Czym się różni lęk od strachu?
Podstawową różnicą jest przyczyna. W przypadku strachu jest nią realne zagrożenie - zła ocena z testu, strach przed egzaminem, przed ważną rozmową. Lęk pojawia się natomiast bez konkretnej przyczyny, a jego nasilenie może być bardzo różne - najczęściej jest znacznie silniejsze od strachu.
Lęk może być napadowy - trwać krótko, ale bardzo intensywnie; lub stale się utrzymywać (tzw. lęk wolnopłynący) - wówczas jego natężenie jest znacznie słabsze, ale obecny jest praktycznie przez cały czas.
Jak rozpoznać, czy dziecko cierpi na zaburzenia lękowe?
Podstawowym objawem jest długo utrzymujący się lub często powracający, silny niepokój. Towarzyszyć mu mogą takie objawy jak: przyspieszone tętno, duszności, ból i zawroty głowy, zlewne poty, drżenia mięśniowe.
Dziecko jest przygnębione, mniej się odzywa lub jest nieadekwatnie do sytuacji pobudzone. Ma trudności ze spaniem, niechętnie chodzi do szkoły, często skarży się na dolegliwości somatyczne, ma trudności z zapamiętywaniem i koncentracją, ma słaby apetyt. Nastolatek często mówi o śmierci, o lęku przed nią, przed przyszłością. Może też przejawiać różnego rodzaju fobie, np. przed wysokością, przed zwierzętami, i inne.
Polecamy: Jak się objawia fobia?
Nastolatek może szukać wsparcia u rodziców lub najbliższych przyjaciół, ale przyznanie się do zaburzeń lękowych często jest trudne. Lęk nie jest uczuciem akceptowalnym społecznie - wiele osób go nie rozumie, a nikt nie chce być posadzony o brak odwagi (z czym, niesłusznie zresztą, utożsamia się uczucie lęku).
Jak pomóc dziecku?
Zaburzenia lękowe leczy się poprzez psychoterapię, a niekiedy (wspomagająco) również za pomocą leków. W psychoterapii udział bardzo często biorą członkowie rodziny. Lęk ma najczęściej związek z sytuacją w domu, dlatego warto przyjrzeć się krytycznie relacjom w rodzinie. Terapia pod okiem doświadczonego terapeuty umożliwia przejście przez taki proces.
Psychoterapia to podstawa trwałego wyleczenia objawów nerwicy. Ważne jest także wspieranie dziecka w jej procesie. Zachęcaj je do przełamywania lęku. Przekonaj je, że nie ten jest odważny, kto się nie boi, ale ten, który mimo strachu próbuje stawić życiu czoła.
Ucz dziecko wyrażać swoje uczucia. Zapytaj je, co czuje. Często odpowiedź na to pytanie jest trudna, wiele osób nie ma świadomości jakich emocji doświadcza.
Bądź pokorny/pokorna wobec diagnozy specjalisty. Postaraj się zmieniać siebie wraz z dzieckiem, abyście razem nauczyli się lepszego funkcjonowania w rodzinie.
Poznaj Encyklopedię Zdrowia
