Młodość i chęć przeżycia czegoś nowego. Jak z tym walczyć?

Witam! Jestem tu po raz pierwszy i zazwyczaj sceptycznie podchodzę do tego typu wirtualnych porad, ale jednak w chwili kryzysu każda pomoc jest niesłychanie potrzebna i szuka się jej wszędzie.

Mam 20 lat i jestem studentką. Mieszkam ze swoim chłopakiem, z którym jestem dwa lata. To mój pierwszy poważny parter i pierwszy partner seksualny. Nigdy nie pociągali mnie inni faceci. Oczywiście, podobali mi się, ale nie na tyle, żeby myśleć o zdradzie. Jednak niestety, do czasu...
Mój chłopak często mówił mi o tym, że zrozumie jeżeli będę chciała zobaczyć jak to jest z innym facetem w łóżku. Ja zawsze kategorycznie mówiłam, że jest to niedorzeczne - skoro jestem z nim, nie interesują mnie inni. Nasze życie seksualne niestety nie jest udane. Często się do tego zmuszałam, bo wiem, że facet ma swoje potrzeby, zwłaszcza w tym wieku. Ale ostatnio mam potrzebę odczuwania satysfakcji ze zbliżeń... Mój chłopak się stara, jest troskliwy i czuły, ale niestety wszelkie próby są bezskutecznie. Odkąd zaczęła brać tabletki potrzebę seksu odczuwam jeszcze rzadziej...
Ostatnio spotkałam się z kolegą, którego znam z rodzinnego miasta. Od piwa do piwa, od jednego słowa do drugiego.. zaczęliśmy się całować. I nie skończyło się na jednym pocałunku. Nie spaliśmy ze sobą, ale nigdy wcześniej nie czułam takiego pożądania, takiej chęci! Musiałam powstrzymywać się, żeby nie zrobić czegoś więcej. Mimo wszystko i tak stało się za dużo. Zdradziłam swojego chłopaka i czuję się z tym źle jednocześnie czując niesłychane pożądanie względem kolegi, o który nie mogę przestać myśleć. Większość powie, że nie kocham swojego chłopaka. Ale nie - ja go kocham najmocniej na świecie, ale czasami mam wrażenie, że coś mnie omija, że kiedyś, za 20 lat będę czuła, że nie wyszalałam się i będę chciała zdradzić męża ( mąż=mój obecny chłopak, myślę o nim naprawdę poważnie, a on o mnie). NIe ma żadnego usprawiedliwienia dla mojego zachowania, zdaję sobie z tego sprawę...
Powiedziałam mojemu chłopakowi, że całowałam się z jakimś nieznajomym chłopakiem. Skłamałam, bo doskonale znam swojego kolegę i on też go zna. Podświadomie wiedziałam jednak, że spotkam się ze swoim kolegą, a jakbym powiedziała prawdę mój chłopak zabroniłby mi się z nim spotykać. Powiedziałam koledze, że kocham swojego chłopaka i nigdy go nie zostawię, a to co było między nami to tylko chwila słabości. Koledze zależy na mnie bardzo, dlatego dałam mu możliwość wyboru: albo spotykamy się jako przyjaciele albo wcale. Wybrał pierwszą opcję. Ja naprawdę mam nadzieję, że uda na się utrzymać relację czystko koleżeńską. Przynajmniej z mojej strony i zrobię wszystko, by tak było.
Mam zatem pytanie... Czy jest to normalne, że osoba w moim wieku miewa podobne myśli? ze chciałaby się wyszaleć i czasami wydaje mi się, że wolałabym poznać swojego chłopaka za 5 lat? Kocham go nad życie, ale boję się, że w końcu będę chciała zobaczyć jak to jest z innym facetem. Nie z powodu, że nie wiem co to miłość, ale z samej ciekawości i chęci przeżycia czegoś innego. W każdym związku w pewnym momencie pojawia się rutyna związana nawet z ciągłym gotowaniem, praniem i sprzątaniem z czym wiąże się wspólne mieszkanie. Nie żałuję tej decyzji, ale czasami myślę, że życie trzydziestoparolatki powinnam przechodzić w odpowiednim dla siebie czasie. Już za późno na zmiany, a na pewno nie chcę zerwać z chłopakiem. Ale taki młody wiek może ma swoje prawa...?