Sobota zapowiadała się spokojnie. Hubert miał dyżur w pracy, a ja postanowiłam poświęcić ten dzień na gruntowne porządki. Lubiłam ten moment, kiedy otwierałam szeroko okna, a do mieszkania wpadało rześkie, wiosenne powietrze. To była dla mnie taka symboliczna odnowa, poczucie, że wszystko jest na swoim miejscu, że panuję nad własnym życiem.
To nie miało sensu
Sortowałam ubrania, odkładając zimowe rzeczy do głębszej części szafy, gdy w kieszeni kurtki Huberta natrafiłam na coś zmiętego. Pomyślałam, że to stary rachunek albo lista zakupów, które kiedyś zanotował. Rozprostowałam świstek papieru i dopiero po chwili dotarło do mnie, co trzymam w dłoniach. Paragon z motelu. Dwa noclegi. Dwa miesiące temu.
Poczułam, jak coś ściska mnie w żołądku. Może był tam służbowo? Moje myśli galopowały, szukając racjonalnego wytłumaczenia, ale im dłużej wpatrywałam się w szczegóły transakcji, tym bardziej miałam wrażenie, że grunt osuwa mi się spod nóg. Godzina płatności – późna noc. Zapłacono jego kartą.
Wszystko we mnie krzyczało, że to niemożliwe, że Hubert nie byłby do tego zdolny. A jednak paragon w mojej dłoni mówił coś zupełnie innego.
Wrócił do domu po osiemnastej. Słyszałam, jak odwiesza kurtkę w przedpokoju i ziewa przeciągle, jakby naprawdę był zmęczony. Stałam w kuchni, trzymając w dłoni ten przeklęty paragon. Ręce mi się trzęsły, ale wciąż miałam nadzieję, że zaraz znajdzie się jakieś proste, logiczne wyjaśnienie.
Wypierał się
Gdy wszedł, uniósł brwi, widząc mnie w tej pozycji. Zwykle o tej porze coś gotowałam, a nie stałam jak posąg, wpatrując się w niego bez słowa.
– Coś się stało? – zapytał, podchodząc bliżej.
Nie odpowiedziałam od razu. Zamiast tego wyciągnęłam rękę i podałam mu dowód. Widziałam, jak wzrok Huberta przesuwa się po wydruku, jak marszczy brwi, a potem podnosi na mnie oczy.
– Nie wiem, co to jest – powiedział po chwili.
– Nie wiesz? – powtórzyłam, czując, jak narasta we mnie fala gniewu. – To jest paragon z motelu. Dwa noclegi. Dwa miesiące temu. Późna noc. Płatność twoją kartą.
Nie odpowiedział od razu. Przez moment wyglądał, jakby szukał w głowie odpowiednich słów.
– To musi być jakaś pomyłka…
Roześmiałam się gorzko. Pomijając już to, że nie da się przypadkiem zapłacić za dwa noclegi w motelu, jego mina mówiła wszystko. Był przerażony. Nie zły, nie zdziwiony – przerażony.
– W takim razie powiedz mi, gdzie wtedy byłeś.
Zacisnął usta. Widziałam, jak drga mu mięsień na policzku.
– To… – Przełknął ślinę. – To nic nie znaczyło.
Poczułam, jak coś pęka we mnie na dobre. Jeśli nic nie znaczyło, to dlaczego tak bardzo bolało? Oparłam się o stół, jakby nagle moje nogi przestały mnie utrzymywać. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam.
Wszystko runęło
Spojrzałam na Huberta, na jego twarz, na którą jeszcze kilka godzin temu czekałam z myślą, że zjemy razem kolację, porozmawiamy o dniu, może obejrzymy coś na Netflixie. A teraz stał przede mną jako ktoś zupełnie obcy.
– Nic nie znaczyło? – powtórzyłam cicho, jakbym musiała to usłyszeć jeszcze raz, żeby naprawdę uwierzyć.
Nie odpowiedział. Patrzył w bok, jakby liczył, że jeśli nie będzie na mnie spoglądał, to sprawa sama się rozwiąże.
