WYGLĄD
Kapelusz dorasta do 25 cm średnicy (czasami nawet więcej), za młodu płaski z długo podwiniętym brzegiem, potem powyginany łukowato z wgłębieniem pośrodku. Na powierzchni koncentrycznie ułożone grube, ciemnobrązowe łuski na nieco jaśniejszym, brązowoczerwonawym, tle. Hymenofor kolczasty, kolce gęste, łamliwe, białe a z wiekiem siwobrązowe. Trzon gruby, gładki, pełny w środku, siwobrązowy. Miąższ suchy, sprężysty, gruby; początkowo biały potem siwobrązowy o przyjemnym smaku i lekko korzennym zapachu.
Zobacz nazwy regionalne sarniaka dachówkowatego
WYSTĘPOWANIE
Wyrasta od sierpnia do listopada, przeważnie w grupach. Spotkamy go w lasach świerkowych, najczęściej górskich i podgórskich.
Sarniak dachówkowaty znajduje się na liście grzybów objętych ochroną w Polsce.
ZASTOSOWANIE W KUCHNI
Grzyb jadalny, ale niezbyt smaczny. Zbiera się tylko młode, soczyste owocniki, starsze okazy są łykowate i gorzkawe. Można je dusić, smażyć i marynować jednak niedogotowane owocniki mogą być szkodliwe. Niektórzy suszą owocniki a potem mielą i używają proszku jako przyprawy.
Z powodu rzadkości występowania i pośledniej jakości miąższu nie poleca się go do zbierania.
Zobacz listę grzybów chronionych
Gatunki podobne
Podobny jest bardzo sarniak sosnowy (Sarcodon squamosus), który ma drobniejsze łuski na kapeluszu i możemy go spotkać w borach sosnowych albo sarniak szorstki (Sarcodon scabrosus) o mniejszych kapeluszach, do 12 cm, z drobnymi, przylegającymi łuseczkami na kapeluszu i gorzkim smaku miąższu.
Sarniak dachówkowaty (Sarcodon imbricatus)
Sarniak dachówkowaty (Sarcodon imbricatus)
