Zaczyna się od chęci pozbycia się kilku kilogramów. Zapisują się na fitness, siłownię, aerobic. Sukcesywnie wydłużają czas spędzany na ćwiczeniach. Coraz więcej i więcej. Aż w pewnym momencie przekraczają cienką granicę i stają się chorzy. Chorzy na bulimię sportową.
Bulimia sportowa to jedno z tzw. nieprzeczyszczających zaburzeń odżywiania. W przeciwieństwie do bulimii, osoba uzależniona nie wspomaga się środkami przeczyszczającymi lub moczopędnymi oraz nie prowokuje wymiotów, a stopniowo zwiększa czas poświęcony na uprawianie sportu. Chorobliwa chęć schudnięcia powoduje, że dana osoba zaczyna proporcjonalnie do wzrostu godzin spędzonych na wyczerpujących treningach zmniejszać ilość dostarczanego organizmowi jedzenia.
Najczęściej chorują młodzi ludzie, którzy nie potrafią poradzić sobie ze społeczną presją posiadania szczupłej i wysportowanej sylwetki. Osoba uzależniona coraz mniej czasu spędza ze znajomymi i rodziną, bo woli poświęcić go na trening. Posiłki zjada zazwyczaj w samotności. Każdorazowy napad obżarstwa wywołuje poczucie winy i potrzebę natychmiastowego pozbycia się nadmiaru dostarczonych kalorii.
W skrajnych przypadkach nawet chwilowa utrata przytomności nie powoduje zaprzestania dalszych ćwiczeń. Przemęczenie i omdlenia to nie jedyne skutki przetrenowania. U osoby z bulimią sportową występują zaburzenia hormonalne, które m.in. zmniejszają libido, a u kobiet dodatkowo powodują zanik menstruacji. Przetrenowanie prowadzi również do zmian w układzie kostno-stawowym.
Bulimia sportowa rozgrywa się przede wszystkim na polu psychicznym, dlatego im szybsza reakcja ze strony otoczenia chorego na rozwijające się uzależnienie tym większa możliwość na powrót do normalnego życia.
Źródło: www.artivia.pl
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
