Styl organiczny ma swe korzenie w koncepcji architektury organicznej zapoczątkowanej przez Franka Lloyda Wrighta i Charlesa Renniego Mackintosha pod koniec XIX wieku. Ich główne założenie opierało się na przekonaniu, że poszczególne elementy, takie jak meble, powinny komponować się z otoczeniem i całym budynkiem.
Co więcej, przekonani byli, że budynki poprzez swą strukturę, kolor i użycie materiałów powinny 'integrować się' z otaczającą okolicą.
W latach 90-tych na ożywienie nurtu wpłynęło zorganizowanie wystawy o tytule 'Organic design' w London Design Museum.
Stołki Odue, Korolla
Najznamienitszym przedstawicielem stylu organicznego w XXI wieku jest Ross Lovegrove. Określa on swój styl jako 'organic essentialism'. Łączy ergonomiczne, niemal rzeźbiarskie formy z materiałami artystycznymi i procesami wyrobniczymi. jego sztandarowe dzieła to 'krzesło Go', wykonane z magnezu modelowanego pod ciśnieniem czy butelka na wodę mineralną dla Ty Nant.
Zdaniem Lovegrove'a subtelność formy rodzi się wtedy, gdy zmysłowy, organiczny przekaz występuje między tym, co w pełnym ruchu a tym, co nieożywione.
Krzesło 'Tulip', Eero Saarinen, lata 40-te. "Podstawa krzeseł lub stołów powoduje, że świat jest brzydki, pogmatwany i niespokojny. Chciałem uszlachetnić formę nóg i sprawić, żeby krzesło stanowiło całość."
Krzesło Tulip, Eero Saarinen
Lampa Cobra, Martinelli 7 Luce
