do uratowania...?

Witam wszystkich. Chcialabym sie z kims podzielic sytuacja, ktora od czterech miesiecy nie daje mi spokoju. Dwa lata temu pojawil sie w moim zyciu ktos zupelnie wyjatkowy, przyjaciel, od ktorego nie da sie chyba wyobrazic sobie lepszego. Byl chlopakiem mojej przyjaciolki. z ktora znalam sie od dziecinstwa. I wszystko byloby dobrze, gdyby nie szereg powiazanych ze soba przykrych sytuacji... Otoz, moja byla juz niestety... najlepsza przyjaciolka, zachowywala sie w stosunku do niego, tak, jak nie pwoienno sie odnosic nawet do osoby, ktora nie jest nam bliska. Nie podobalo mi sie jej zachowanie zarowno w stosunku do mnie (kontakt urywal sie przez to, ze zaczela uczyc sie w innym miescie) i do niego. Bolalo mnie to, dlatego, ze On stal sie dla mnie osoba jedna z najwazniejszych w zyciu. Czulam sie swietnie, kiedy mowil mi, ze nie przupuszczal ze pozna kogos takiego jak ja. Pech chcial, ze w nieoczekiwanym momencie i bardzo chamski (!) sposob zafundowala mu rozstanie. Od pewnego momentu czulam ze przyjazn z nia sie wypala, a na gruncie niesamowitej przyjazni z nim zaczyna wyrastac cos wiecej. Nie chcialam sie przyznac do tego sama przed soba, ale kocham go jak nikogo na swiecie. Przyjazn z nia sie rozpadla, zaznaczam - nie z mojej winy... Bylo ciezko, ale bol zaczyna mijac. Na poczatku tej nowej sytuacji miedzy mna a nim nie zmienilo sie nic. Spotykalismy sie, rozmawialismy - jak najlepsi kumple. W pewnym momencie jednak poczulam, ze sie oddalamy od siebie. Przestal dzwonic, ja tez.. Przestal pisac - ja juz potem balam sie, ze nie mam po co. Kontakt urwal sie bez powodu, a ja nie umiem sobie poradzic... Nie wiem, czy da sie z tym cokolwiek zrobic...