fot. Fotolia
Na anoreksję i bulimię cierpią coraz młodsze dzieci. Prasa, internet i kultura masowa bombardują je komunikatem: atrakcyjny równa się szczupły. Postanawiają więc się odchudzać, chociaż nie mają wiedzy, jak robić to rozsądnie, by nie zaszkodzić swojemu zdrowiu.
Jakie są pierwsze objawy zaburzeń odżywiania, które powinny zaniepokoić rodzica? Wyjaśnia mgr Monika Ciszek-Skwierczyńska, koordynator programu leczenia zaburzeń odżywiania w centrum La Fuente w Szczyrku.
Jakie są objawy anoreksji i bulimii?
– Początkowe objawy są pozornie nieistotne – zaznacza Ciszek-Skwierczyńska – to ograniczanie jedzenia lub, w przypadku bulimii, pochłanianie w tajemnicy coraz większych jego ilości i prowokowanie wymiotów, aby utrzymać wagę pod kontrolą. Później pojawiają się bardziej wyraźne sygnały.
Do symptomów wskazujących na anoreksję lub bulimię zaliczamy:
- Dziecko alienuje się od rodziny i rówieśników. Zamyka się w swoim świecie, bo jest przekonane, że nikt go nie lubi z powodu jego wagi.
- Pojawia się u niego niezadowolenie ze swojego wyglądu. Taki stan ducha wynika z przekonania, że skoro dziecko jest grube – w swojej ocenie, niekoniecznie zgodnej z prawdą o jego wadze – to jest gorsze: głupsze, nieatrakcyjne fizycznie i towarzysko.
- W menu dziecka zaczynają dominować produkty typu light i duże ilości wody.
- Gdy zaczynacie rozmawiać o czyimś wyglądzie lub nowej modnej diecie, dziecko wycofuje się z rozmowy. Z tym zachowaniem łączy się również drażliwość na punkcie diet, wyglądu i jedzenia w ogóle. Zwykłe pytanie, czy córka lub syn zjadł w szkole kanapkę, może wywołać jej lub jego agresywną reakcję.
- Dziecko czyta portale o dietach i odchudzaniu, odwiedza fora internetowe, na których użytkownicy dzielą się radami, jak schudnąć.
- Waży się i mierzy bardzo często, nierzadko po kryjomu.
- Biega, ćwiczy więcej niż do tej pory, niekiedy ponad siły. Równocześnie stara się ukrywać, ile faktycznie czasu poświęca na uprawianie sportów.
Zobacz też: Czy moje dziecko ma anoreksję?
Jak pomóc dziecku cierpiącemu na anoreksję lub bulimię?
Istotą chorób z obszaru zaburzeń odżywiania jest przekonanie chorego, że inni postrzegają go jako lepszego człowieka, jeśli jest szczupły. Dlatego dziecko ukrywa przed bliskimi i rówieśnikami dietę i ciągle zapewnia, że wszystko jest w porządku. Odrzuca próby pomocy.
Jeżeli rodzic ma podejrzenia, to zanim zacznie wypytywać dziecko, powinien dowiedzieć się czegoś więcej o chorobie, którą podejrzewa, i porozmawiać z terapeutą. Lekarz udzieli wskazówek, na co zwracać szczególną uwagę, by potwierdzić lub pozbyć się obaw. Jeśli przypuszczenia rodziców okażą się słuszne, terapeuta przygotuje ich do rozmowy z dzieckiem i podjęcia kolejnych kroków.
Rodzice zazwyczaj nie radzą sobie bez pomocy. Nie potrafią się zdystansować i zadbać o dyscyplinę. Boją się, że zakazy spowodują, że dziecko się zamknie. Nie należy zwlekać z wizytą u specjalisty. Szybka reakcja, wczesne zdiagnozowanie choroby to szansa, by uniknąć terapii w ośrodku zamkniętym i niebezpiecznych konsekwencji dla zdrowia, a nawet zagrożenia życia.
Alternatywą dla ośrodków zamkniętych są centra leczenia zaburzeń odżywiania.
Materiał powstał we współpracy z mgr Moniką Ciszek-Skwierczyńską – psychoterapeutką, specjalistką terapii uzależnień i zaburzeń odżywiania, która posiada 19-letnie doświadczenie zawodowe. Specjalizuje się w leczeniu zaburzeń odżywiania i propagowaniu zdrowego stylu życia. Koordynuje program leczenia zaburzeń odżywiania w centrum La Fuente w Szczyrku.
Zobacz też: Pregoreksja, czyli odchudzanie w ciąży
Źródło: materiały prasowe Media Kobiet/mn
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
