"Kochanka-jej oczami"

Miałam pisać długą historię mojego romansu z żonatym mężczyzną, ale przedstawię tylko skrócona wersję. Za nim zaczeliśmy być kochankami łączyło nas najzwyklejsze koleżeństwo. Znaliśmy się jakiś rok, od 4 miesięcy rozmawialiśmy dzień w dzień, coś zaiskrzyło - pocałunek, sex. Czuliśmy do siebie dużą dawkę sympatii, ale żadne z nas nie spodziewało się, że tak to się potoczy. Przespaliśmy się tylko 3 razy. Z mojej strony miało to być zaspokojenie ciekawości, po prostu czułam się jakbym znała go sto lat i w gruncie rzeczy już nie wiem czy to było tylko z ciekawości. Próbowałam sobie tłumaczyć, że to tylko dla przyjemności, że nie moim problemem jest to, że ma żonę. Jestem w sobie cała zakłamana, bo nawet nie potrafię powiedzieć dlaczego dopuściłam do tego, chyba nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Po 3 razie postanowiłam, że skończę z nim sypiać ze względu na dobro jego, jego żony i dziecka oraz mnie. Nie musiał nic mówić, ale wiedziałam, że nie jest szczęśliwy w małżeństwie tzn. że to za wcześnie się wydarzyło, być może jej nie kochał. Nie pytałam go o jego uczucia do żony. Mogłam ciągnąć dalej ten romans. Jednak go zakończyłam. Trzeba to skończyć teraz nim za daleko to zajdzie, nim, któreś zaangażuje się emocjonalnie. Szkoda, że tak szybko oboje już się trochę zaangażowaliśmy emocjonalnie. Człowiek w swoim życiu robi różne głupstwa i często zachowuje się w sposób jaki się po sobie nie spodziewał. Bez wątpienia cała ta historia między mną a Piotrem jest zła i nie powinna mieć miejsca. Nie wiem czy go pokochałam, ani czy on pokochał mnie. Żałuję, że nie poznaliśmy się w momencie kiedy wzajemne porozumienie i sympatia mogłyby przerodzić się w związek. Pomimo tego, że robił źle zdradzając żonę nie jestem w stanie powiedzieć o nim złego słowa. Życzę mu żeby był szczęśliwszy z nią niż jest teraz. Mają cudowne dziecko. Jeśli się ze sobą nie dogadują to chciałabym żeby im ktoś pomógł bo zasługują na szczęście. Może właśnie małżeństwo z powodu wpadki i problemy dnia codziennego doprowadziły do tego, że wdał się "w coś" ze mną. Nie jestem z siebie dumna, bo w ogóle nie powinnam pozwolić żeby do czegoś takiego doszło. Dużo się mówi o tym jak czują się zdradzane żony. Jeśli byłabym żoną też uważałabym to za coś strasznego. Nic nie jest białe albo czarne. Różne są odcienie. Lub też punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Zdrada jest okropna, nie życzę nikomu być kochanką ani kochankiem, zdradzaną żoną czy zdradzanym mężem, partnerem, który zdradza. W którejkolwiek z tych ról byśmy się nie postawili nie jest to fajne. Mieszają się uczucia, ułożone życie. Wszystko się miesza. Jeśli Piotr miał chwilę zwątpienia to życzę mu żeby ten romans ze mną pozwolił mu docenić swoją obecną żonę. Żeby bez względu na motywy, nic takiego już mu się nie przydarzyło. Wiele uzna mnie za sukę. Pewnie słusznie. Pomyślcie jednak, że kochanki to też ludzie, czują. Przez swój egoizm i lekkomyślność bardzo cierpię bo zaczełam się nim zakochiwać. Choć lepiej trochę teraz pocierpieć niż żyć w nadziei, że los może się odmieni, lub czekać na to całe lata w głupiej nadziei. Pewnie dużo nie jasności w tej historii, ale jestem w tym momencie porozbijana na milion kawałków, które przeczą sobie nawzajem.