Czy powiedzieć mu o wszystkim?

Witam. Mam kłopot. Odpowiedzi szukam już od dawna. Byłam z pewnym chłopakiem (może nie intensywnie, jeśli chodzi o spotykanie, ale jeśli chodzi o bycie razem duchowo, to wydaje mi się, że byliśmy bardzo i to bardzo blisko) przeszło rok temu. Cały czas jednak czuję, że to właśnie on jest tym jedynym na całe życie, mimo że mam dopiero 15 lat. Może wydawać się to śmieszne, ale wiele przecież jest przypadków, gdzie ludzie wiązali się w tak młodym wieku i żyli długo (lub żyją) szczęśliwie ;). Tego kogoś cenię przede wszystkim za jego poczucie humoru, które mnie chyba tak ogromnie do niego przyciągnęło, tylko z nim jestem tak naprawdę sobą i potrafię się tak śmiać, skakać… Tak więc czasem zdarza się, że do siebie się zbliżymy, piszemy często, ale później znowu jest to samo. Już kilka razy prosiłam go o spotkanie, ale wtedy on zaczął milczeć. Jednak około dwa miesiące temu przeprosił mnie za to, że był taką świnią, że tak postępował. Bardzo to doceniłam, bo myślałam przez cały czas, że nie jest dojrzały, a tu taka niespodzianka. Przyznam, że wtedy rozpłakałam się ze szczęścia i nie wiedziałam, co w ogóle mam odpisać, więc odpisałam dopiero na następny dzień, kiedy ochłonęłam. Od wtedy jest okey, ale do spotkania nadal nie doszło. Jednak głęboko w sercu czuję, że coś nas łączy, że on również coś do mnie czuje i to, że to uczucie jest bardzo głębokie mimo naszego młodego jeszcze wieku. Ja nie mogę już tak dłużej, muszę zrobić z tym porządek, ponieważ nie wiem na czym ja w ogóle stoję i czy on chce czegoś więcej niż koleżeństwa, czy też przyjaźni duchowej (myślę, że mogę to tak nazwać). Dzisiaj zdecydowałam więc, że muszę z nim o tym pogadać, zapytać, co tak naprawdę się stało, że się rozstaliśmy (ja zerwałam, bo uznałam, że to bez sensu, skoro i tak się nie spotykamy, bo ciągle coś… ale tak naprawdę to miał kłopoty rodzinne i powinnam go wesprzeć, zrozumieć i tego najbardziej żałuję). Na dodatek zerwałam z nim przez koleżankę. Wiem, że to było niedojrzałe, ale wtedy uważałam, że na nic więcej nie zasłużył, też tego żałuję. Teraz postąpiłabym całkiem inaczej, bardzo się zmieniłam od tamtego czasu, nie jestem już taką głupiutką nastolatką. To chyba przez niego tak dojrzałam, bo dużo rozmyślałam nad tym wszystkim. Chcę mu powiedzieć też o tym, że nie wiem, czy on nadal coś do mnie czuję, a chciałabym wiedzieć, czy mogę liczyć z jego strony na coś więcej oraz dać mu do zrozumienia, że było mi przykro, kiedy nie miał dla mnie czasu i nic nie wytłumaczył, a ja miałam do niego pretensje. W sumie to oboje po trochu zawiniliśmy, on też nie jest bez błędu. Czasem naprawdę czuję w środku coś dziwnego, że możemy być ze sobą na całe życie i że to właśnie z nim ułożę sobie przyszłość. Pewnie dużo osób pomyśli, że głupio gadam, ale ja nawet każdego innego porównuję do niego… chciałabym, by było jak dawniej. Co prawda, to nie przytulaliśmy się, ani nic (chyba jest nieśmiały w tych sprawach), ale jak mówiłam, duchowo byliśmy i nadal jesteśmy związani. Kocham (o ile można to uczucie tak nazwać) go już w sumie od przeszło półtora roku i nic, a nic nie mija. Jeśli mija, to na chwilę, a potem znów wraca jak bumerang, jakbym nie miała o nim zapominać, jakby takie było moje przeznaczenie. Czy mam z nim porozmawiać? I w ogóle o czym…? Co mu wygarnąć? Powiedzieć mu o swoich odczuciach, o wszystkim, co tutaj napisałam? Chciałabym się dowiedzieć, czy to tylko złudzenie, że on czuje to samo do mnie, co ja do niego. Nie chcę zmarnować szansy, a wątpię, żeby on coś zaczynał, bo jak tez już wspominałam, jest nieśmiały w takich sprawach (okazywanie uczuć itd.).
Bardzo proszę o jakieś rady i pomoc.
PS. Myślałam, że naprawdę zapominam, ale jak w moich myślach znów pojawił się ON i znowu wszystko powraca.