Klasyczne leczenie operacyjne
Klasyczne leczenie operacyjne jest metodą z wyboru u pacjentów z bezobjawowymi tętniakami aorty piersiowej o średnicy powyżej 60mm, tętniakami podnerkowymi aorty brzusznej o średnicy powyżej 55 mm oraz we wszystkich objawowych i pękniętych tętniakach. Polega ono na rozcięciu (w znieczuleniu ogólnym) powłok jamy brzusznej lub klatki piersiowej oraz wycięciu worka tętniaka i zastąpienia tego odcinka aorty protezą naczyniową. Operacje te, niestety, bywają często bardzo trudne technicznie oraz obarczone są wieloma powikłaniami, dlatego przy wyborze tej metody bardzo ważny jest dobry stan ogólny pacjenta.
Zobacz też: Jak leczyć tętniaka aorty?
Zabiegi endowaskularne
Choroby towarzyszące: kardiologiczne, pulmonologiczne, przebyte liczne operacje na jamie brzuszne czy zły stan ogólny chorego przemawiają za leczeniem wewnątrznaczyniowym. Istnieją jednak ograniczenia metody endowaskularnej związane z warunkami anatomicznymi. Otóż odcinek aorty niezajęty przez tętniaka poniżej tętnic nerkowych powinien być dłuższy niż 15 mm. Szyja tętniaka nie może zawierać skrzeplin oraz mieć średnicę większą niż 30 mm. Ponadto niezbędna dla przeprowadzenia zabiegu jest drożność tętnic biodrowych, co najmniej jednej, ponieważ to właśnie przez nie operator otrzymuje dostęp do aorty.
Korzyści związane z zabiegiem wewnątrznaczyniowym obejmują niższe ryzyko okołooperacyjne, krótszy okres hospitalizacji i rekonwalescencji. Wady to większy odsetek powikłań związanych z samym stent-graftem, ograniczenia związane z warunkami anatomicznymi oraz konieczność późniejszego stałego monitorowania chorego ze względu na możliwość ciągłego powiększania się tętniaka.
Zabieg endowaskularny przeprowadza się poprzez dostęp przez tętnice udowe, przez które wprowadzona zostaje prowadnica z umieszczonym na niej złożonym stent-graftem. Następnie stent-graft zostaje otwarty w miejscu, w którym znajduje się tętniak. Pozwala on na wyłączenie tętniaka z łożyska naczyniowego. Ciśnienie tętnicze nie działa wówczas na ścianę tętniaka, przez co zmniejsza ryzyko jego pęknięcia.
Kwalifikacja pacjenta do zabiegu operacyjnego nie jest zawsze jednoznaczna. W rozważaniach należy uwzględnić wiek pacjenta, lokalizację i warunki anatomiczne tętniaka, stan ogólny chorego oraz szereg innych czynników wpływających na wybór najlepszego rozwiązania. Należy brać pod uwagę zarówno zalety jak i wady każdej z metod, tak aby celem było nie tylko przeżycie pacjenta, ale i jak najlepsza jakość jego dalszego życia.
Zobacz też: Czy należy obawiać się tętniaka aorty?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