– Byłeś z kimś? – głos mi zadrżał, ale nie mogłam się powstrzymać. – Spałeś z kimś innym?
Hubert odetchnął głęboko, przymknął oczy i po chwili bardzo powoli skinął głową. Serce waliło mi w piersi tak mocno, że niemal je słyszałam.
– Kim ona jest? – kolejne pytanie, kolejne ostrze wbite w moją własną rzeczywistość.
– To… nieistotne – odparł, przecierając twarz dłonią.
– Nieistotne? – prychnęłam. – Chyba oszalałeś. Przez ile czasu mnie zdradzałeś
– To był… jeden raz – powiedział w końcu.
Pokręciłam głową.
– Więc dlaczego mi nie powiedziałeś? Dlaczego musiałam znaleźć ten przeklęty paragon?
Zacisnął usta, znów spuszczając wzrok.
– Nie wiem, co mam ci powiedzieć.
To był koniec
I właśnie te słowa zabolały mnie najbardziej. Nie wiedział. Nie był w stanie powiedzieć, że to był błąd, że mnie kocha, że żałuje. Stał tam, jakby sam nie rozumiał, co się stało, jakby nie miał pewności, czy w ogóle chce to naprawić. Zacisnęłam dłonie w pięści, czując, jak całe moje ciało drży.
– Kochasz mnie?
Nie odpowiedział od razu. Ten moment, ta sekunda ciszy wystarczyła. Już wiedziałam.
– Nie wiem – powiedział w końcu cicho.
Nie wiem, ile czasu tak staliśmy. Może kilka minut, może godzinę. W mojej głowie panował kompletny chaos. Jeszcze rano wszystko wydawało się normalne, a teraz miałam wrażenie, że grunt usuwa mi się spod stóp. Czułam, że jeśli nie wyjdę, to się uduszę. Musiałam złapać oddech, odsunąć się od tego, od niego.
– Karolina… – usłyszałam cichy głos Huberta, ale nie chciałam go słuchać.
– Nie teraz – ucięłam, chwytając pierwszą lepszą kurtkę z wieszaka.
Wyszłam, trzaskając drzwiami. Potrzebowałam powietrza, przestrzeni, czegokolwiek, co nie pachniało nim, co nie przypominało mi, że moje małżeństwo właśnie runęło jak domek z kart.
Nie miałam celu
Szłam, krok za krokiem, ulicami, które znałam na pamięć, ale które nagle wydawały mi się zupełnie obce. Mrok wdzierał się w każdą szczelinę, latarnie rzucały żółtawe światło na mokry chodnik. W końcu dotarłam do parku. Usiadłam na ławce, nie zważając na chłód, i schowałam twarz w dłoniach.
Nie wiem, ile tak siedziałam. Ludzie mijali mnie obojętnie, zatopieni w swoich sprawach. A ja czułam, że moje życie właśnie się rozpadło, że nic nie będzie już takie samo. Wróciłam do domu, ale nie po to, by z nim rozmawiać. Nie było już czego wyjaśniać. Weszłam, minęłam Huberta bez słowa i zaczęłam pakować torbę.
– Co robisz? – zapytał, ale nie podniosłam wzroku.
– Wyjeżdżam.
Złapał mnie za rękę, ale wyrwałam się bez trudu.
– Karolina, proszę…
– Nie błagaj mnie. Nie masz już do tego prawa.
Wzięłam torbę i wyszłam, nie oglądając się za siebie. Wystukałam numer Sary.
– Mogę u ciebie przenocować?
– Drzwi są otwarte – odpowiedziała bez chwili zawahania.
I to była jedyna pewność, jaką miałam w tym momencie.
Karolina, 39 lat
Czytaj także:
„Po powrocie z delegacji z Warszawy mąż pachniał słodkimi perfumami. Myślałam, że ma kochankę, ale prawda była gorsza”
„W jeden dzień z bezdzietnego małżeństwa staliśmy się rodzicami dwojga maluchów. Przecież nie tak planowałam nasze życie”
„Teściowa udawała moją przyjaciółkę, żeby poznać moje sekrety. A potem jednym zdaniem rozbiła moje małżeństwo”
