Gonić króliczka?

Króliczki najlepiej puścić przodem i złapać sobie kotka ;). Po co gonić? Dokąd dobiegniesz? Związek, praca, pogaduchy, sport, TV, gry... można mieć wszystkiego po trochu. W życiu jak we wszystkim trzeba zachować odpowiedni balans pomiędzy wszystkimi aktywnościami. Harmonia, złoty środek, zdrowy rozsądek - to daje człowiekowi szczęście. Jeśli zatracisz się w czymś za bardzo to albo się rozczarujesz po jakimś czasie, albo pomyślisz że umknęło ci coś innego, albo skrzywdzisz kogoś swoją nieobecnością. Tak więc powoli i z umiarem trzeba iść przez zycie :).

Żyć swoim życiem, miłość zawsze nas sama znajduje...
A jak już się znajdzie, traktowac ją jak oazę spokoju, swoją małą bezludną wyspę, na która można uciec od wyścigu szczurów...

Czasami w tym gonieniu gubimy siebie po drodze. Czasem gubimy cel. Czasem zaczynamy biec dla samego biegu. Właśnie tego się boje najbardziej. Takiego "króliczkowego ADHD". Że mając futrzaka w garści póścimy go czem pręczej w krzaki i zaczniemy się uganiać za następnym. A konkretnie: że w lawinie celów stracimy umiejętność przeżywania radości po ich osiągnięciu.

ja dalej szukam swojego królika intensywnie;)
i jak już go złapię to nie wypuszczę nawet jesli zechce uciec ode mnie.

ale czy dobrze zrozumiałam pytanie,
czy pytasz o to czy warto w akcie desperacji biec za króliczkiem, który nie jest szczytem naszych marzeń? i zostawić gdzieś z boku "kroliczka idealnego", za którym pogoń byłaby trudniejsza?

Dokładnie tak. Bo... zauważyłam że często wielu ludzi tak robi: będę z nim. nie jest taki zły. a że nie jest ideałem? a kto jest?

moim zdaniem to nieporozumienie. być z kimś tylko dla "bycia" a nie dla tej osoby,
bo myślę nawet jeśli nasz wybranek nie jest ideałem( bo- dokladnie- to kto jest?) to nim się staje jesli tylko jestśmy zakochani naprawdę. mam nadzieję, ze mam rację;)

No właśnie wmawiamy sobie zakochanie. Serio. Znam kilka takich osób :)

serio, no to jak się u nich to objawia? taki akt desperacji?

hej.Z tymi kroliczkami to nie jest taka latwa sprawa.czasem wydaje nam sie ze zlapalismy wlasciwego a po czasie okazuje sie ze...ups to nie ten.Idealow nie ma ale jesli kocha sie to takiego jakim jest ten drugi czlowiek.nie mozna kogos zmieniac na sile.zawsze trzeba sie dotrzec.ludzie sa tylko ludzmi.kazdy popelnia bledy.my tez dla kogos nie jestesmy przeciez idealem-no moze na poczatku zwiazku...ale kto powiedzial ze jest idealnie w kazdym zwiazku?nie ma takich.ilu ludzi na swiecie tyle zwiazkow i w kazdym bywaja zgrzyty trzeba razem nad tym pracowac.tak mi sie wydaje...pozdrawiam.
adel

weronika_krakow napisal(a):

serio, no to jak się u nich to objawia? taki akt desperacji?

Czy ja wiem czy desperacja? Człowiek chyba nie jest stworzony do samotności. Więc gdy spotykają osobę która ma chociaż o jednego plusa więcej niż minusów to wchodzą w związek. Na zasadzie lepszy królik w garści niż zając na dachu ;)

Ja sądze, że lepiej jest być chwilowo samotnym, niż trwać w takim bezsensownym związku, chyba, że oboje chcą się poprostu pobawić