BEDE MAMA, BARDZO MLODA MAMA!!!

Kiciulinka, I co???

Powodzenia...

hej!i jak tam byla rozmowa?napisz koniecznie jak poszlo:)pozdrowionka:*

• ka18.jpg (6,89kB)
  Mój synek:)

wiola19 masz ślicznego synka. A może założysz mu własny wątek w dziale NASZE POCIECHY? Oto link: http://forum.we-dwoje.pl/nasze-pociechy-vf22.htm

Kiciulinka i jak po rozmowie?

Dziekuje Małgosiu23;)Jest naprawde kochanym synkiem:)
Pozdrowionka

nadal mi sie nie udalo ;(

wczoraj bylam tak blisko, otwieralam juz usta, a mama powiedziala ze idzie spac, wstala i poszla. a nie stac mnie na az tyle zeby powiedziec "nie, poczekaj, musze wam cos powiedziec..." ;(

jak dzisiaj sie nie uda to nie wiem, chyba im list napisze albo cos

Kiciulko nie martw sie wiem jak jest..moze zacznij od tego ze powiedz ze bylas u ginekologa i reszta sama sie juz rozwinie bo twoja mama napewwno podlapie co jest grane
zycze powodzenia

no ale ja nie bylam... bo jestem przekonana ze mama bedzie koniecznie chciala mi sama wybrac lekarza... :/ no dobra. jestem silna, dzis dam rade, a potem sie wam pochwale, nawet jak beda zli :)

nadal prosze o kciuki, juz niedlugo mam nadzieje

Kiciulinka, dasz radę!
Musisz, bo mnie już kciuki bolą :)

POWIEDZIAŁAM!!!

jezusie, nie wierze, udalo mi sie...

rodzice... no zareagowali wspaniale. to znaczy, oni maja po 37 lat wiec nie oczekiwalam w najmniejszym stopniu radosci. ale bylo tak, ze najpierw bylo baaardzo ciezkie do wytrzymania 10min ciszy, a potem mama sie poplakala a tata zaczal rozladowywac sytuacje ("to dlatego trzy razy obejrzalas Juno?"). potem sie stopniowo przyzwyczajali. mowili mi duzo razy ze to katastrofa, tragedia i nieszczescie bo jak weszlam w wiek decydowania o sobie to od razu przestalam moc decydowac, i ze to strasznie uciazliwe byc zaleznym od rodzicow, i ze jestem mala i nie wiem co mnie czeka. ale zaraz potem mowili ze mnie kochaja, nie przestana, pomoga mi zawsze i jak tylko beda mogli, ze wszystko bedzie dobrze, bedzie dobrze, bedzie dobrze tylko musze sie bardzo starac. a potem mama zaczela wszystko planowac od a do z, pytala mnie o wszystko, czy chcemy byc razem, czy chcemy slub, czy chcemy mieszkac razem, ustalila ze slub bedzie jak skoncze 18 lat zeby tylko Narzeczony musial miec pozwolenie i sąd (czyli we wrzesniu), ze od slubu do konca mojej szkoly (prawie rok) powinnismy mieszkac u mnie bo nie damy sobie rady jak bede miala mature a potem jak sie dostane na studia szybko wyprowadzic bo ona wie ze to rodzi konflikty w malzenstwach jak sie mieszka u rodzicow. kazala mi jesc warzywa, ograniczyc mleko, jesc kwas foliowy, ustalila kiedy powiemy rodzinie i dyrektorce. wszystko na raz... chyba taki sposob na radzenie sobie z sytuacja... a tata co druga wypowiedz mowil cos z czego sie smial, na przyklad ze moj brat (niecale 9 lat) bedzie wujkiem, a on dziadkiem, ze jego babcia bdzie praprababcia a moja babcia bedzie przyjezdzac z elblaga do prawnukow i do wnukow razem (syn brata mojej mamy ma 2 lata....) itp... w sumie 1.5 godziny. a potem jeszcze przyszedl do mnie tata, przytulil mnie mocno, powiedzial ze mam sie jakos trzymac, usmiechnal sie i powiedzial dobranoc.

taka jestem im wdzieczna...

uff. tyle ze mnie opadlo napiecia ze mnie wszystko boli...

juz po wszystkim, jezusie, jezusie, jezusie....

i przezylam

.
No.. nareszcie sie odważyłas, napewno spadł ci kamień z serducha jak widzisz rodzice to tez ludzie

pozdrawiam, i powodzenia

Gratulacje odwagi i wspanialych rodzicow!! Tylko pozazdroscic, naprawde sa wspaniali i napewno wam pomoga!