Jak powstaje patologiczny hazard?
Przez zaburzenia nawyków i popędów profesjonaliści rozumieją powtarzające się działania, które nie posiadają racjonalnej motywacji i nie mogą być kontrolowane przez podmiot tych działań (czyli samego grającego) i w sposób oczywisty szkodzą interesom zarówno pacjenta, jak i innych ludzi.
Do dziś nie rozpoznano precyzyjnie, co stanowi zasadniczą przyczynę, decydującą o tym, iż część ludzi uprawiających hazard potrafi go kontrolować, u części zaś ewoluuje on w kierunku zachowań chorobowych. Badanie sugerują, że podłożem, czy może raczej czynnikiem predestynującym do popadania w patologiczny hazard mogą być specyficzne cechy osobowości.
Polecamy: Hazardziści – królowie życia czy chorzy?
Kiedy hazard jest chorobą?
Wg ICD-10 patologiczny hazard jest to zaburzenie, które "polega na często powtarzającym się uprawianiu hazardu, który przeważa w życiu człowieka ze szkodą dla wartości i zobowiązań społecznych, zawodowych, materialnych i rodzinnych".
Umieszczając patologiczny hazard w statystyce zaburzeń określono także konkretne kryteria, w oparciu o które przeprowadzić można zarówno profesjonalną diagnozę, jak i autodiagnozę. Poniżej przedstawiam kolejno każde z nich:
- silna potrzeba lub poczucie przymusu grania – odczuwane w sposób oczywisty w okresach, w których gra jest niemożliwa, ewentualnie w okresach, w których osoba grająca sama próbuje powstrzymać się przed graniem;
- subiektywne przekonanie o istnieniu trudności w kontrolowaniu zachowań związanych z graniem, zaburzona kontrola nad powstrzymywaniem się od grania w ogóle oraz nad długością czasu poświęconego na granie, czy wreszcie środków na nie przeznaczonych;
- występowanie, przy próbach przerwania lub ograniczenia grania, niepokoju, rozdrażnienia czy gorszego samopoczucia – co ciekawe niejednokrotnie także fizycznego oraz ustępowanie tych stanów w momencie, w którym wraca się do gry;
- spędzanie coraz większej ilości czasu na graniu, granie coraz bardziej ryzykowne, przeznaczanie na granie coraz większych kwot w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które wcześniej uzyskiwane były już przy mniejszej intensywności grania;
- postępujące zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz grania, coraz większa koncentracja życia wokół grania – co widoczne jest najwyraźniej w tym, iż granie, zdobywanie środków finansowych na granie itd. stają się zasadniczą aktywnością patologicznego hazardzisty; można tu pokusić się, iż wszystko, co związane z graniem oraz unikaniem jego destrukcyjnych konsekwencji staje się niejako najważniejszym punktem odniesienia i wartością w życiu osoby uzależnionej;
- kontynuowanie grania pomimo szkodliwych następstw (fizycznych, psychicznych i społecznych), o których wiadomo, że mają związek z tymże graniem; innymi słowy nieracjonalne powtarzanie zachowania, które realnie przynosi nam bardzo konkretne i dostrzegalne straty na różnych płaszczyznach.
Czytaj też: Anonimowi Hazardziści
Patologiczny hazard jako jednostkę chorobową rozpoznajemy wówczas, gdy w okresie ostatniego roku stwierdzono obecność co najmniej trzech z opisanych wyżej sześciu kryteriów.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
