ból po zdradzie - ile to trwa????

Dużo o tym rozmyślasz? Tzn. czy jak już cię najdzie to poddajesz się myślom i "wspominasz"?

Staram się nie rozmyślać, jednakże te myśli przychodzą, staram się nie gdybać, po prostu pozwalam im wyjść tak weszły we mnie. Raz wychodzą szybko raz wolniej....
Problem w tym, że wróciłem do "żony", która uważa że cała ta sprawa to tylko mój problem - nie nasza. "Przecież do niczego nie doszło"
Prawdopodobnie za 2 miesiące będę musiał spotkać się z tamtym kolesiem i ta myśl "odświeża" moje wspomnienia. Kurde przecież był mi tak bliski - przyjaźniliśmy się.
Znowu usłyszałem, że to ja sprowadziłem do domu kogoś kto był dla niej miły, a ja nic nie miałem przeciwko temu.... Bo ja byłem niemiły, okropny, a on chodzący ideał...

Pech... czyli masz pewne sprawy, które nie odcinają cię na dobre od całego zajścia. Spotkanie z tamtym gościem może wiele starych wspomnień odkopać. Jeśli mógłbyś się odciąć zupełnie i ze wsparciem partnerki skupić się na aktualnym i przyszłym życiu, to oceniam (patrząc po sobie) na jakieś 4-5 lat kiedy tamte sprawy stałyby się na tyle nieważne, że nie warte wspomnień.

Wsparcie nie mam - ona uważa sprawę za niebyłą, ja jestem "mięczakiem", który nie potrafi poradzić sobie z porażką....
Dzięki sorrow, jeszcze "tylko" 3 - 4 lata i luz

To niezłą perspektywę proponujecie ;)
Ja dowiedziałam się o zdradzie męża 4 lata temu, wyprowadził się prawie 2 lata temu. I jeszcze boli. I wraca.
Jestem z kimś, ale czasami myślę, że gdyby on chciała wrócić - zdecydowałabym się na to.
Ile to będzie trwać?
Nie da się powiedzieć sobie : nie będę o tym myśleć.

marta100 napisal(a):

Nie da się powiedzieć sobie : nie będę o tym myśleć.

No właśnie da się. To jest kluczowa sprawa, bo z czasem wchodzi w krew :). Na początku to trudne, bo te myśli trzeba na siłę przeganiać, a czasem człowiek i tak się podda, żeby tak sobie wszystko masochistycznie od nowa przypomnieć. Niektóre sytuacje z pewnością w tym przeszkadzają... takie jak samotność, kontakt z ludźmi związanymi ze zdradą (np. kochanek), brak wsparcia ze strony partnera. Ja pierwszego uniknąłem, bo zostaliśmy razem. Drugie uciąłem ostrym nożem i nie miałem kontaktu od lat. Trzecie... w zasadzie wsparcie do pewnego stopnia miałem, ale to też tak jak u jaca38gda raczej w stylu przysypywania spraw piachem "nic nie było". Może gdyby wsparcie było pełniejsze, to i czas by się skrócił.

Jedno jest pewne... każdy powrót do przeszłości oddala nas od życia bez bólu. Kilka lat to i tak krótko na rekonwalescencję po takich traumatycznych przeżyciach. Przecież to tak jakby się zderzyć z wirtualną ciężarówką. Psychika potrzebuje tak jak ciało dużo czasu na powrót do "normalności".

sorrow dobrze prawi, jeśli jest ogromne wsparcie i nie ma się kontaktu z "przeszłością" - można z tym żyć.
U mnie minęło dopiero 2 tygodnie, sprawa jest świeża jak jasna ch..
Nie ma dnia, żebym o tym nie pomyślała, ale te myśli są krótsze, są płytsze.
Już nie płaczę

ja ciagnę 2 rok i jest coraz gorzej...więc na pewno 2 lata minimum... sorry, ale taka prawda...

Prawie póltora roku. Choć teraz jest inaczej. Już nie czuję bólu, nie tęsknie....Ale nie czuję też nic innego. Tylko pustka.

Właśnie. Pustka jest straszna też.
Ale może macie rację, że można starać się nie myśleć. Jakoś nad tym pracować?
Wiem,że mnie pomaga sport - konkretnie fitness. Znam kogoś kto "leczył" się intensywnym pływaniem. POzytywne zmęczenie powoduje że zasypiasz i nie myślisz.

Pewnie jest też inaczej, jeśli po zdradzie związek trwa, a inaczej, kiedy ludzie się rozstają. W tym drugim przypadku zostaje ziejąca pustka. Wtym pierwszym - jest chyba energia, żeby zacząć od nowa i lęk "a jeśli się nie uda?"

Ale skoro co się stało to się nie odstanie - co robić, żeby przestało boleć?

Potraficie pocieszyć.

Mam za sobą zaledwie 9 miesięcy i jakoś zaczynam się martwić, że to ma tak długo trwać. Ostatnimi czasy mam nadmiar pracy i mimo wszystko potrafię upakować tam trochę chwil na rozpaczanie.


No cóż całe szczęście że to są już tylko chwile, choć jest ich i tak o wiele za dużo.