Nie wiem, czy jestem potworem

Problem mam z moją drugą połówką.
Jest ode mnie młodszy prawie o cztery lata, jesteśmy razem od trzech. Ja dawno po studiach, on jeszcze na. Są wzloty i upadki, tak normalnie, jak to bywa. Są rzeczy, które nie do końca mi się podobają (ma trochę inne poglądy, priorytety), ale to jest do przejścia. Jest bardzo ciepły, cierpliwy, wytrzymuje moją wredotę, akceptuje to, że mam roboty po sufit.
I problem jest taki, że on nie może jakoś tych studiów skończyć.
W roku, w którym zaczęliśmy ze sobą chodzić, wyleciał i miał rok przerwy. Raz się może zdarzyć każdemu, więc nie robiłam wyrzutów. Potem się zresztą zmotywował. A potem i boję się, że to przeze mnie, zaczął się bardziej przejmować tym, ile zarobi i przyjmować zlecenia, na które go czasowo nie było stać. Bo on chciałby ślub. A mówiłam, że w tej chwili bardziej powinny go obchodzić studia...
Efekt jest taki, że w tym roku znowu poleciał, jest dopiero na drugim, a gdyby wszystko szło jak należy, już dawno miałby licencjat....
...a ja robię doktorat.
Nie można kochać człowieka za osiągi, ale jak na takiej podstawie planować życie? Jak potem dzieciom tłumaczyć, że nauka ważna? Jeśli teraz ma problemy ze zdaniem egzaminów, to co będzie dalej? Czy on to przecierpi, że będzie nadal kończył studia, kiedy mnie się uda obronić? Teraz może mówić, że tak, ale kto wie, jak reagują na takie rzeczy mężczyźni?
Jestem naprawdę podłamana, bo czas mi ucieka, chciałam się wyprowadzić od rodziny, za dwa-trzy lata może jakieś potomstwo, a tak kicha.
Nie mówiłam mu tego teraz, nie chcę po nim jeździć, i tak jest wystarczająco przygnębiony sam z siebie. Sama już nie wiem. Rodzicom tego nie powiem, bo i tak im się nie podoba, a tak tylko pogorszę sprawę...