Długi związek, wątpliwości, ślub czy rozstanie.....

Witam wszystkich.
Chciałabym podzielić się z kimś moją historią, może ktoś ma/miał podobne wątpliwości i coś mi doradzi, a może po prostu muszę się wygadać.

Jestem z chłopakiem od 5 lat, poznaliśmy się gdy oboje mieliśmy 18. Oczywiście na początku było pięknie i cudownie, ja nie mogłam się nadziwić, że spotkałam kogoś takiego. Wcześniej zawsze kręcili mnie tacy "zli" chłopcy, a moj M jest taki dobry, czuły, wrażliwy, przeżyliśmy razem dużo naprawdę pięknych chwil i byliśmy ze sobą bardzo blisko. On wlasciwie od samego poczatku mówił, że chciałby być ze mną zawsze, i do dzisiaj to się nie zmieniło. Mam wrażenie, że ta jego miłość jest taka już dojrzała i tak bardzo zazdroszczę mu, że on jest taki pewny i wie czego chce...
Ja niestety nie jestem taka pewna, co jakiś czas w mojej głowie pojawiają się wątpliwości, zadaje sobie pytanie czy to ten. I tak naprawdę to najbardziej chciałabym wiedzieć, że będę go kochała tak jak on mnie, i wiem że wtedy bylibyśmy bardzo szczęśliwi. Ale boję się, że tak nie będzie, że unieszczęśliwię i jego i siebie.
W ciągu tych 5 lat kilka razy rozstawaliśmy się, zawsze przeze mnie, przez te moje wątpliwości. Ja nawet poszłam na kilka randek z kimś innym, ale ciągle czułam, że to jeszcze nie koniec z M, więc w ogóle się w to nie zaangażowałam, może też dlatego, że tamten chłopak to napewno nie było To.Potem przez długi czas było dobrze, raz lepiej raz gorzej ale dobrze.
Jakiś czas temu też się rozstaliśmy, i wtedy poczułam, że to już tak definitywnie, i nie wytrzymałam tego, poprosiłam żebyśmy spróbowali jeszcze, nie chciałam żyć bez niego.
Ale oczywiście po jakimś czasię znowu te same myśli, czy ja przypadkiem poprostu nie boję się samotności, czy nie jest tak że nie wyobrażam sobie że mogłoby go nie być bo zawsze był... Ja ogólnie jestem jakaś taka niestabilna emocjonalnie, i nie potrafię się zaangażować tak w 100%. Ale wtedy po tym rozstaniu zrozumialam, że jeśli to ma mieć sens to muszę. I było nam dobrze od tego czasu. Zresztą zawsze jak porozmawiamy ze sobą, jak ja opowiem mu o wszystkich moich wątpliwościach i o tym że się boję to bardzo nas to do siebie zbliża.
Jakieś pół roku temu moj M mi sie oświadczył, zgodziłam się, i przez ten okres nie dopuszczałam do siebie wątpliwości, żylismy sobie najzwyczajniej w świecie, czasem trochę jak stare dobre małżeństwo. A teraz znowu te wątpliwości... Czy ja będę go kochać? Dlaczego jestem taka pusta.
Dodam jeszcze, że jesteśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi, bardzo lubimy spędzać ze sobą czas, i że wyobrażam go sobie bez problemu jako ojca moich dzieci. Tylko boję się że w dniu ślubu zamiast cieszyć się, będę panikować czy przypadkiem nie popełniamy błedu...

Nie myślę o tym, że poznam kogoś lepszego, kogoś kto będzie mnie bardziej kochał, bo to chyba nie możliwe... Ale może gdybyśmy nie byli razem, to ktoś kochałby go tak jak On na to zasługuje, a ja może też spotkałabym kogoś przy kim nie miałabym tych wątpliwości, kogo bym kochała napewno :(