Choreoterapia – tańcz!
Choreoterapia jest to metoda lecznicza oparta na tańcu wzbogaconym o ćwiczenia muzyczno-ruchowe i improwizacje ruchowe do wybranej muzyki ( Aleszko, 1990, s. 41).
W niniejszej pracy skupiam się na improwizacjach ruchowych. Potencjał terapeutyczny choreoterapii stanowi przede wszystkim społeczny i motoryczny charakter tańca oraz ćwiczeń muzyczno-ruchowych.
Zobacz też: Choreoterapia - taniec, który uzdrawia duszę...
Choreoterapia i jej zalety
Terapia ta rozwija jednocześnie rożne sfery aktywności dziecka – motoryczną, społeczną, emocjonalną, poznawczą i estetyczną, stymuluje więc całościowy jego rozwój. Rezultatem choreoterapii jest poprawa relacji interpersonalnych, wyzbycie się izolacji, poprawa sprawności fizycznej i poznawczej (zwłaszcza wzrost koncentracji uwagi i zdolności szybkiego podejmowania decyzji) ( Szafraniec, 2003, s. 121).
Zdaniem E. Marek (2004, s. 109), taka forma terapii przynosi pozytywne wyniki w terapii dzieci nieśmiałych, zahamowanych, lękliwych. Choć dzieci nieśmiałe zwykle na początkowych zajęciach zdają się preferować improwizację plastyczną albo instrumentalną, to w miarę postępu terapii coraz większą przyjemność sprawia im przekazywanie swych przeżyć czy emocji poprzez improwizacje ruchowe. Wszystkie dzieci mają bowiem potrzebę ruchu i wszystkim im powinna być dana możliwość spontanicznego ruchu, dostosowanego do ich możliwości.
Co więcej, „w ontogenezie ruch w powiązaniu z rytmem wyprzedza wszelkie inne formy eksponowania siebie światu i stanowi o podstawie rozwoju człowieka” (Tupieka - Buszmak, 2002, s. 150).
Zobacz też: Plastyka w terapii - jak interpretować rysunek dziecka?
Czy trzeba umieć tańczyć?
Do posługiwania się ruchem jako sposobem wyrażania siebie nie są potrzebne specjalne uzdolnienia. „Każdy człowiek – obok intuicyjnego wyczuwania i reagowania na rytm, metrum, kulminację dźwięku, atmosferę, wyczucie przestrzeni i wykorzystanie całego ciała, panującego nad ową przestrzenią, z jednoczesnym uwzględnieniem obecności innych osób – przejawia i rozwija w sobie podstawowe wyczucie istoty tańca” ( Way, 1997, s. 82).
To twierdzenie dotyczy również dzieci. Zdaniem J. Stadnickiej (1998, s. 5), ruch wraz z muzyką i mową „są naturalną formą realizacji nieomal instynktownej potrzeby fizycznego, emocjonalnego i umysłowego wydatkowania energii wytwarzanej przez organizm dziecka oraz są doskonałymi środkami pomagającymi uświadomić i wyrazić własną odrębność; pomaga to w leczeniu zaburzonego funkcjonowania oraz zachwianego kontaktu z sobą samym i otoczeniem, umożliwia afirmację osobowości, znajdowanie miejsca w grupie i przeżywanie małych, ale znaczących sukcesów”.
Fragment pochodzi z książki „Wspomaganie rozwoju dzieci nieśmiałych poprzez wizualizację i inne techniki arteterapii” autorstwa Joanny Gładyszewskiej-Cylulko (Wydawnictwo Impuls, 2010). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
