Czy ktoś mi pomoże ?

Witam, nazywam się Michał i mam 19 lat... Szukałem pomocy, miejsca gdzie mógłbym się kogoś poradzić i trafiłem na to forum. Mam nadzieję, że chociaż częściowo pomożecie mi zrozumieć całą sytuację którą zaraz opiszę i może pomóc.
W połowie wakacji 2006 byłem załamany po nieudanym związku, dziewczyna nie nadawała na tych samych falach co ja i po tygodniu wszystko się rozpadło. Znajomi często wyciągali mnie na spacery, chcieli abym zapomniał. Dołączyła do nich również Marta, dziewczyna w moim wieku - na początku jakoś nie rozmawialiśmy ze sobą, ale w końcu stało się tak, że znajomi dzięki którym się poznaliśmy zostali na drugim planie... Nigdy wcześniej nie spotkałem nikogo, a tym bardziej dziewczyny z którą mogłem rozmawiać 12 godzin a tematów nie brakowało, świetne zrozumienie, te same poglądy, te same gusta, coś wspaniałego. Jako, że nie jestem urody modela, sam nie wierzyłem, że jakaś dziewczyna może być taka a nie inna dla mnie. Do grudnia bałem się zrobić krok do przodu (chociaż byłem już szczerze i mocno zakochany), aby wyjść z propozycją zostania parą - przede wszystkim zadziałał strach, że ją stracę, strach przed odmową i moja ogromna nieśmiałość. W szkole przestało się układać, miałem tylko ją w głowie - to były początki depresji... Na początku stycznia było już pewne, że mam zaawansowaną depresję, Marta nie zostawiła mnie w tym stanie samego a i ja sam bardzo starałem się tej depresji przy niej nie ujawniać - wiedziała o niej doskonale, ale chciałem niszczyć jej humoru. Wciąż o niej marzyłem, ale wiedziałem, że w tym stanie nie potrafię tym bardziej wyjść z propozycją... Kilku facetów 'startowało' do niej, ale otrzymywali tylko odmowę, jak twierdziła to nie było to - ze mną dalej rozmawia tak jak rozmawiała, jest w sumie pięknie. Dostałem nawet zaproszenie na studniówkę, idziemy na nią razem...
W tym tygodniu mija rok odkąd wykryto u mnie depresję, od grudnia jestem już człowiekiem który o depresji może mówić w czasie przeszłym - szczęśliwie bez leków, terapii itp. miałem siłę wyjść z niej samodzielnie. Męczy mnie jednak dalej jedna kwestia, przez ostatnie dni nie daje mi zasnąć, myśl o Niej, o nas... Niczego w życiu nie byłem tak pewny jak tego, że Marta jest dla mnie ideałem pod każdym względem, kocham ją niesamowicie a z drugiej strony czuję, że w razie czego otrzymam odmowę - Marta ciągle powtarzała, że jesteśmy dobrymi przyjaciółmi...
Co mam robić ? Tak jak wcześniej wspomniałem, jest moim ideałem w każdym calu i wiem, że nikogo więcej tak szczerze nie pokocham i nie zrozumiem. Po studniówce chcę ją zaskoczyć i powiedzieć co czuję, czy to dobry pomysł ? Czy nie jest już za późno ? Wiem, jestem facetem, ale jak sami widzicie jest to dla mnie coś bardzo ważnego, nie wyobrażam sobie życia bez niej i... boję się.