Zresztą rozmaite interpretacje można by mnożyć w nieskończoność, niewątpliwy zaś wydaje się jedynie fakt, że Wojciech musi mieć coś wspólnego w wojskiem (względnie z wojną) oraz z radością, pociechą, uciechą i innymi tego typu odczuciami. Jako „Wojciech” występuje wyłącznie u nas (w niektórych językach tego specyficznie polskiego imienia wręcz nie da się wymówić), natomiast w większości krajów funkcjonuje jako Adalbert, czyli przybrane imię świętego Wojciecha. Wyjątkiem są tu Węgry ze swoją własną wersją – Bela, będącą zresztą bardzo popularnym imieniem (zwłaszcza w Średniowieczu; później już nie aż tak bardzo). Zupełnie unikatowa jest forma damska – Wojciecha; pewnie mało kto w ogóle wie, że takowa istnieje. Imieniny Wojciech (Wojciecha chyba też) obchodzi tylko raz w roku – 23 kwietnia. Warto jeszcze nadmienić, że od tego imienia utworzono liczne nazwiska, m.in. Wojtyła.
Typowy Wojciech to najczęściej urodzony auto-maniak. Tak: urodzony, bo motoryzacja i wszystko, co z nią związane w mniej lub bardziej bezpośredni sposób, stanowi obiekt jego bezwarunkowej i namiętnej miłości nieomal już od chwili narodzin. I trwa to aż do grobowej deski.
W przyszłości wielu Wojciechów będzie intensywnie zwiedzać najodleglejsze zakątki kuli ziemskiej, podążając za przykładem swojego słynnego imiennika (znanego w skrócie jako WC). Naturalnie podczas owych egzotycznych podróży nie rozstaną się z własnymi czterema kółkami. Niewykluczony jest także udział w jakimś prestiżowym rajdzie samochodowym.
Źródło: Książka "Magia imion" (Wydawnictwo Printex)
