Język węgierski należy do rodziny języków uralskich, grupy ugrofińskiej i podgrupy ugryjskiej.
W sąsiedztwie Węgier nie spotyka się języków należących do wymienionych grup. Izolacja ta wynika z wędrówek plemion madziarskich z uralskiej praojczyzny na wschód i ich osiedleniu w Kotlinie Naddunajskiej ok. 900 r. n.e.
Język węgierski rozpowszechniony jest poza Węgrami, w części Austrii, Rumuni, Słowacji, Serbii i Ukrainy.
Język węgierski ma na całym świecie ok. 14 milionów użytkowników.
Język węgierski jest językiem aglutynacyjnym, co oznacza, że tworząc formy gramatyczne wyrazów dodaje się do nich odpowiednie końcówki, o ściśle określonych znaczeniach W językach fleksyjnych, takich jak język polski, jedna końcówka może mieć różne znaczenia, zależne od kontekstu i miejsca końcówki w wyrazie.
Alfabet węgierski składa się z 40 liter – 14 samogłosek i 26 spółgłosek i oparty jest na alfabecie łacińskim.
Język węgierski posiada aż 23 przypadki deklinacji.
Rzeczowniki w języku węgierskim odmienia się przez osoby i nie rozróżnia się rodzajów gramatycznych.
Akcent pada zawsze na pierwszą sylabę.
W języku węgierskim istnieją dwa słowa oznaczające kolor czerwony, używane w zależności od tego co mają określać. „Piros” stosuje się do opisu przedmiotów nieożywionych, do których nasz stosunek jest obojętny. Z kolei „vörös” opisuje przedmioty ożywione, wyraża także zaangażowanie emocjonalne.
Przez aglutynacyjność, w języku węgierskim występują niekiedy bardzo długie słowa, takie jak, podobno najdłuższe, „megszentségteleníthetetlenségeskedéseitekért”.
