Podstawowymi cechami charakterystycznymi dla awangardy są szokujące kolory, nieprzewidywalne formy, chwilami abstrakcyjne łączenia, które na pierwszy rzut oka jedynie „krzywdzą” sylwetkę. Zostają zachwiane proporcje, między innymi za sprawą rozmaitych tkanin, często syntetycznych, sztywnych, nieplastycznych. Jednocześnie projekty awangardowe mają w sobie wiele świeżości i lekkości. Marcin Paprocki uważa, że „(...) to wszystko powoduje, że moda wciąż się rozwija. Bowiem bez awangardy progres w modzie byłby niemożliwy”.
Nurt ten związany jest ściśle z projektantami japońskimi i belgijskimi. W 1982 roku Rei Kawakubo i Yohij Yamamoto zaprezentowali swoją kolekcję pret-a-porter w Paryżu, którą odczytano jako świadome przeciwstawienie się wyidealizowanemu światu mody. Znalazło ono jednak rzesze zwolenników. Cztery lata później, świat mody poznał także „Sześciu z Antwerpii”, czyli projektantów takich jak Dries van Noten, Martin Margiela, A.F. Vandervorst, Olivier Theyskens, oraz dwie ulubienice Paprockiego: Ann Demeulemeester, Veronique Branquino.
Propozycje Japończyków czy Belgów do dziś uważane są za modowy wybryk. Mimo tego ich domy mody mają się doskonale i coraz śmielej przenikają na ulicę dyskretnie mieszając się z klasyką.
