Dylemat - co dalej?

Śledzę forum od dawna. Wiele razy już próbowałam napisać, ale jakoś zawsze się w ostatniej chwili rozmyślałam.
Zaczęło się od tego, że rozstałam się z chłopakiem i jeszcze podczas emocji związanych z rozstaniem związałam się z drugim. Tak po prostu wyszło i sama nie wiem na dobrą sprawę jak to się stało. Ale się stało i jesteśmy parą już 10 miesięcy.
Wiem doskonale, że to niewiele. Jednak jest to wystarczająco dużo, aby poznać drugą osobę i jej podejście do życia, świata, związku.
Gdyby to wszystko odbywało się wolniej, to nie wiązałabym się z taką osobą dla własnego dobra, a także dla dobra partnera. Ale stało się. Jesteśmy parą i nie mogę ukryć, że zaangażowałam się bardzo w ten związek. Zakochałam się do szaleństwa i jak nastolatka – a oboje mamy już 25 lat.
Związek ten nie jest idealny, a przeciwnie.. ma wiele rys.

Problemem jest to, że jesteśmy jak ogień i woda.
Ja zawsze byłam spokojną i rozważną osobą. A jednocześnie romantyczną. Uwielbiam przyrodę, czytać książki, kocham zwierzęta, a moim hobby są psy. Szaleję za psami!!! Nie przepadam za alkoholem, chociaż uznaję go przy okazjonalnych imprezach, czy też od czasu do czasu tak po prostu, gdy wychodzi się z przyjaciółmi i potrafi się zachować umiar. Zawsze nim coś powiem, przemyślę to. Jeśli pojawia się jakiś problem czy niejasność, to chcę to rozwiązać, a za najlepszy sposób rozwiązywania problemów uznaję rozmowę. Kiedy rozmawiam, to rozmawiam spokojnie, traktuję osoby z szacunkiem i tego samego wymagam od nich. Zachowanie swoje i innych często rozpatruje stawiając się w sytuacji tej drugiej osoby. A.. i czasami zdarza mi się wskoczyć na jakiś murek i po nim przejść zamiast po chodniku, albo nabić tyłek partnera na widelec, kiedy mi toruje drogę w kuchni i nie mogę przejść. I jeśli chodzi o związki, to uważam, że nie ma sensu pakować się w coś co jest bez przyszłości. Nie ma sensu być w związku, który do niczego nie prowadzi. A co do seksu, to uważam, że może się zdarzyć, że kogoś poniesie (okropnie to brzmi), ale tak naprawdę jest on nierozerwalnie związany z uczuciem, bo seks dla samej przyjemności nie ma sensu.
To tak w skrócie o mnie. Druga strona tego związku jest „typowym” facetem, bo inaczej tego określić nie można. I mam na myśli to, że istnieje mała grupka osób, której zdaniem właśnie tak się mężczyzna zachowywać powinien. Znaczy mieć ostatnie słowo, ustalać reguły i jego zdanie powinno być zawsze na wierzchu. Jest zamknięty w sobie i gwałtowny. Kiedy coś Mu się nie spodoba, to milknie i się nie odzywa zdenerwowany. Nigdy mi nie powie, że coś jest nie tak, ani co się stało. Mogę się co najwyżej domyślać. Kiedy proszę, aby ze mną porozmawiał, to słyszę mhm, aha, yyy.. i to wszystko. A kiedy już zadam pytanie, które wymaga od niego większego wkładu, to jest to „nie wiem”, „bo tak”, „nie pamiętam”, „nie będę gdybał, bo tego nie lubię”. Kiedy mimo wszystko próbuję ciągnąć rozmowę dalej, to kończy się na tym, że moja druga połowa zaczyna krzyczeć i okropnie przeklinać, a często bywa też chamski. (Ja przekleństw nie używam, ale mogę je zrozumieć w chwili, kiedy powiedzmy coś nam upadnie na nogę, przypali się, ale nie w sytuacji, gdy się z kimś zwyczajnie rozmawia!!!). Spożywanie alkoholu zostało mocno przy mnie ograniczone, ale jak wspominam przeszłość, to jest to przerażające. Jeszcze bardziej przerażające jest to, że jestem 17.. jak usłyszałam to, to niemal padłam. W głowie mi się nie mieści, że mógł w wieku lat 24 przytulać, całować, dotykać i kochać się z 16 kobietami. Ponadto są jeszcze takie rzeczy, że kiedy wskakuje na murek, On zawsze ściąga mnie na ziemię, abym „szła jak człowiek.” Kiedy Go „nadzieję” na widelec, albo szturchnę łyżką, to On mi odda mocniej, abym nie zaczynała (???!!!). Kilkakrotnie coś Mu próbowałam wyjaśnić, już bez wciągania Go w rozmowę nawet i poprosiłam, aby to przemyślał, a usłyszałam, że nie ma teraz czasu, a później pewnie zapomni. No i zapominał..
Oboje lubimy komedie, ale ja lubię również obyczajowe lub dobre dramaty, a on filmy akcji. Chętnie się przytulam i patrzę na coś za czym nie przepadam, aby być przy Nim (nawet całego Bonda obejrzałam!!! ), ale On twierdzi, że na głupoty tracił czasu nie będzie, więc ani razu ze mną nie obejrzał niczego co tylko mnie się podobało. Raz go namówiłam na teatr telewizji, ale położył się spać już po 5 minutach. A czytanie książek to w ogóle uznaje za stratę czasu. Jego hobby jest formuła 1. Ma na jej punkcie bzika . Pierwszy wyścig widziałam z Nim, ale od tego czasu przyswoiłam sobie o tym sporo informacji. Co prawda nie interesuje mnie to szczególnie, ale lubię słuchać i chętnie też rozmawiam o tym na tyle, na ile jestem w stanie, bo wiem, że to sprawia Mu wielką przyjemność. Kiedy jednak zaczynam mówić o psach, to słyszę, że przecież wiem, że Go to nie interesuje zupełnie, więc nie ma zamiaru o tym słuchać. Nie i koniec. Nie ma o czym mówić. I przede wszystkim! Nie by bał się czy nie lubił psów. Sam kiedyś miał psa, ale teraz uważa to za niepotrzebny obowiązek i co najważniejsze w przyszłości nie chce mieć już żadnego psa. Znaczy od chwili, kiedy umarłby mój obecny. A ja nie wyobrażam sobie życia bez psa. Pies to dla mnie nierozerwalna część rodziny.

Myślę, że nie zdziwi Was, że od jakiegoś czasu zaczynam się zastanawiać czy to ma sens. Bo co będzie w przyszłości? Ja nie chcę spędzić całego życia przy filmach akcji i rozmawiając o samochodach. Przecież samo uczucie nie wystarczy, aby utrzymać taki związek przez lata, nie uważacie? Nie mówiąc już o tym, że dłużej nie zniosę podnoszenia na mnie głosu. Myślicie, że ślub w tym przypadku ma jakiś sens? Bo ja już sama nie wiem. Wiem, że jeśli On się nie zmieni, to tego nie wytrzymam. A już przestaję wierzyć w to, aby miał się zmienić.