Hartman_ma_racje_ile_afer_nagle_by_wyszło.

No więc przyjmijmy te oto bardzo liberalne kryteria bycia katolikiem:
1. Ochrzczony w kościele katolickim
2. Chodzący czasami do kościoła
3. Określający samego siebie (samą siebie) jako katolika (katoliczkę)
4. Znający kilka najważniejszych dogmatów i wierzący w nie
5. Zachowujący przynajmniej pozory życia chrześcijańskiego

Nie są to żadne ostre kryteria, lecz nawet przy ich bardzo łagodnej i
inkluzywnej interpretacji odsetek katolików w społeczeństwie polskim
wypadnie nader skromnie. No, powiedzcie, tak na oko, pięć procent? A
może
dziesięć? No, co, może piętnaście? Tak czy inaczej jakaś tam sobie
mniejszość. Tyle że cholernie wpływowa - do tego stopnia, że zachowuje
się
jak większość i jak większość jest traktowana. Na szczęście w wolnym
kraju
wolnych ludzi, którym kiedyś będziemy tak naprawdę, nie będzie miało
żadnego znaczenia, ilu ma się współwyznawców - czy jest się w
większości,
czy w mniejszości. Na razie jednak ma to znaczenie niebagatelne i
warto
pamiętać o tym, że samodzierżawny kościół katolicki, mający status
niemalże
eksterytorialności i obdarzony bizantyjskimi przywilejami, za które
nawet
nie raczy podziękować niekatolickiej większości ani rządowi, gromadzi
tak
naprawdę niewielki odsetek społeczeństwa. Nie jest to oczywiście
argument
na rzecz deklerykalizacji państwa (bo ta jest wymogiem etycznym i
konstytucyjnym), ale jest to dobry powód dla polityków, prokuratorów
czy
sędziów, by przestali się trząść jak w febrze na widok sutanny. Nie
lękajcie, się politycy! Niech zstąpi duch liberalnej rewolucji
etycznej,
która pozwoli kościołowi żyć na równych prawach z innymi wolnymi
zrzeszeniami obywateli, a tym samym zrzucić z siebie grzech, jakim
jest
korzystanie z nienależnego uprzywilejowania!