Jak się zarażamy?
Wirusa nabywamy poprzez spożycie wody i jedzenia zanieczyszczonego wydzielinami chorych osób (dlatego unikajmy żywności pochodzącej z nieznanego źródła). Dotyczy to zazwyczaj dzieci do piątego roku życia. Choroba rozwija się w systemie pokarmowym, skąd poprzez drogi krwionośne i chłonne może wędrować do układu nerwowego (zwłaszcza do rdzenia kręgowego i rdzenia przedłużonego).
Polecamy: Malaria - co warto wiedzieć?
Co po zakażeniu?
Szczęśliwie choroba przyjmuje najczęściej postać poronną, czyli taką, którą organizm osoby zainfekowanej potrafi zwalczyć samodzielnie. W takiej sytuacji po kilku godzinach lub dniach od zakażenia mogą pojawić się tzw. objawy nieswoiste infekcji – zmęczenie, gorączka, bóle głowy, nudności i wymioty, czasem biegunka.
Niestety, u 1% pacjentów podczas infekcji dochodzi do zajęcia opon mózgowo–rdzeniowych, co objawia się (choć nie zawsze) sztywnością szyi bądź innymi objawami oponowymi. Choroba ustępuje samoistnie po kilku – kilkunastu dniach.
Najczęstsza z poważnych postaci choroby to porażenie nerwowe mięśni (dotyka 1 na 200 zakażonych osób), które najczęściej przebiega niesymetrycznie i jest nieodwracalne. Teoretycznie zaatakowane mogą zostać dowolne mięśnie (choć zazwyczaj są to kończyny dolne, i częściej mięśnie ud, niż podudzi), co z czasem doprowadza do ich zaniku oraz deformacji danej okolicy ciała. Bardzo rzadko zdarza się objęcie procesem chorobowym mięśni oddechowych, które stanowi bezpośrednie zagrożenie życia pacjenta.
Niezwykle rzadko infekcja obejmuje mózg, powodując zgon.
Zwykle po 20 – 30 latach od przebycia choroby u około 25% osób zakażonych pojawia się zespół post-polio, obejmujący osłabienie lub nawet lekkie porażenie mięśni, ale zazwyczaj nieutrudniający w znacznym stopniu życia codziennego.
Polecamy: Przerzuty nowotworów do mózgu - co warto wiedzieć?
Gdzie grozi Ci polio?
Według najnowszych danych Światowej Organizacji Zdrowia, wirus polio wciąż występuje w Indiach, Pakistanie, Afganistanie i Nigerii. Najlepszą ochronę przed wirusem gwarantuje szczepienie. Jedna dawka szczepionki uodparnia na okres około 10 lat. Dzieci i młodzież są objęte szczepieniami obowiązkowymi.
Po co szczepionki?
Po pierwsze, ponieważ stanowią najskuteczniejszą formę profilaktyki przeciw chorobie, która może doprowadzić do niepełnosprawności i na którą brak skutecznego leczenia. Po drugie, dzięki szczepieniom przeprowadzanym na całym świecie istnieje duża szansa, że chorobę uda się wyeliminować i nie będzie już stanowić zagrożenia (tak się stało np. z ospą prawdziwą). Jest to również argument za szczepieniami przeciwko wielu innym chorobom. Szczepiąc się, uczestniczymy w światowej walce z patogenami, co dowodzi naszej odpowiedzialności.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!