Egoizm i obojętność- główne moje grzechy?

Witam po raz kolejny. Chciałabym się Was zapytać czy jestem nieuleczalnie chora. Nie chodzi mi o chorobę cielesną, lecz duchową. Czy to możliwe, że człowiek może być taki egoistyczny i obojętny jak ja? Niby zarzuca się facetom ( ja tak nie uważam), że są oziębli i nie potrafią okazywać uczuć kobietom. Tylko, że ja znam inny przypadek:mój. Dlaczego nie umiem myśleć o drugim człowieku, nie zależy mi w sumie na nikim. Zmarnowałam przez to swój związek i w przeszłości niejedną przyjaźń. Myślenie o tej drugiej osobie, o daniu jej szczęścia, o postaraniu się dla niej, poświęceniu traktuję jak stratę czasu. W ogóle nie czerpię przyjemności z dawania, chce tylko brać i brać. Mój były chłopak i aktualni przyjaciele zarzucają mi cały czas ten egoizm, że nawet jeśli mam coś zrobić lub pomóc w czymś to robię to z wielkim niezadowoleniem. Tylko, że mi to wisi czy się z Nimi pokłócę, czy nawet Ich stracę. Czasami mam wrażenie, że w ogóle nie jestem zdolna do żadnych wyższych uczuć. Kiedy byłam w związku, wydawało mi się, że to Miłość to zachowywałam się tak samo: zero starania, zero okazywania uczuć w sposób inny niż fizyczny, po prostu lajt na całej linii. Niestety też często lubię wykorzystywać innych, byle osiągnąć to czego chcę. Czy tak będzie zawsze? Czy nigdy się dla nikogo nie zmienię? Czy jest jakiś lek na moją chorobę? Czy będę kiedyś w stanie obdarzyć kogoś prawdziwym, szczerym, bezinteresownym uczuciem? CZY JEST KTOś JESZCZE TAKI DZIWNY JAK JA?