Dylemat - jak odejść, by bolało jak naj mniej...

Jestem w związku z wspaniałą dziewczyną już prawie rok. Przez ten czas staliśmy się sobie bardzo bliscy. Wspieraliśmy się zawsze w trudnych chwilach, pomagaliśmy na uczelni. Ona, chcąc jeszcze bardziej mi się podobać z miesiąca na miesiąc stawała sie bardziej dojrzała i kobieca. Niestety w związku z faktem, iż moi rodzice byliby bardzo nieprzychylni owemu związkowi postanowiliśmy utrzymywać go w tajemnicy. Mimo wielu różnic, począwszy od wyznawanej religii, a na statusie materialnym skończywszy, postanowiliśmy być razem i sie wspierać we wszystkim. Wspólnie przeżyliśmy inicjację seksualna, co jeszcze bardziej nas do siebie zbliżyło i uzależniło emocjonalnie... Dotychczas żadne z nas nie było w tak zaawansowanym związku.
Niestety uczucie którym darzyłem ową dziewczynę wygasa. I choć staram się wszelkimi sposobami podsycać ów dawny żar, brak mi tego przeświadczenia, że "to jest ta jedyna, ta z z którą chcę spędzić resztę życia".
Z drugiej strony rzecz ma się zupełnie inaczej.. Ona uważa, że jestem jej ideałem, że nie wyobraża sobie życia beze mnie. Chciałaby bym ją zapewnił, że zawsze przy niej będę lecz ja owej obietnicy złożyć nie potrafię. Jestem z nią wciąż gdyż wiem, że ona mnie potrzebuje. Wciąż darze ją uczuciem, lecz nie jest to już tak żarliwa miłość jak dawniej. Jestem przekonany, że na tym etapie mojego rozwoju nie jest to osoba, z którą chciałbym wiązać swą przyszłość.
Niestety nie wiem jak o tym porozmawiać z moją partnerką. Ona jest bardzo delikatna i boje się, że bardzo ciężko przeżyje to rozstanie.
A nawet jeśli się rozstaniemy.. to jak ja powinienem postępować? czy usunąć się zupełnie w cień czy wciąż przy niej być?

Jeśli ktoś miał dość cierpliwości i czasu by to przeczytać, i mógłby doradzić mi jakoś to byłbym bardzo wdzięczny.
A może ktoś sam przeżył coś podobnego? Chętnie dowiem się jak postąpiliście...