocieszałem. Byłem...

Zakochałem się. Po pewnym czasie od tych wydarzeń zdecydowaliśmy się zostać parą. Wkrótce jednak coś zaczęło się psuć. A może nigdy nie było idealnie, tylko ja tego nie zauważałem. Zdarzało się, że byłem porównywany do faceta, który ją rzucił. I na tym tle w zasadzie zawsze przedstawiany byłem jak "ten gorszy". Wprost. Magda w dalszym ciągu pisała, dzwoniła do niego. Rzadko, co prawda - zawsze też bez jakiegokolwiek odzewu z jego strony. Denerwowało mnie to potwornie. Ona zaś zawsze tłumaczyła się mówiąc, że jedynie nie chce, żeby traktował ją "w taki sposób". Jakiś czas temu poznała jego aktualną dziewczynę, za wszelką cenę próbując się z nią zaprzyjaźnić. Trafiłem kiedyś na archiwum GG jednej z ich rozmów, w której Magda stwierdziła, że czasem jej zazdrości, stwierdziła też, że jestem "nie w jej stylu". Zabolało.

Możecie uznać tę sytuację za śmieszną, sam pisząc o tym, czuję się jak dziecko wplątane w jakąś tragiczną zabawę. Niemniej po pewnym czasie miałem już dość, histerycznie niemal zacząłem reagować na każde wspomnienie o nim - ostatecznie postawiłem ultimatum: albo zakończy definitywnie tamten rozdział, a wszystkie zdjęcia jej byłego faceta wylądują w koszu, albo odejdę.

Odszedłem.

Mam wiele wad, wiem, ale nie myślcie sobie, proszę, że jestem bezwględnym tyranem, starającym się opanować każdą sferę życia swoich bliskich. Zdaję sobie sprawę, że Magda też ma prawo do własnego życia i prywatności. Ale ważna jest dla mnie uczciwość i opowiedzenie się za jedną ze stron. A ja w tej chwili zupełnie nie wiem, na czym stoję.

A może po prostu jestem paranoikiem, który doszukuje się problemów? Wrażliwym czy przewrażliwionym? Idiotą, który bezpodstawnie decyduje, jakie zdjęcia dziewczyna może trzymać?

Jak myslicie?