Zaburzenia motywacji
W zależności od stopnia nasilenia depresji, dla zewnętrznego obserwatora zaburzenia motywacji mogą przybierać postać prawie niezauważalną (gdy depresja jest lekka), dostrzegalnych utrudnień i zmian w porównaniu z dotychczasowym funkcjonowaniem, mogą też być wyraźnym sygnałem ciężkiego stanu, gdy uniemożliwiają normalne funkcjonowanie.
Ludzie, cierpiąc na depresję, borykają się z problemami realizacji prostych czynności np. wstaniem rano z łóżka, pójściem do pracy, wykonywaniem swoich obowiązków.
Zapewne w którymś momencie życia każdy z nas doświadczył przemożnej chęci wyłączenia budzika i spania w najlepsze, nie pójścia do pracy czy poleniuchowania.
Zazwyczaj te przypadki kończą się na chęciach i mimo wszystko realizujemy swoje obowiązki. Nie zdarza nam się natomiast problem z poddawaniem się rozrywce, realizowaniu hobby czy aktywności, sprawiających nam przyjemność. Chyba że mamy zaburzenia motywacji na tle depresyjnym, wówczas także w sferze „przyjemności” mamy problemy z podjęciem działania.
Przeczytaj: Jak budować motywację wewnętrzną?
Ambiwalencja
Dla osoby w depresji wybory i decyzje urastają do rangi zadań przekraczających ich możliwości. Wybory i decyzje nie dzielą się na ważne, mniej ważne i błahe – tracą hierarchię i stają się niezwykle ważne. Powoduje to poczucie, że od decyzji zależy niezwykle wiele – myśl ta potęguje stres i lęk przed konsekwencjami złego wyboru. W powiązaniu z negatywnym zdaniem o sobie i swoich możliwościach powoduje to wyobrażenie klęski i przeżywanie przyszłego poczucia winy jeszcze przed podjęciem decyzji.
Lęk
Lęk staje się tak silny, dojmujący i obezwładniający, że osoba cierpiąca na depresję nie jest w stanie podjąć decyzji czy dokonać wyboru. Ciężka postać depresji powoduje, że człowiek nie jest zdolny do wykonania codziennych, prostych czynności niezbędnych do życia na najbardziej podstawowym z podstawowych poziomów: wstania z łóżka, ubrania się czy jedzenia. W takich przypadkach może dojść do spowolnienia psychoruchowego, które przejawia się bardzo wyraźnym spowolnieniem tempa wszystkich czynności: chodzenia, mówienia, itp. Są to stany ciężkie i wymagające interwencji lekarza specjalisty, a najczęściej także hospitalizacji. Na szczęście w wyniku terapii zmiany te można cofnąć.
Zobacz też: Tajemnice lęku
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
