kocha, nie kocha?

Cześć. Nie wiem nawet od czego zacząć...Od 9 miesięcy jestem z chłopakiem. Na początku wszystko było pięknie (jak zawsze)-starał się, pisał czułe smsy, szeptał miłe słówka, robił słodkie niespodzianki...ja bardzo szybko poddałam się temu uczuciu.
Mam za sobą dość traumatyczne doświadczenia (moich 3 ostatnich chłopaków...zostawiło mnie dla innej dziewczyny), a On był (i jest oczywiście) takim dobrym człowiekiem. To mnie ujęło. Dobry i szczery do bólu. Pokochałam Go. Całym sercem, całą sobą. Nie widzę poza Nim świata. Staram się być dla Niego dobra, dbam o to, by czuł się kochany...gestami przypominam Mu o tym tak często jak to możliwe (oczywiście w granicach rozsądku, nie bombarduję Go co godzinę czułymi wyznaniami itp.). Tyle, że odnoszę wrażenie, że odkąd wyczuł, że 'ma mnie w garści'...że coś sie zmieniło. Brak jest tej czułości, tych drobiazgów, które czyniły każdy mój dzień takim pięknym. Opowiadał o swoich ex...no nie miał z nimi chłopak łatwego życia, był zdecydowanie zdominowany. Czasami mówi,że żałuje,że był dla nich taki dobry bo Mu to na zdrowie nie wyszło...a ja mam teraz wrażenie, że ja za to pokutuję. Nie zrozumcie mnie źle...wiem, że Mu na mnie zależy, że nie robi 'tego' specjalnie, że nie chce mnie ranić, że czasami stara sie być romantyczny nawet wbrew sobie...Tylko, że dla mnie romantyzm nie tkwi w słowach...w czynach! Brakuje mi tych niespodziewanych smsów gdy byłam na zajęciach, tych spontanicznych przytulań...niespodzianek...czułych słów, ale takich płynących prosto z serca (a nie wyuczonych z jakiegoś kiepskiego filmu). Wiem, że trochę przesadzam...ale czy to takie dziwne, że potrzebuję zainteresowania?? Jestem kobietą, potrzebuje by mnie adorować, dawać mi do zroumienia, że się stoi za mną murem, że jestem całym światem...A On chyba o tym zapomniał Jest mi z tym tak źle...tak dziwnie...z jeden strony jestem z Nim szcześliwa, z drugiej cierpię. Próbowałam dać Mu to delikatnie do zroumienia...ale zawsze kończy sie tak samo-On sili sie na sztuczny romantyzm...a mnie w tym brakuje duszy....
Nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć. Co zrobić? Nie chcę Go atakować...bo nie mam do Niego pretensji...tylko...brak mi Go nawet gdy jest blisko...
Proszę, poradźcie mi coś.