Jak przestać być samotnym

Nie mam się do kogo z tym zwrócić, to chyba napiszę tutaj. Z góry zaznaczę - nie chcę pocieszania na zasadzie "chłop ma doła, to przyda się mu dobre słowo". Osobiście ponad wszystko cenię sobie szczerość i otwartość - więc jeśli jestem po prostu nienormalny, podchodzę do tego wszystkiego źle, moje oczekiwania są jakieś dziwne, to wolałbym to usłyszeć wprost.


Zacznę chyba od tego, co mógłbym nazwać "moją" teorią związków. Muszę o tym napisać, żeby potem łatwiej było mi wyjaśnić to, dlaczego postępuję tak, jak postępuję, dlaczego oczekuję tego, czego oczekuję itd.. Postaram się to zrobić w miarę krótko, żeby Was nie zanudzić.

Jeśli chodzi o związki międzyludzkie (w bardzo szerokim rozumieniu słowa "związek"), to postrzegam je na dwóch płaszczyznach: wzajemnych relacji oraz emocjonalnej. Wzajemne relacje zaczynają się od słabej znajomości, a największym możliwym do osiągnięcia stanem jest bardzo bliska przyjaźń. Więzi emocjonalne wahają się od obojętności, sympatii ("lubię cię", potem "bardzo cię lubię"), poprzez zakochanie (chemię), aż po miłość.

(Dla uproszczenia pomijam tutaj emocje negatywne.)

Można jeszcze wyróżnić zauroczenie, które moim zdaniem przejawia się tym, że człowiek wciąż myśli o drugiej osobie - nie śpi, nie je, nie może się na niczym innym skupić... W odróżnieniu od zakochania zauroczenie może bardzo szybko przeminąć (kwestia dni).

I teraz: żeby osiągnąć trwały związek, pomiędzy ludźmi musi być przyjaźń oraz duża sympatia (która przemieni się w zakochanie, które z kolei może się stać podstawą późniejszej miłości). Oczywiście może się zdarzyć, że ktoś się zauroczy, potem zakocha - czyli faza sympatii może zostać pominięta - ale bez przyjaźni (rzekłbym nawet pogłębiającej się przyjaźni, bardzo bliskiej przyjaźni) moim zdaniem trwałego związku się nie uda stworzyć. To dlatego często mówi się, że mąż czy żona są naszymi najlepszymi przyjaciółmi (a tak przynajmniej powinno być).

Ale sama przyjaźń i sympatia lub zakochanie to moim zdaniem za mało. Potrzebne są jeszcze wzajemny szacunek i zaufanie - ale to akurat jest częścią każdej przyjaźni. No i są jeszcze dwa ważne czynniki - chęć i akceptacja. Trzeba po prostu chcieć trwałego związku, trzeba chcieć bardziej się zaangażować, trzeba chcieć dawać siebie, trzeba chcieć przyjmować partnera, trzeba naprawdę chcieć stworzyć ten związek, pracować nad nim, trochę się dla niego poświęcić. Jeśli chodzi o akceptację, to polega to na tym, że choć partner nie jest naszym ideałem i ma swoje wady, jest coś co nas różni, to jednak możemy to zaakceptować. Potrafimy powiedzieć partnerowi "nie podoba mi się to, ale akceptuję cię takim, jaki jesteś".

(No - jest tego trochę więcej, np. kwestia podejścia do życia, tego, jak widzi się związek: "tradycyjnie", czy raczej "układ partnerski" itp., ale to są już szczegóły i w to nie będę wchodził, zakładając, że jeśli tutaj znaczących różnic nie ma, to właśnie najważniejsze będzie to, o czym napisałem wcześniej.)

I to tyle, jeśli chodzi o teorię. Tak to widzę. Wszelkie komentarze oczywiście mile widziane - bo już sam momentami nie wiem, czy przypadkiem nie mam jakiegoś spaczonego poglądu na te sprawy i nie powinienem szukać raczej pomocy psychiatry, zamiast drugiej połowy.


