Teksty
Pisma mistyczne odnoszące się do nauk kabalistycznych nie wchodzą w skład samej Tory, czyli tzw. Biblii hebrajskiej. Stanowią one odrębną księgę, do której żaden ortodoksyjny wyznawca judaizmu z pewnością nie zajrzy.
Pisma kabalistyczne składają się z tekstów drukowanych, ale także i ze zwykłych manuskryptów. Bardzo często można napotkać również same cytaty albo tytuły z dzieł, które zaginęły i nigdy nie zostały odnalezione. Nawet one cieszą się jednak głębokim poważaniem wśród adeptów, są studiowane i zgłębiane na równi z pozostałymi tekstami.
W większości autorzy tekstów kabalistycznych są nieznani z imienia i nazwiska albo też autorstwo poddaje się w wątpliwość. Z pewnością wiele z pism uznawanych przez tradycję kabalistyczną za prawdziwe jest po prostu mistyfikacją, niemającą żadnej wartości. Istnieją także takie teksty, które wyszły spod pióra wielkich autorów ortodoksyjnych, którzy zainteresowali się kabałą. Te teksty z reguły pozostają w ścisłym związku z Talmudem. Autorzy ci szukali po prostu potwierdzenia swoich słów i przekonań w Biblii hebrajskiej, by tym samym uprawomocnić to, co zostało przez nich spisane. Czas jednak pokazał, że nie było to możliwe. Kabała nie jest uznawana przez ortodoksyjnych wyznawców judaizmu i raczej nie ulegnie to zmianie, nawet jeśli będzie ona zyskiwała coraz większą popularność wśród ludzi.
Zobacz także: Co to jest kabała
Sefer Jecirach (Litery naszego ojca Abrahama)
Pismo to powstało najprawdopodobniej na przełomie III i IV wieku naszej ery w Palestynie. Uznaje się je za najstarsze w mistyce kabalistycznej. Istnieją dwie wersje Sefer Jecirach, dłuższa oraz krótsza, stanowi ją około stu manuskryptów. Autor tego tekstu pozostaje jednak nieznany, istnieje prawdopodobieństwo, że nie był on rodowitym Hebrajczykiem albo, że był podróżnikiem. W jego tekstach bowiem znać ślady wielu kultur, w tym na przykład greckie.
Traktat poświęcony jest mistyce liczb.
Autor Liter naszego ojca Abrahama łączy alfabet hebrajski z liczbami, ponadto twierdzi on także, że ich połączenie daje całą wiedzę o kosmosie. Warto zwrócić uwagę na to, że twórca Sefer Jecirach do 22 liter obowiązujących w alfabecie hebrajskim dodaje jeszcze dodatkowych 10, tzw. pierwotnych zasad, które nazywa sefirotami.
Interpretacją tego pisma zajęli się miedzy innymi: Saadia Gaon, uczony żyjący na przełomie IX i X wieku oraz Jehuda ha-Levi, który żył na przełomie wieku XI i XII. Jednak po dziś dzień trudno jest powiedzieć, o czym tak naprawdę jest to pismo. Jego złożoność nie pozwala na jednoznaczny sąd, sprawa ta pozostaje nadal otwarta, a tajemnica ukryta w Sefer Jecirach nadal czeka na odkrycie.
Sefer ha-Bahir (Księga jasnego albo czystego światła)
Księga ta powstawała najpewniej w różnych latach, ostatecznie jednak została złożona najprawdopodobniej w wieku XII. Zalicza się ją do tzw. kabały teozoficznej. Ukazała się ona najpierw jako Midrasz rabiego Nechemii w Hiszpanii, gdzie uznano ją dzieło mistyczne. Treść Sefer ha-Bahir jest niezwykle chaotyczna, składa się na nią bowiem wiele w ogóle ze sobą niepowiązanych wypowiedzi; bardzo często wywody pozbawione są konkluzji, po prostu urywają się w jakimś momencie, a autor już niestety nie powraca do nich w późniejszej części. Stąd przypuszcza się, że księga ta była spisywana przez wielu różnych autorów, możliwe, że załączone w niej teksty nie zostały odnalezione w całości, że jest ona, w związku z tym, zbiorem przemyśleń, które otwierają przed adeptami kabały wrota do niezgłębionych tajemnic teozofii judaistycznej.
Drugim problemem w interpretacji pisma są zagadki, które pojawiają się na większości stronic. Odnoszą się one jednak nie tylko do Biblii hebrajskiej, ale również i do innych tradycji, w tym między innymi do gnostycyzmu.
Centralną część Księgi jasnego albo czystego światła zajmuje wywód poświęcony sefirotom (dziesięciu mocom), których źródłem winna być, zgodnie z naukami kabalistycznymi, sama Boskość.
Księga ta została przetłumaczona na łacinę, dzięki czemu stała się ona dostępna również dla czytelników innych wyznań.
Sefer ha-Zohar (Księga Blasku)
Księga ta powstała najprawdopodobniej w około XIII albo XIV wieku. Autorem większości tekstów był najprawdopodobniej hiszpański kabalista Mojżesz ben Schemtow de Leon. Księga Blasku jest uznawana za największe dzieło mistyki żydowskiej, porusza ona wszystkie najważniejsze tematy z nią związane.
Zohar bywa nazywany mistycznym komentarzem Tory. Przedstawione jej urywki służą jednak opisowi wewnętrznego życia Boga, a nie wyjaśnianiu prawd i zasad judaizmu. Symbolika i prawdy zawarte w jej tekstach przyciągają od wieków uwagę uczonych różnych wyznań, jak i również ludzi niewierzących. Zohar budzi podziw swoją literackością i kunsztownością. Może właśnie dlatego też jest najbardziej znaną spośród ksiąg kabalistycznych.
Jako jedyna księga mistyczna została przetłumaczona na tak wiele języków, nie tylko bowiem na łacinę, ale i na języki z krajów zachodniej Europy.