Ale nie tylko to mnie martwi. Było o teorii, teraz będzie trochę o praktyce. Jestem samotny i poszukuję aktualnie swojej drugiej połowy. Nie wchodząc w szczegóły dlaczego, stwierdzę tylko, że decyzję o tym, aby jednak nie przeżyć życia w samotności podjąłem stosunkowo niedawno i była to decyzja, która moje życie odwróciła o 180 stopni. Z wcześniejszego "zatwardziałego kawalera" stałem się nagle mężczyzną zdecydowanym do zaangażowania się w trwały, poważny związek. Nie oznacza to, że chcę poznać jakąś miłą kobietę, paść jej do kolan po drugiej randce, a za dwa czy trzy miesiące wziąć z nią ślub i zacząć się starać o powiększenie rodziny. Oznacza to jednak, że do potencjalnych kandydatek podchodzę poważnie, mówiąc wprost, o co mi chodzi - że nie zależy mi na tym, żeby po prostu miło spędzić czas w jej towarzystwie, żeby poznać znajomą, z którą będzie można wyskoczyć na sylwestra, jeśli nikt inny się akurat nie znajdzie, że to będzie po prostu romans na kilka miesięcy, czy wręcz układ "fuck-buddy".

Otóż stawiam sprawę jasno - chcę właśnie trwałego związku, rozumianego jako związek na całe życie, budowany w oparciu o przyjaźń, wzajemny szacunek, zaufanie, wzajemną akceptację, chęć pracowania nad tym związkiem, chęć do dawania siebie, przyjmowanie partnera. Poza tym zachowuję się konsekwentnie i jestem szczery, starając się zawczasu rozpoznawać wszystkie problemy. Jeśli są drobne - staram się nad nimi pracować (może trzeba porozmawiać, a może po prostu to zaakceptować?). Poważniejsze problemy wymagają oczywiście szczerej i otwartej rozmowy. Tutaj trzeba dojść do porozumienia - co w zasadzie zawsze oznacza jakiś kompromis (cóż - czasami trzeba się trochę zmienić dla partnera, czasami trzeba uwzględnić jego potrzeby).

A problem? Cóż - jeśli po pewnym okresie działania takie stają się jednostronne, to ja uważam, że coś jest nie tak. Moim zdaniem po prostu brakuje tej drugiej stronie chęci stworzenia trwałego związku (i mniejsza o to, z czego to wynika - czy jest to kwestia tego, że coś się tej drugiej stronie w człowieku nie podoba, ale nie powie tego wprost, czy też obawia się ona bardziej zaangażować, a może sama nie jest pewna, czy tego naprawdę chce). A ponieważ "do tanga trzeba dwojga", to z czegoś takiego nic poważnego, moim zdaniem, nie wyjdzie. Ryzyko jest potrzebne (bo, jak to w pewnej innej dyskusji jedna z szanownych forumowiczek zauważyła, trzeba zaryzykować, żeby do czegoś dojść), ale musi zostać ono podjęte przez obydwie strony.

Jeśli tak się dzieje po kilku tygodniach, to po prostu wydaje mi się, że sił na całe lata wspólnego życia tym bardziej nie starczy.

Tak ja do tego podchodzę. I chyba będę się musiał powtórzyć: wszelkie komentarze mile widziane. Czy to ja nadaję się do psychiatry, czy też mój punkt widzenia jest w porządku i tylko trzeba znaleźć kogoś, kto też będzie go podzielał?


(Przepraszam, ale już nie mogę się powstrzymać, żeby tego nie napisać.
Uwaga na boku: zawsze mi się wydawało, że kobiety marzą o tym, żeby spotkać zadeklarowanego monogamistę, marzącego o utworzeniu stałego związku, nie poszukującego do tego "księżniczki z bajki". Może dlatego tak trudno jest mi pojąć, dlaczego, do diaska, ja się staram, a reakcji nie ma praktycznie żadnej???
A może to ja mam właśnie "fiksum-dyrdum", a nie autorka pewnego artykułu, który na tym forum w innym wątku skrytykowałem...)